Δανάη

κι αν σου έλεγα πως η ευτυχία όντως κρύβεται στα γαμήσια και τις γάτες θα με πίστευες;
στα λερωμένα, βρεγμένα βρακιά, στους πρόστυχους πίνακες και στη ποίηση... τότε θα με πίστευες;

ήταν Δευτέρα νομίζω...
ξέρεις τι κάνει το σώμα μου να παραλύει; να γεμίζει; η εναλλαγή του τρυφερού σε βίαιο... κι όμως... τον ξέρεις καλά το δρόμο!

μου αρέσει και η μυρωδιά σου κύριε...! όχι αυτή του αρώματος... αυτή της ενοχής και της ηρεμίας.
μου αρέσουν οι προκλήσεις! το πάθος! τα πάθη!
προκάλεσε με λοιπον!

λίγοι είναι οι ευαίσθητοι καλλιτέχνες...
οοο έλα μια βόλτα το βράδυ! είσαι η σκέψη μου και η στύση μου, η ονείρωξη και η τέχνη μου.
... η πρόκληση μου... 

η αλφαβήτα της κραυγής

τα φώτα της πόλης
αγκαλιάζουν τη νύχτα
ησυχία και σήμερα
η βρωμιά και η αρρώστια
δεν ακούγονται
τέτοιες νύχτες ο
Σιδηρόπουλος μου τραγουδά
"οι σοβαροί κλόουν"
και τα ναρκωτικά κυλούν
στους δρόμους της Αθήνας
σαν κραυγές στη σκοτεινή νύχτα. 

soul meets body

η ησυχία κλείνει τα μάτια
το σώμα γίνεται ατελείωτο, απέραντο
τα άκρα χαλαρώνουν και τρέμουν  απ' την αμηχανία
η γύμνια μας σκεπάζει
η μνήμη εξαφανίζεται
κλείσαμε τον κόσμο έξω απ τις κουρτίνες
κάπου εκεί χαθήκαμε και εμείς...
σε κάτι που δεν θα τελειώσει ποτέ
και πάντα θα προσμένουμε
σαν τη ζωή και τον θάνατο
σαν το τσιγάρο και το ποτό
τα μαλλιά μου γέμισαν χρώματα
το σώμα μου έγινε χάρτης
κάθε σημείο του μαρτυράει από που πέρασες
πήρες το πινέλο και άρχισες να
ζωγραφίζεις τη σάρκα μου...
γαλάζιο, κόκκινο, μαύρο, πράσινο, άγνωστο...
κοιτούσες περήφανος το έργο σου και
είπες πως θα το κρατήσεις για πάντα
είτε μείνεις, είτε φύγεις
είτε ξυπνήσεις, είτε αποκοιμηθείς
η ψυχή δεν θα ξεχάσει ποτέ
τα χείλη μου γέμισαν υγρή μπογιά
το σώμα μου αγαπήθηκε πιο πολύ απ τα λόγια
η νύχτα ήταν με το μέρος μας 

σκάλες

σε σπίτι πιο έρημο κι απ την ίδια την ησυχία ανεβαίνεις και κατεβαίνεις σκάλες! τρέχεις σε διαδρόμους άδειους ψάχνοντας απαντήσεις... μα βρίσκεις μόνο περισσότερες ερωτήσεις!
κουράζεσαι απ την αναζήτηση του άγνωστου... μα κάτι μέσα σου φωνάζει, κραυγάζει να συνεχίσεις την αναζήτηση! χωρίς να ξέρεις τι ακριβώς είναι αυτό! χωρίς να ξέρεις τι τρέχεις να προλάβεις! κλεισμένος στο έρημο αυτό σπίτι συνεχίζεις να ανεβαίνεις σκάλες. το μόνο που ακούγεται στην ήσυχη ησυχία είναι η κουρασμένη αναπνοή σου. 

ξέρεις τι μου αρέσει στο μεθύσι;

ξέρεις τι μου αρέσει στο μεθύσι;

πως κατά κάποιο τρόπο σε γεμίζει ελευθερία και απερισκεψία. κουνώ τα χέρια μου τόσο ατσούμπαλα και φυσικά που σχεδόν ή εντελώς δεν τα νιώθω δικά μου.

ακούγοντας louis armstrong, μεθυσμένη ο κόσμος είναι πιο όμορφος... ίσως επειδή δεν σκέφτομαι! νιώθω κι ο κόσμος ψελλίζει αδιάφορες κουβέντες και πράξεις...

καλημέρα κόσμε. 

ζωή;

θυμάμαι πως κάποιος μου είχε πει πως δεν ξέρω τι είναι ζωή, δεν ξέρω τις ομορφιές της, πως δεν κρύβονται πίσω απ' τα μεθύσια, τη μουσική, τον έρωτα, τα one night stands, τους πίνακες και τα πινέλα, το ποτό και τα τσιγάρα, το χόρτο και τις παραλίες της Σύρου...

το τραγικό ξέρεις ποιο είναι αγαπητέ μου Μ.; ....

... ότι αυτός ο κάποιος ήμουν εγώ!

ένα ακόμη μακρινό ταξίδι

κολυμπώντας και σήμερα στη μέθη  μου (η μαυροδάφνη φταίει αυτή τη φορά) ακούω φορέματα να σκίζονται από την ανάγκη να γευτείς και μαύρες, λεπτές δαντέλες να πέφτουν στο πάτωμα

το μόνο φως στο δωμάτιο μου είναι αυτό το πανέμορφο μπορντοπορτοκαλοκοκκινο που μου είχε φέρει η Ε. από την Τουρκία. το τέλειο χρώμα! ερωτικό, γλυκό, πρόστυχο και αισθησιακό.
όταν όμως κλείνω τα μάτια μου το κόκκινο αυτό γίνεται το μπλε του Αρμαιού και οι έρωτες ζωγραφίζονται μπρος μου σαν πίνακες του Κλιμτ... ζωγράφος των αισθήσεων...

δεν με ενοχλούν οι φωνές που έρχονται απ' έξω, γιατί αυτή τη φορά είναι μια γλυκιά βαβούρα... το soundtrack της ζωής μου.

η αμαρτία δεν υπάρχει και για αυτό ο έρωτας την τσακίζει! της τσακίζει την ανάσα και τις λέξεις!

ο πιο όμορφος ήχος... αυτός της κουρασμένης, δροσιστικής, κόκκινης και γαλάζιας αναπνοής σου....

τα χέρια σου ταξιδεύουν στο κορμί μου αγγίζοντας τρυφερά κάθε σημείο...

ξέρεις το δρόμο...