Σύρος 14.04.2012
Ώρα 04.36 π.μ ή απόλυτο 0
Κάθομαι στην καρέκλα. Απέναντι μου ένα αναμένο κερί και το παράθυρο... έξω έχει
σκοτάδι, μόλις που διακρίνω λίγα αναμένα φώτα στο απέναντι βουνό.
Έχω μια εικόνα στο μυαλό μου ή μάλλον ανάμνηση... θα την
ζωγραφίσω... ένας άντρας και μια γυναίκα είναι γυμνοί στο κρεβάτι. Ο άντρας
ψιθυριζει κάτι στο αυτί της γυναίκας και ύστερα περνά τη γλώσσα του αισθησιακά
πάνω απ το αυτί της αφήνοντας της μια ανατριχίλα (η συνέχεια δεν θα χωρέσει στη
ζωγραφιά)
Μια εικόνα του χθες ξαναζωντανεύει στο σήμερα...
Πριν λίγο διάβαζα Rodrico Garcia για
δεύτερη φορά («είσαστε όλοι σας καθάρματα»). Βρήκα μια φράση υπογραμμισμένη
(ναι! Είμαι απ τους ανθρώπους που τσακίζουν τα βιβλία τους, που τα
υπογραμμίζουν, τα σημειώνουν, ίσως τα ζωγραφίζουν καμιά φορά... το βιβλίο είναι
για να το διαβαζεις όχι να κάνεις ανάγνωση... θέλω να είναι
χρησιμοποιημένο και σημειωμένο... θέλω να θυμάμαι τι μου τράβηξε το
ένδιαφέρον... να μου ξαναέρχεται η γεύση του...) – μια μεγάλη παρένθεση...
«Εντάξει θα εκφέρω γνώμη για τον εαυτό μου:
Είμαι η προσοχή που μου αφιερώνει το ανοιχτό μουνί σου
Το μουνί σου είναι ο φωταγωγός μου
ξέρεις νομίζω σε ποια πόλη μένω
φιλί χαστούκι»
θυμάμαι πως είχα πει στην καθηγήτρια του θεάτρου μου πως
είναι πολύ όμορφο, αλλά με ενοχλεί η
λέξη «μουνί»... κακάσχημη λέξη! Η ελληνική γλώσσα έχει άπειρες λέξεις... δεν
μπορούσε να βρει μια καλύτερη;
Σήμερα, τώρα που το ξαναδιάβασα κατάλαβα γιατί το είχα
υπογραμίσει... δεν είναι απλώς όμορφο... κάτι παραπάνω... «είμαι η προσοχή που
μου αφιερώνει το ανοιχτό μουνί σου»
Ξεκίνησα την ζωγραφιά... (είναι ένας μαλάκας κόκορας κάπου
εδώ κοντά που απλά δεν λέει να το βουλώσει!). Δεν βγαίνει άσχημη... απλώς
σίγουρα δεν μπορεί να αντικαταστήσει την πραγματική στιγμή... ή ίσως και να
μπορεί, βάζοντας μια μεγαλύτερη δόση φαντασίας (σάλτσες).
Τι μέθη κι αυτή!
