υπομονη...

είναι και σήμερα μία από αυτές τις νύχτες που εύχομαι να περάσουν...
κλεισμένη στο σκοτεινό δωμάτιο μου, σ'αυτό το δωμάτιο που δεν μου επιτρέπεται να βγω... τουλάχιστον μέχρι αύριο... μέχρι αύριο το πρωί...

η μουσική... αυτή η μουσική... με αγκαλιάζει τόσο τρυφερά... κλείνω τα μάτια... πόσο όμορφος είναι ο κόσμος πίσω απ τα κλειστά βλέφαρα μου... ονειρεύομαι... ξέρεις γιατί... γιατί είναι ο μόνος κόσμος στον οποίο μπορώ και νιώθω ελεύθερη... μπορούμε να είμαστε ελεύθεροι...

υπομονή... ΗΛΙΘΙΑ ΑΠΑΙΣΙΑ λεξη! αλλά δεν έμεινε και τίποτε άλλο... αχ... λίγο ακόμη... αλλιώς Μ. μου θα τα πούμε πολύ σύντομα... στο υπόσχομαι...

καληνύχτα σου..

Δανάη

κι αν σου έλεγα πως η ευτυχία όντως κρύβεται στα γαμήσια και τις γάτες θα με πίστευες;
στα λερωμένα, βρεγμένα βρακιά, στους πρόστυχους πίνακες και στη ποίηση... τότε θα με πίστευες;

ήταν Δευτέρα νομίζω...
ξέρεις τι κάνει το σώμα μου να παραλύει; να γεμίζει; η εναλλαγή του τρυφερού σε βίαιο... κι όμως... τον ξέρεις καλά το δρόμο!

μου αρέσει και η μυρωδιά σου κύριε...! όχι αυτή του αρώματος... αυτή της ενοχής και της ηρεμίας.
μου αρέσουν οι προκλήσεις! το πάθος! τα πάθη!
προκάλεσε με λοιπον!

λίγοι είναι οι ευαίσθητοι καλλιτέχνες...
οοο έλα μια βόλτα το βράδυ! είσαι η σκέψη μου και η στύση μου, η ονείρωξη και η τέχνη μου.
... η πρόκληση μου... 

η αλφαβήτα της κραυγής

τα φώτα της πόλης
αγκαλιάζουν τη νύχτα
ησυχία και σήμερα
η βρωμιά και η αρρώστια
δεν ακούγονται
τέτοιες νύχτες ο
Σιδηρόπουλος μου τραγουδά
"οι σοβαροί κλόουν"
και τα ναρκωτικά κυλούν
στους δρόμους της Αθήνας
σαν κραυγές στη σκοτεινή νύχτα. 

soul meets body

η ησυχία κλείνει τα μάτια
το σώμα γίνεται ατελείωτο, απέραντο
τα άκρα χαλαρώνουν και τρέμουν  απ' την αμηχανία
η γύμνια μας σκεπάζει
η μνήμη εξαφανίζεται
κλείσαμε τον κόσμο έξω απ τις κουρτίνες
κάπου εκεί χαθήκαμε και εμείς...
σε κάτι που δεν θα τελειώσει ποτέ
και πάντα θα προσμένουμε
σαν τη ζωή και τον θάνατο
σαν το τσιγάρο και το ποτό
τα μαλλιά μου γέμισαν χρώματα
το σώμα μου έγινε χάρτης
κάθε σημείο του μαρτυράει από που πέρασες
πήρες το πινέλο και άρχισες να
ζωγραφίζεις τη σάρκα μου...
γαλάζιο, κόκκινο, μαύρο, πράσινο, άγνωστο...
κοιτούσες περήφανος το έργο σου και
είπες πως θα το κρατήσεις για πάντα
είτε μείνεις, είτε φύγεις
είτε ξυπνήσεις, είτε αποκοιμηθείς
η ψυχή δεν θα ξεχάσει ποτέ
τα χείλη μου γέμισαν υγρή μπογιά
το σώμα μου αγαπήθηκε πιο πολύ απ τα λόγια
η νύχτα ήταν με το μέρος μας 

σκάλες

σε σπίτι πιο έρημο κι απ την ίδια την ησυχία ανεβαίνεις και κατεβαίνεις σκάλες! τρέχεις σε διαδρόμους άδειους ψάχνοντας απαντήσεις... μα βρίσκεις μόνο περισσότερες ερωτήσεις!
κουράζεσαι απ την αναζήτηση του άγνωστου... μα κάτι μέσα σου φωνάζει, κραυγάζει να συνεχίσεις την αναζήτηση! χωρίς να ξέρεις τι ακριβώς είναι αυτό! χωρίς να ξέρεις τι τρέχεις να προλάβεις! κλεισμένος στο έρημο αυτό σπίτι συνεχίζεις να ανεβαίνεις σκάλες. το μόνο που ακούγεται στην ήσυχη ησυχία είναι η κουρασμένη αναπνοή σου. 

ξέρεις τι μου αρέσει στο μεθύσι;

ξέρεις τι μου αρέσει στο μεθύσι;

πως κατά κάποιο τρόπο σε γεμίζει ελευθερία και απερισκεψία. κουνώ τα χέρια μου τόσο ατσούμπαλα και φυσικά που σχεδόν ή εντελώς δεν τα νιώθω δικά μου.

ακούγοντας louis armstrong, μεθυσμένη ο κόσμος είναι πιο όμορφος... ίσως επειδή δεν σκέφτομαι! νιώθω κι ο κόσμος ψελλίζει αδιάφορες κουβέντες και πράξεις...

καλημέρα κόσμε. 

ζωή;

θυμάμαι πως κάποιος μου είχε πει πως δεν ξέρω τι είναι ζωή, δεν ξέρω τις ομορφιές της, πως δεν κρύβονται πίσω απ' τα μεθύσια, τη μουσική, τον έρωτα, τα one night stands, τους πίνακες και τα πινέλα, το ποτό και τα τσιγάρα, το χόρτο και τις παραλίες της Σύρου...

το τραγικό ξέρεις ποιο είναι αγαπητέ μου Μ.; ....

... ότι αυτός ο κάποιος ήμουν εγώ!

ένα ακόμη μακρινό ταξίδι

κολυμπώντας και σήμερα στη μέθη  μου (η μαυροδάφνη φταίει αυτή τη φορά) ακούω φορέματα να σκίζονται από την ανάγκη να γευτείς και μαύρες, λεπτές δαντέλες να πέφτουν στο πάτωμα

το μόνο φως στο δωμάτιο μου είναι αυτό το πανέμορφο μπορντοπορτοκαλοκοκκινο που μου είχε φέρει η Ε. από την Τουρκία. το τέλειο χρώμα! ερωτικό, γλυκό, πρόστυχο και αισθησιακό.
όταν όμως κλείνω τα μάτια μου το κόκκινο αυτό γίνεται το μπλε του Αρμαιού και οι έρωτες ζωγραφίζονται μπρος μου σαν πίνακες του Κλιμτ... ζωγράφος των αισθήσεων...

δεν με ενοχλούν οι φωνές που έρχονται απ' έξω, γιατί αυτή τη φορά είναι μια γλυκιά βαβούρα... το soundtrack της ζωής μου.

η αμαρτία δεν υπάρχει και για αυτό ο έρωτας την τσακίζει! της τσακίζει την ανάσα και τις λέξεις!

ο πιο όμορφος ήχος... αυτός της κουρασμένης, δροσιστικής, κόκκινης και γαλάζιας αναπνοής σου....

τα χέρια σου ταξιδεύουν στο κορμί μου αγγίζοντας τρυφερά κάθε σημείο...

ξέρεις το δρόμο...

Σύρος 14.04.2012

Σύρος 14.04.2012

Ώρα 04.36 π.μ ή απόλυτο 0

Κάθομαι στην καρέκλα. Απέναντι μου  ένα αναμένο κερί και το παράθυρο... έξω έχει σκοτάδι, μόλις που διακρίνω λίγα αναμένα φώτα στο απέναντι βουνό.

Έχω μια εικόνα στο μυαλό μου ή μάλλον ανάμνηση... θα την ζωγραφίσω... ένας άντρας και μια γυναίκα είναι γυμνοί στο κρεβάτι. Ο άντρας ψιθυριζει κάτι στο αυτί της γυναίκας και ύστερα περνά τη γλώσσα του αισθησιακά πάνω απ το αυτί της αφήνοντας της μια ανατριχίλα (η συνέχεια δεν θα χωρέσει στη ζωγραφιά)

Μια εικόνα του χθες ξαναζωντανεύει στο σήμερα...

Πριν λίγο διάβαζα Rodrico Garcia για δεύτερη φορά («είσαστε όλοι σας καθάρματα»). Βρήκα μια φράση υπογραμμισμένη (ναι! Είμαι απ τους ανθρώπους που τσακίζουν τα βιβλία τους, που τα υπογραμμίζουν, τα σημειώνουν, ίσως τα ζωγραφίζουν καμιά φορά... το βιβλίο είναι για να το διαβαζεις όχι να κάνεις ανάγνωση... θέλω να είναι χρησιμοποιημένο και σημειωμένο... θέλω να θυμάμαι τι μου τράβηξε το ένδιαφέρον... να μου ξαναέρχεται η γεύση του...) – μια μεγάλη παρένθεση...

«Εντάξει θα εκφέρω γνώμη για τον εαυτό μου:

Είμαι η προσοχή που μου αφιερώνει το ανοιχτό μουνί σου

Το μουνί σου είναι ο φωταγωγός μου

ξέρεις νομίζω σε ποια πόλη μένω

φιλί χαστούκι»

θυμάμαι πως είχα πει στην καθηγήτρια του θεάτρου μου πως είναι πολύ όμορφο,  αλλά με ενοχλεί η λέξη «μουνί»... κακάσχημη λέξη! Η ελληνική γλώσσα έχει άπειρες λέξεις... δεν μπορούσε να βρει μια καλύτερη;

Σήμερα, τώρα που το ξαναδιάβασα κατάλαβα γιατί το είχα υπογραμίσει... δεν είναι απλώς όμορφο... κάτι παραπάνω... «είμαι η προσοχή που μου αφιερώνει το ανοιχτό μουνί σου»

Ξεκίνησα την ζωγραφιά... (είναι ένας μαλάκας κόκορας κάπου εδώ κοντά που απλά δεν λέει να το βουλώσει!). Δεν βγαίνει άσχημη... απλώς σίγουρα δεν μπορεί να αντικαταστήσει την πραγματική στιγμή... ή ίσως και να μπορεί, βάζοντας μια μεγαλύτερη δόση φαντασίας (σάλτσες).

Τι μέθη κι αυτή!

Ο άγνωστος

Η ποίηση του...

Η ποίηση του είναι γλυκιά και όμορφη σαν

Σαν δύο σώματα ακουμπησμένα

Σαν ζεστά χείλη που δεν θα γευτείς ποτέ

Σαν δύο χέρια ακουμπησμένα σε ένα στήθος

Σαν φλώγα που χορεύει στον αέρα

Σαν μουσική που αλλάζει συναισθήματα

Σαν ένα καλό κρασί

Σαν δύο μάτια γαλήνια κλειστά

Σαν ζεστό, φρέσκο αίμα που κυλά απ’ το στόμα, χαϊδεύοντας τα χείλη

Σαν τον ήχο της αναπνοής στην ησυχία

Σαν ξεραμένο φύλλο που ο άνεμος το ταξιδεύει

Σαν δάχτυλα που απαλά χαϊδεύουν το πρόσωπο

Σαν πάθος ζωγραφισμένο με μπορντό μπογιά

Σαν γυμνό, ουδέτερο κορμί

Σαν δύναμη που φωλιάζει το στήθος

Σαν ταξίδι με κλειστά μάτια

Σαν ψεύτικα άρνηση

Σαν παιδικό παραμύθι

Σαν παιδική ανάμνηση

Σαν δυο πόδια που περπατούν σε διάφορες επιφάνειες

Σαν φαντασία που χορεύει με την πραγματικότητα

(Το όνομα του Α.... κρίμα που μισώ αυτό το όνομα... κρίμα που κάποιος κατέστρεψε ένα τόσο όμορφο όνομα όταν ήμουν μόλις δεκατριών. Εκείνος όμως ήταν αγγελος πολλών κακών, άγγελος βασανιστηρίων. Ήταν άγγελος που γέννησε ανώδυνα το μίσος... σκότωσε κάτι μικρό σε ηλικία, όχι σε χρόνο...)

Η πιο όμορφη τέχνη

Γρήγορα που τρέχει η ζωή...

Γρήγορα που τρέχει ο χρόνος...

Ζωγραφιά... πίνακας...

Κλείσε τα μάτια σου

Δοκίμασε το...

Έχε μου εμπιστοσύνη...

Πιες μια γουλιά απ’ το κρασί μου και θα δεις...

Ηρέμησε το σώμα, άστο χαλαρό, ήρεμο...

Τώρα σε λίγο θα δεις τις πιο άσχημες, οδυνηρές, επώδυνες, φρικαλαίες απαίσιες στιγμές της ζωής σου να ζωγραφίζονται μέσα σου.

Θα δεις όμως και τις πιο όμορφες, τις πιο μαγευτικές, ευτυχισμένες, γλυκές, νόστιμες, ζεστές, δροσερές, ερωτικές στιγμές της ζωής σου να μπαίνουν στον πίνακα ...

Αν, ΑΝ μπορούσες να ζωγραφίσεις αυτόν τον πίνακα, με όσα και με όποια χρώματα θελεις, σε ότι υλικό θες, ακόμη και σύννεφο, ακόμη και νερό και δάκρυ... κόσμε μου, όψη μου, αέρα μου, αναπνοή μου, φιλί μου... τότε...

Τότε θα ήσουν πλόυσιος.

Αυτό θα ήταν τέχνη!

Το περασμένο χθες

Περίεργα παιχνίδια που παίζει το μυαλό...

Χθες ήσουν στο ίδιο κρεβάτι... μέσα μου, δίπλα μου...

Χθες ήμουν αγκαλιά σου, δίπλα σου, όχι μέσα σου.

Σήμερα...

Έγινες καπνός...

Είναι αστείο... σαν τον καπνό απ’ το τσιγάρο μου που με ξεγελά και ύστερα από λίγο διαλύεται.

Δεν με πειράζει όμως γιατί χθες...

Χθες πέρασα ωραία... κι ας έφταιγε και λίγο η μέθη.

Ήταν έρωτας... και ο έρωτας είναι πανέμορφος σε κάθε του μορφή, σε κάθε του άγγιγμα...

Αν με ρωτούσες αν θα ήθελα να γυρίσω στο χθες θα σου απαντούσα όχι ή μάλλον Ο Χ Ι ...

Αν με ρωτούσες γιατί, θα σου απαντούσα γιατί είναι χθες,  είναι περασμένο, είναι λεπτομέρεια σε πίνακα του παρελθόντος.

Και εκεί θα μείνει... σε μια άκρη χρώματος...

Αυτό δεν είναι διαγραφή, δεν είναι αποφυγή, δεν είναι άρνηση, είναι η όμορφη πραγματική, ερωτική πραγματικότητα...

Τώρα είναι δική μου...

«ένα ζευγάρι φιλιότανε αμέριμνα

Κέρδιζε όλες τις στιγμές

Τίποτα δεν παρατηρούσε.

Ο έρωταε είναι πάντα

Μικρή-μεγάλη η δύναμη του Έχε Γεια

Χρόνος ακατάσχετος.

Αυτός ερημώνει τα γηραλέα μεσάνυχτα

Χρίει τις πεταλούδες με δικαιοσύνη.

Κι όταν υψώνεται ο κίτρινος καπνός απ’τα ποιήματα

Στον κουρελιασμένο χώρο που αναβοσβήνει βλέπουμε χαρούμενες υποταγές

Ο κόσμος τινάζει άξαφνα τη μανταρινιά της αστραπής

Οι άγγελοι εξελίσσονται σε τριαντάφυλλα

Και ξεκαρδίζεται ο κίνδυνος»

ΕΠΙΔΕΙΝΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΟΡΑΤΟΥ Νίκος Καρούζος

ΤΟ μικρό, παλιό σπίτι στη Σύρο

Κάποια βράδια έχουν καταντήσει τρομερά μοναχικά...

Η μοναχικότητα που κάποτε με γοήτευε ορισμένες φορές με πνίγει.

Σύντροφοι μου είναι ένα ποτήρι, ένα τσιγάρο και λίγα κεριά...

Λίγα κεριά που  μόνα τους ακούν τις σκέψεις μου, τις υποσχέσεις, τις επιθυμίες, τα όνειρα μου.

Τουλάχιστον αυτά δίνουν την υπόσχεση πως θα τα κρατήσουν μακριά απ’τον άσχημο κόσμο έξω απ΄το μικρό σπιτάκι που μένω...

Δεν θα μείνω για πολύ όμως. Σε λίγες μέρες φεύγω.

Με παίρνουν οι υποσχέσεις και οι υποχρεώσεις, η πραγματική ζωή έξω απ’ την ελαρφιά κουνουπιέρα του κρεβατιού μου στο μικρό, τόσο  αγαπητό αυτό σπίτι.

σκέψεις στην ζεστή άμμο

Στο προηγούμενο χρυσό σκοτάδι, ο γκιόνης...

Στο σήμερα, στο τώρα, στο ζεστό φως του ήλιου, οι γλάροι.

Και οι δύο φυλές  τραγούδια για την αλήθεια τραγουδούσαν (ο γκιόνης σίγουρα λίγο πιο μελωδικά)

Καθισμένη στις πέτρες λερώνω τα μαύρα μου ρούχα απ ‘ τη σκόνη. Δεν με πειράζει.

Εδώ μυρίζει καλοκαίρια, θάλασσα και ανεμελιά, βραδιές ερωτικές, που τις άκουσαν λίγοι μόνο λίθοι και τις είδαν λίγα μόνο αστέρια.

Σκέφτομαι, αναρωτιέμαι τι θα έκανα τις σκέψεις μου αν δεν υπήρχε ο έρωτας, αν δεν υπήρχε ζωή και θάνατος... τίποτα...

...

Κενό...

Αυτή την ώρα λίγη σκια υπάρχει για να προστατέψω το ευαίσθητο λευκό μου δέρμα και τις ελαφριές σκέψεις μου απ’ τον ύπουλα πελώριο, καυτό ήλιο...

Αφού βαρέθηκα τη μονότονη προστασία της σκιάς, φόρεσα τα στρογγυλά μου γυαλιά και φορώντας το μαύρο μου καλσόν έβραξα  τις πατούσες μου.

Όλη η κούραση και η εξουθένωση των τελευταίων εβδομάδων ύστερα από λίγο κρύφτηκαν στα θαλάσσια σοκάκια, μακριά απ’ τους άσχημους, κουραστικούς, φασαριόρικους δρόμους της πόλης.

μουσική πανσπερμία

τώρα μικρές σφαίρες είναι τα λόγια

οι εικόνες κοντεύουν να σβήσουν και η γύμνια να ντραπεί.

το καρουζέρι δεν παίζει μουσική πια... απλώς γυρνά

είμαι θεατής;

ήμουν θεατής;

όταν είχα μάθει απέξω την γεωγραφία του κορμιού σου δεν ήμουν.
κάθε τρίχα, κάθε τρέμουλο, κάθε πληγή, κάθε σημάδι, κάθε άρωμα, κάθε επιθυμία
θέλω να ανέβω σε ένα ξύλινο άλογο, να ακούσω γλυκείες μελωδίες και ψιθύρους στα αυτιά.

θέλω οι κέρινες φωνές τους να γαργαλάνε τρυφερά το χνούδι των αυτιών μου.

θέλω το πινέλο βουτηγμένο στην πρασινομπλε μπογιά να με βάψει ελεύθερη

θέλω το άρωμα του κόκκινου κρασιού να κυλά στην κατάλευκη μου σάρκα.

θέλω όπως το μπλε του πινέλου μου αγκαλιάζει τον Αρμαιό, έτσι θέλω να κάνω έρωτα.

είμαστε βλέπεις φτιαγμένοι από επιθυμίες, πάθη, σφαίρες και σπέρμα.
είμαστε μουσική πανσπερμία στο διάφανο αέρα.

μικρός ταξιδευτής

Κανένας τους δεν μου λέει την αλήθεια για τον θάνατο σου... ούτε εσύ! Μα... Εγώ θέλω να ξέρω!

Κραυγές βασανίζουν το μυαλό μου και σκέψεις ταξιδιάρες μου ψιθυρίζουν πως το ήθελες, πως εσύ το προκάλεσες. έτσι δεν είναι; μόνος σου έκλεισες για πάντα τα χλωμά σου μάτια. Δεν είχες άλλες αντοχές μάλλον ή μήπως είχες και λάτρεψες την ομορφιά του θανάτου;

Ανάγκασες τη ψυχή σου να βγει βίαια από το σώμα της. Προδότη της ομορφιάς.

Και τώρα; Τώρα που δεν πρόλαβα να σε γνωρίσω, τα πουλιά κελαηδούν μακριά, τα λουλούδια δεν μυρίζουν και οι άνθρωποι είναι ακόλουθοι του σατανά. τώρα η δίψα μένει για πάντα δίψα.

Οι εικόνες... αγκάθια στο κεφάλι μου και η αλήθεια το μόνο κλειδί, βρίσκεται όμως σε μέρος άγνωστο, το πήρες μαζί σου φαίνεται μικρέ μου ταξιδευτή.

η πρώτη βρωμιά

γύρισα σπίτι και τρέχοντας (όσο μπορούσα) μπήκα στο μπάνιο και άρχισα να γρατζουνάω το σώμα μου.
δεν με πείραζε να με γδάρω... άφηνα το νερό να τρέχει πάνω στο σώμα μου, στο σώμα όπου εσύ  βίαια βρόμισες!

μου αρέσει ο ήχος του τρεχούμενου νερού.

η βρώμα σου είναι τώρα πάνω μου, πάνω στην πλάτη μου, στο πρόσωπο μου, στο στήθος μου, στην κοιλιά μου, στα χέρια μου, στα μαλλιά μου, σε όλα μου τα σωματικά υγρά, η βρώμα σου είναι μέσα στο στήθος μου, μέσα στο κεφάλι μου, μέσα στην ανατριχίλα της ράχης μου.

νιώθω πως όσο κι αν ρίχνω νερό, όσο κι αν ξύνω το δέρμα μου, ότι κι αν κάνω τίποτα δεν φαίνεται ικανό να με ξεπλύνει, να με καθαρίσει.

οι καρποί μου πονάνε! νιώθω τα χέρια σου πάνω τους.

η βρώμικη όψη σου βασανίζει το μυαλό και την ψυχή μου.

ο ιδρώτας σου έσταζε πάνω μου... έλουζε το κορμί μου. κόλλαγες πάνω μου...

αηδία.... 

όνειρα ιδωμένα σε καπνούς τσιγάρων

            Αυτή η χρονιά σίγουρα θα μου μείνει αξέχαστη! Τόσο απαίσια! Απώλειες, ψέματα, επώδυνες αλήθειες, τσακωμοί, απομόνωση, τρεξίματα, νέοι φόβοι, νέοι θάνατοι… ένα ατελείωτο γαμήσι… βιασμός για την ακρίβεια.

            Φωνάζω όσο δυνατά μπορώ, με όλη μου τη δύναμη, με όλη μου την πίστη, τόσο απελπισμένα για βοήθεια, μα κανένας δεν με ακούει. Αυτοί που με ακούν ή πεισματικά με αγνοούν ή αδυνατούν να προσφέρουν το χέρι τους. Δεν μπορώ να βοηθήσω η ίδια τον εαυτό μου… όχι ακόμη…

            Οι ομορφότερες στιγμές είναι εκείνες που κατά κάποιο τρόπο πέφτω σε κώμα…. Η πρώτη ανάσα ,μετά το υπέροχο αυτό κώμα είναι γεμάτη και αρκετή για να καθαρίσει τα γκρίζα μου πνευμόνια, τουλάχιστον ώσπου ο καπνός του επόμενου τσιγάρου ταξιδέψει μέσα μου.

            Τα όνειρα πλέον είναι ιδωμένα σ’ αυτούς τους καπνούς, σε καπνούς τσιγάρων, μόνο εκεί. Δεν προλαβαίνουν να πάρουν σάρκα, δεν προλαβαίνουν να αναπνεύσουν, τα σβήνουν! Ένας διάφανος, αόρατος αντιπρόσωπος έρχεται και χοροπηδάει πάνω και ανάμεσα τους με αποτέλεσμα να διαλύει τους καπνούς. Διαλύεις τα όνειρα μου!

Μέρες πείνας

Πηγαίνοντας προς το σπίτι ακούω ¨explosions in the sky¨, καπνίζω ένα τσιγάρο στα βιαστικά και παρατηρώ τον κόσμο τριγύρω, τα νεανικά πρόσωπα, τα ρυτιδιασμένα πρόσωπα, τα παιδικά χαμόγελα και τα θλιμμένα προσωπεία. Μόνο τα μικρά παιδιά και οι έφηβοι φορούν χαμόγελα, όλοι οι υπόλοιποι φαντάζουν στα μάτια μου λυπημένοι και στενάχωροι.

Η κρίση μας πνίγει! Μαγαζιά κλείνουν, σπίτια πωλούνται ή ενοικιάζονται, ενεχυροδανειστήρια, κλέφτες χρυσού παντού, οι άστεγοι πνίγουν τα πεζοδρόμια και τα δελτία ειδήσεων ηχούν παντού σαν βαβούρα.

¨φάτε και πιείτε όσο προλαβαίνετε¨ λένε μερικοί.

Κανείς δεν φαίνεται να έχει διάθεση για έρωτες και περιπάτους, κανείς δεν έχει όρεξη να ακούσει την καρδιά του άλλου που χτυπά δίπλα του. Όταν κάποιος χαμογελούσε, χαμογελούσαν όλοι, όταν χτύπαγε η καρδιά κάποιου, χτύπαγαν οι καρδιές όλων.

Είναι σχεδόν επώδυνο! Ούτε ένα χαμογελαστό πρόσωπο. Όταν ζεις είσαι εδώ για να ζεις. Μας στερούμαι τη ζωή, μας στερούνε τη ζωή. Καμία ανάσα ελεύθερη! Σιχαίνομαι τον αέρα που αναπνέουν και αυτοί που μας στερούν τη ζωή. Σκέψου! Ανασαίνουν στον ίδιο κόσμο όπου εσύ και εγώ ονειρευόμαστε, τα όνειρα που μας δηλητηριάζουν, ανασαίνουν στον ίδιο κόσμο όπου εγώ και εσύ ερωτευόμαστε, μιλάμε, κάνουμε έρωτα, τραγουδάμε, ανασαίνουν στον ίδιο κόσμο όπου εγώ και εσύ πεινάμε! Πεινάμε για γνώση, για τέχνες, για μουσική, για χορούς, για παιδεία, για ελευθερία για νερό και φως…

Ούτε ένα λιθαράκι δεν μας προσφέρουν, πατάνε πάνω στις πλάτες μας για να φτάσουν με σιγουριά στον προορισμό τους. Ως πότε; Οι πλάτες μας πονάνε από τα βίαια μαστιγώματα των νυχιών τους. Ίσως κάποια στιγμή η κόλαση της σάρκας τους, να απαλύνει την πείνα μας, εκείνη την ημέρα η ησυχία θα είναι πιο άδεια και από την ίδια την απουσία του μικρότερου, κλεμμένου, παιδικού χαμόγελου.

Ακόμη πεινάμε…

 

Αισθητή η απουσία σου και σήμερα

Αγαπητέ Μ.,

Καιρό έχουμε να τα πούμε… πόσο εύχομαι να ήσουν εδώ!

Οι τελευταίες μέρες περνούν εξαιρετικά αργά και βασανιστικά. Ξέρεις… πριν μερικές μέρες γνώρισα την αδερφή του Β., μου είπε πως σου μοιάζω! Τι χαρά πήρα! Ένιωσα για κάποιο λόγο λες και μου χάριζαν ένα σημαντικό και βαρύ μετάλλιο (ντρέπομαι)…

Ο Ρ. Έχει λίγες μέρες που ξύπνησε. Θυμάται! Χαίρομαι πολύ! Η όραση του όμως δεν είναι σε πολύ καλή κατάσταση. Του βρήκαν μια αηδία στον εγκέφαλο και χρειάστηκε 6 ώρες χειρουργείο και ένα νεύρο από το πόδι του… μου έλειψε. Καιρό είχα να τον δω. Από τα Χριστούγεννα κλεισμένος σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου. Θα έχει τρελαθεί! Πάντα ζούσε στο άκρο τη ζωή του, δεν μπορούσε να μην διασκεδάζει και να είναι σε ακινησία, ίσως αυτό τον οδήγησε σε αυτό το ανιαρό κρεβάτι. Δεν μας αφήνουν να τον δούμε… όχι ακόμη λένε…

Τις τελευταίες μέρες δεν έχω όρεξη για τίποτε σχεδόν! Νιώθω τρομερά κουρασμένη και εξουθενωμένη. Τα προβλήματα δεν σταματούν. Εκεί που λέω φτάνει, τι άλλο μπορεί να συμβεί; Πάντα, ΠΑΝΤΑ έρχεται κάτι να συμπληρώσει το γκρέμισμα. Λες και περνάω από κάποια δοκιμασία, που δυσκολεύει όλο και περισσότερο, δεν γνωρίζω πότε τελειώνει, αν τελειώνει, αν θα νικήσω ή αν θα χάσω, αν έστω την τερματίσω. Νομίζω πως έχω αρχίσει να παραιτούμαι και σηκώνω παραδομένη τα χέρια ψηλά!

Πέρνα μια βόλτα το βράδυ να νιώσω μια ανθρώπινη παρουσία. Ακούμπησε με με το κρύο σου άγγιγμα.

O κύριος Κ.

Το σώμα μου κρυώνει τόσο πολύ… ιδίως τα άκρα μου. Πιάνω το μολύβι και σχεδόν πονάω. Κάθομαι σ΄αυτό το απαίσιο θρανίο που τόσο πολύ μισώ και βαριέμαι!

            Παρακολουθώ τον αγαπημένο μου καθηγητή να μιλάει για την ποίηση και τον πολιτικό της ρόλο. Τον θαυμάζω… μιλάει με τόσο πάθος! Σκέφτομαι πως θα ήθελα πάρα πολύ να τον ζωγραφίσω, μα τα χαρακτηριστικά του είναι τόσο λεπτά που φαντάζει πολύ δύσκολο! Μιλάει για τον Καβάφη και  μοιράζει σημειώσεις.

            Όταν μιλάει μοιάζει με μαέστρο που κλείνει τα μάτια, παθιάζεται και κουνά τόσο μελωδικά, τόσο αυστηρά τα χέρια του.

            Όταν μιλάει κουνά τα χέρια και τα βάζει στις τσέπες του παντελονιού του και όταν θέλει να τονίσει κάτι τα βγάζει πάλι και τα κάνει να χορεύουν. Το δεξί, που είναι το πιο ζωηρό είναι η ντάμα και το αριστερό ο καβαλιέρος. Είναι λες και κολυμπά ορισμένες φορές.

             Συνήθως δεν φωνάζει, πρέπει να θυμώσει αρκετά για να τσαλακώσουν οι ρυτίδες τα φωνής το πρόσωπο του. Αμέσως μοιάζει μετανιωμένος. Επιστρέφει γρήγορα στο κείμενο και ξαναγίνεται μαλακός και ευγενικός ΄΄παιδιά λίγο΄΄ , ΄΄λίγο΄΄ λέει συχνά, χτυπώντας τα δυο του δάχτυλά, υψώνοντας τα προς τον ουρανό.

            ΄΄μεγάλα ονόματα αυτά στην ποίηση΄΄, ΄΄σπουδαία φωτογραφία΄΄, ΄΄ο Έλιοτ πέθανε το 1925 στο Λονδίνο΄΄, ΄΄εκπρόσωπος της μοντέρνας ποίησης΄΄, ΄΄ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟΣ΄΄, ΄΄γαλλική ποίηση΄΄, ΄΄έκτη σειρά΄΄. Τα χείλη του στεγνώνουν και περνά τη γλώσσα του από πάνω για να τα δροσίσει. Έχει πάντα ένα χαρτομάντιλο στη του παντελονιού του και σκουπίζει τη μύτη του, χωρίς να την φυσά.

            Είμαι σίγουρη πως είναι πολύ ήρεμος άνθρωπος, κρύβει όμορφες ιστορίες. Σπάνια γελά, όταν κάνει είναι πολύ διαφορετικός, τα μάτια του κλείνουν και σχεδόν εξαφανίζονται, οι ώμοι του πάνε πάνω-κάτω, ένα κενό εμφανίζεται ντροπαλά ανάμεσα στα μπροστινά του δόντια. Το καρώ του πουλόβερ είναι τόσο ουδέτερο!

            Τον θαυμάζω πολύ! Μακάρι να πλησιάσω κάποτε το πνεύμα και τις γνώσεις του, μακάρι να μπορούσα να μιλάω και εγώ με τόσο πάθος και μαγεία…

χορός στο σεληνόφως

Αν και παραμένεις αμέτοχο υφαίνεις μέσα μου σιγά - σιγά την ανησυχία μα και την γαλήνη
πως είναι δυνατό αυτό;
γλυκό μα και τρομακτικό τσίμπημα.
ίσως να τα πούμε ίσως και όχι, μα νιώθω πως ήδη σ΄αγαπάω.
μην με εγκαταλείψεις...
τι βλέπεις εκεί; εκεί! εκεί απέναντι!
εγώ βλέπω καθαρά, γαλανά, ποταμίσια  νερά και μια λεπτή μαυροντυμένη αέρινη μορφή.
τι να προμηνύει άραγε;
εσύ τι βλέπεις;
πάμε να δούμε από κοντά;
μια ζάλη, μεγάλη χορεύει γύρω από το κορμί μου, μια μαύρη σκιά αγκαλιάζει βίαια και με τόσο θράσος τα μάτια μου...
δεν βλέπω.
ΔΕΝ ΒΛΕΠΩ!
ολόκληρο το σώμα παραλύει και υπακούει στη δύναμη που με θέλει σωριασμένη στο πάτωμα, αδύναμη.
γλυκιά, δυνατή προσταγή
πόση δύναμη κρύβεις;
είμαι ανίκανη να σε αντιμετωπίσω.
δεν πονάω τόσο...
απλά κοιμάμαι για λίγο
θα είναι όμορφα όταν ξυπνήσω;
θα βρω τη δύναμη να σηκωθώ;
ήδη σε αγαπάω...
χορέψαμε μαζί στο σεληνόφως και χάσαμε.
ηττηθήκαμε από την δίψα μας που δεν δρόσισε τελικά τα σώματα μας...

θέατρο σε μια άδεια αυλαία

            Ο Paul S…(κάτι…) είχε πει πως δύο λύσεις υπάρχουν για να ξεχάσει κάποιος τα βάσανα της ζωής, η μουσική και oι γάτες… χμμμμ… στην περίπτωση μου θα ήμουν ευτυχισμένη με αυτά τα δύο…

            Όλη αυτή η υπερβολή και η γκρίνια των ανθρώπων με οδηγεί κάθε μέρα στο κλείσιμο όλο και περισσοτέρων παραθύρων. Σχεδόν όλα γύρω μου, με ενοχλούν, με ταπεινώνουν και με εκνευρίζουν… τείνω να παραμένω σιωπηλή και να τους γυρίζω την πλάτη. Νομίζω πως δεν θέλω να κάνω κι αλλιώς.

            Μέσα σε όλη αυτή την πίεση και το ανιαρό κολύμπι στην καθημερινότητα νιώθω πως χάνω τον εαυτό μου. Γίνομαι κι εγώ σιγά- σιγά υστερική, φορώ το κολάρο μου και υπακούω σε εντολές… παραδίνομαι… ίσως να είναι από την κούραση, ίσως να μην έχω τελικά κι άλλη επιλογή… ίσως…

            Που χρόνος για ζωγραφική, μουσική, περιπάτους, τσάι και άλλα όμορφα πράγματα; Με δυσκολία απολαμβάνω ένα τσιγάρο.

            Ήμουν, είμαι και θα είμαι σίγουρη πως γεννήθηκα σε λάθος εποχή! Η τέλεια εποχή για εμένα θα ήταν οι αρχές του 20^ου αιώνα. Μια εποχή μακριά από κινητά και υπολογιστές, μακριά από τον συνεχή έλεγχο… πιο κοντά στις τέχνες και την ελευθερία… να ερωτευόμουν έναν Πικάσο, έναν Νταλί, έναν Λόρκα… κι ας βίωνα πολέμους…πιο ευτυχής θα ήμουν…

            Τι να πω για το τώρα; Για τα κινητά; Μικρές ενοχλητικές αηδίες! Κάνουν τόσο εύκολο το να σε βρει κάποιος και να σε ενοχλήσει… μην σχολιάσω καν τον συνεχή έλεγχο και το ότι αν δεν απαντήσεις ή αν δεν έχεις προνοήσει ώστε να έχεις μπαταρία είσαι σίγουρα ή νεκρός, ή εξαφανισμένος ή σε πολύ δύσκολη κατάσταση τέλος πάντων. Για το facebook; που είναι γεμάτο στημένες φωτογραφίες με φουσκωτά μπράτσα και σουφρωμένα χείλη; Μια τρομακτική έκθεση του εαυτού μας! Πλέον είσαι ΄΄επίσημα΄΄ σε σχέση μόνο μετά από δημοσίευση στο facebook… μα είναι δυνατόν; Για τα φάρμακα και την εξέλιξη της επιστήμης που πλέον δίνουν λύση σε όλα; Σε λίγο θα διαλέγουμε χρώμα Κι κεραίες στα παιδιά μας! Για τις τέχνες που είναι κρυμμένες; Οι εκθέσεις είναι τις περισσότερες φορές σχεδόν άδειες… οι περισσότεροι νέοι είναι αδιάφοροι! Για τις ειδήσεις και τα παραφουσκώματα τους; Η μήπως για τους ψευτοαναρχικους και τους δήθεν διανοούμενους που παπαγαλίζουν θεωρίες στρογγυλοκαθισμένοι σε πολυθρόνες, προσάπτοντας απλώς κατηγορίες; Για τις γυναίκες; ανορεξικές κούκλες βιτρίνας. Για τους άντρες; Ερωτευμένοι με αυτοκίνητα και ποδόσφαιρο. Έρωτας; Για ποιον έρωτα μιλάμε; Της ΄΄επιτυχίας΄΄ και της ΄΄κορυφής΄΄;

            Όλοι και όλα μοιάζουν τόσο ίδια!!! Λες και έχεις πατήσει το ´´print´´ εκατομμύρια φορές!

            Όλοι γκρινιάζουν και παραπονιούνται, φωνάζουν και πετούν πέτρες στη Βουλή, δίχως όμως να κάνουν κάτι ουσιαστικό για να αλλάξουν τις μίζερες ζωές τους. Τρέχουν σε δρόμους βρώμικους χωρίς να ξέρουν που πάνε!

            Βρίζουμε τους πολιτικούς λέγοντας πως είναι ανίκανοι… και εμείς ανίκανοι είμαστε! Θέλουμε να ακουστούν οι φωνές μας και δεν μπορούμε ούτε μια ειρηνική διαμαρτυρία να κάνουμε! Όλες οι πορείες μετά από λίγα λεπτά καταλήγουν σε σκηνές τρόμου. Δεν τρέφω καμιά συμπάθια προς τους αστυνομικούς και τα ΜΜΕ… οι αστυνομικοί δεν είναι πάντοτε προκλητικοί. Έχω δει μπάτσο να ανοίγει μύτες και κεφάλια και έχω δει και αστυνομικό όμως να δέχεται χτυπήματα από κακομαθημένα 17χρονα χωρίς να έχει προηγηθεί καμία προκλητική έστω κίνηση. Είμαστε αγρίμια! Ξεχνάμε για ποια δικαιώματα πολεμάμε!

            Άποψη μου είναι πως πολλές φορές δεν χρειαζόμαστε τη φωνή για να ακουστούμε. Έτσι κι αλλιώς έχει αποδειχτεί πως δεν φέρνει πάντα αποτελέσματα. Η σιωπή όμως είναι και αυτή έκφραση… πολλές φορές πιο ισχυρή από την φωνή. <<δεν θέλω τη φωνή για να μιλήσω. Να φτιάξω μόνο ένα δαχτυλίδι να το φορέσει η σιωπή στο δάχτυλο της>>  Λόρκα

            Η ιδανική κοινωνία, ο τέλειος κόσμος δεν θα υπάρξει ποτέ… χάσαμε τις ευκαιρίες μας… είμαστε τόσο μακριά από τους αληθινούς μας εαυτούς και την ψυχή μας, τόσο μακριά από την ελευθερία, στρατιωτάκια, δούλοι συστημάτων και κύκλων, φοράμε παρωπίδες και προχωρούμε με κλειστά τα μάτια, μαριονέτες, παίζουμε θέατρο σε μια άδεια αυλαία…

η πολυκατοικία

γνώρισα την όμορφη Αθήνα!!! όχι αυτή την άσχημη που συχνά άκουγα να λένε για αυτή... αν τη γνωρίσεις και της δοθείς αν ψάξεις τα όμορφα μονοπάτια της, αν πας για ένα καφέ με φίλους στα Εξάρχεια, αν είσαι ελεύθερος θα τη γνωρίσεις και εσύ!

καθόμασταν της προάλλες στο πάρκο κοντά στο σπίτι της Ν. (Εξάρχεια) και κοιτούσα τα σπίτια! αυτά τα παλιά, φθαρμένα και όμορφα, έκρυβαν μία μυστήρια, ονειρικά πλασμένη ομορφιά... ήθελα απλώς να πιάσω ένα μολύβι και να αρχίσω να τα ζωγραφίζω, ψηλά, περήφανα μα κουρασμένα,ταλαιπωρημένα απ τις ζωές και τη κούραση που κουβαλούσαν. η όψη τους φάνταζε βρώμικη απ τα καυσαέρια της Αθήνας μα τόσο ήρεμη.

το μόνο που χρειαζόμουν ήταν ένα μολυβί και ένα χαρτί...

μία μέρα θα έχω και εγώ ένα σπίτι, μικρό... στο τελευταίο όροφο μιας παλιάς, πελώριας πολυκατοικίας, θα είναι πολύ όμορφο θα έχει ζωγραφισμένους όλους τους τοίχους και θα έχω και ένα πικ απ που θα παίζει στη διάρκεια της ημέρας όμορφες μελωδίες και σίγουρα θα έχω και μια γάτα να τριγυρνά από εδώ κι εκεί...

θα μπορούσα να κάθομαι ώρες ολόκληρες απλά να κοιτάω εκείνη την πολυκατοικία από το πάρκο...

μια βίαιη αγκαλιά

έχει τόσο κρύο στην Αθήνα... όσο καλά κι αν ντυθώ δεν είναι αρκετό! κι όμως... παρόλο το κρύο εγώ τρέχω...

τρέχω να προλάβω το μετρό.

τρέχω να προλάβω να γίνω καλή φίλη.

τρέχω να προλάβω να γίνω καλός άνθρωπος.

τρέχω για να είμαι καλή κόρη, καλή εγγονή, καλή αδερφή...

τρέχω για να προλάβω να καπνίσω ένα τσιγάρο στα κρυφά...

τρέχω, τρέχω για να προλάβω τους γρήγορους ρυθμούς που μου επιβάλουν...

πολλές φορές όμως δεν αντέχω... λαχανιάζω και κουράζομαι... νιώθω πως τα πόδια μου αδυνατούν να κρατήσουν το σώμα μου και τα παρατάω, στραβοπατώ και πέφτω κάτω...

μα βλέπω και τους άλλους γύρω μου... όλοι τρέχουν να προλάβουν κάτι... τα καταφέρνουν άραγε;

και ύστερα τι νόημα έχει να πέφτεις ξανά και ξανά και ξανά;

η κούραση αγκαλιάζει τόσο βίαια το σώμα μου...

και το επόμενο πρωί; πάλι ο ίδιος αγώνας δρόμου, δεν γνωρίζω καν που κι αν υπάρχει γραμμή τερματισμού.

βλέπω τους ανθρώπους να περνούν δίπλα μου και σχεδόν με το βλέμμα τους και την αύρα τους να αναζητούν να τους σκάσω ένα χαμόγελο, που θα τους κάνει να νιώσουν σιγουριά.... και όταν σκάω αυτό το ψεύτικο, παροδικό χαμόγελο όλοι νομίζουν πως είμαι καλά...

πραγματικά οι ρυθμοί αυτοί ζωής, όλο αυτό το τρέξιμο με κουράζουν, εξαντλούν το σώμα και την ψυχή μου... λίγες έχουν μείνει ακόμη αντοχές!

θρύμματα, αμέτρητα μικρά κομματάκια

τώρα  θα είναι λες και κολυμπάμε ελεύθεροι, μέσα στις αναμνήσεις με κλειστά τα μάτια, τόσο ελαφροί.
ένα κύμα δροσερό θα γαληνεύει την όψη μας και τα άσχημα όνειρα μέσα του θα παγιδεύει αιώνια.
εμείς θα γινόμαστε όλο πιο αιθέριοι, ελεύθεροι, ήρεμοι. η ψυχή θα οδηγεί τα σώματα μας και αυτά θα υπακούν στην γλυκιά προσταγή.
φαντάσου το σώμα... καθαρό, ελαφρύ, απαλό, χωρίς πληγές να αιωρείται μέσα σε μία θάλασσα, απέραντη, ατελείωτη, καθαρή.
εσύ δεν έχεις να κάνεις τίποτα...
η ψυχή σε οδηγεί εκεί που θες, εκεί που τόσο κρυφά, αληθινά και κολασμένα θες.
και ενώ το σώμα σου αιωρείται γλυκό νερό εισέρχεται μέσα σου, περνά απ΄τις πατούσες σου, τις ξεκουράζει, τις κάνει να ξεχάσουν όλα εκείνα τα βήματα που τις κούρασαν και τα αγκάθια που τις πόνεσαν, προχωρά στα γόνατα,τα μπούτια, τη μήτρα, τα έντερα, το στομάχι, τη σπλήνα, το συκώτι, το στέρνο, τα χέρια. 
φτάνει στα άκρα, στα δάχτυλα, τα καθαρίζει και σβήνει όλη την κούραση.
γυρίζει πίσω... στέκεται στην καρδιά σου, την καθαρίζει πολύ αργά και προσεχτικά , προσπαθώντας να μην τη φθείρει, ούτε λίγο.
φεύγει από την καρδιά, πάει στο λαιμό, τον λάρυγγα τον ξεκουράζει.

προχωρά στα χείλη, τα παγώνει και τα κάνει να ξεχάσουν

προχωρά στα μάγουλα, τη μύτη,
καθαρίζει τα μάτια από όλα τα άσχημα που έχουν δει και στέκεται στο κέντρο του μετώπου, στο τρίτο μάτι. εκεί το γλυκό νερό γίνεται φως, μια λάμψη τόσο φωτεινή και μεγαλώνει, μεγαλώνει, μεγαλώνει, μεγαλώνει ώσπου να διαχυθεί σε όλο σου το σώμα, κάνοντας σε τόσο εύθραυστο που σπας και γίνεσαι αμέτρητα μικρά κομματάκια, θρύμματα, τα οποία κολυμπούν αναζητώντας τώρα νέους προορισμούς έχοντας ξεχάσει ολοκληρωτικά τους παλιούς προορισμούς, τα παλιά όνειρα, τις επιθυμίες και τις δίψες. 

το "πρέπει" του Δεκέμβρη [part 2]

-Μ.... δεν νυστάζω..

-προσπάθησε να κοιμηθείς, να ξεκουραστείς, να ηρεμήσεις λίγο και θα τα πούμε αύριο γλυκιά μου.

-μα Μ. δεν νυστάζω... και δεν είμαι κουρασμένη... κάθε άλλο παρά αυτό! έχω πάρα πολύ όρεξη και διάθεση για να μιλήσω να φωνάξω, να γελάσω, να χορέψω, να τραγουδήσω!

-πρέπει να κοιμηθείς για να είσαι ξεκούραστη αύριο. σε περιμένει δύσκολη μέρα χωρίς τραγούδια, χορούς, έρωτες και μεθύσια.

-δεν θέλω το αύριο! δεν μου αρέσει το αύριο9! θέλω το σήμερα να κρατήσει και αύριο και αιώνια.

-πάντα γίνεσαι εχθρός του εαυτού σου... ο χειρότερος!γιατί; γιατί δεν αγαπάς τον εαυτό σου έστω και λίγο;

-γιατί έχω άλλα αμέτρητα πιο όμορφα πράγματα να αγαπήσω!

-μα αν δεν αγαπάς τον εαυτό σου πως μπορείς να αγαπάς κάτι άλλο;

-είναι πάρα πολύ εύκολο! μα το δύσκολο τελικά αυτό είναι! να αγαπήσεις τον εαυτό σου! δεν με ενδιαφέρει τώρα να ασχοληθώ με αυτό, έχω τόσους ανθρώπους και τόσα όνειρα να αγαπήσω, τόσες επιθυμίες! δεν έχω χρόνο.

-όλα πεινάς και διψάς και ζητάς και πράττεις απερίσκεπτα μα δεν νοιάζεσαι καθόλου; νομίζω πρέπει να σταματήσεις να κυνηγάς την ελευθερία σου, να λιγοστέψεις την δίψα σου για ζωή και την συνεχή επιθυμία σου για φυγή από αυτά που πρέπει να κάνεις.

-πρέπει; πάλι αυτή η απαίσια λέξη! γιατί πρέπει; γιατί δεν πρέπει; γιατί συνέχεια πρέπει να κάνω πράγματα που δεν μου προσφέρουν ευχαρίστηση; γιατί πρέπει να μην κάνω αυτά που δεν πρέπει; δεν πρέπει να καπνίζουμε, να παίρνουμε ναρκωτικά, να τρώμε, να πίνουμε, κάνουμε πολύ σεξ, να βγαίνουμε πολύ, να καθόμαστε στον ήλιο, στη βροχή... τι σκατά μπορούμε να κάνουμε; να δουλεύουμε, να διαβάζουμε, να πληρώνουμε, να καθαρίζουμε, να είμαστε καλοί με όλους... όλο πρέπει να προσπαθούμε να κάνουμε πράγματα βαρετά, ανιαρά και αποκρουστικά, αυτά που μας δίνουν ευχαρίστηση, απαγορευμένα ή μη συνήθως δεν έχουμε καν τον χρόνο να τα απολαύσουμε. αναλώνουμε τις ζωές μας σε ένα σωρό υποχρεώσεις και πρέπει... ξεχνάμε τι και ποιοι είμαστε... και εσύ μου λες να με αγαπήσω; λες και έχω τον χρόνο. τουλάχιστον ξέρω ποια και τι είμαι!

-δεν είναι έτσι ακριβώς όπως τα λες και το ξέρεις!

-εσύ τι ξέρεις; τι μπορείς εσύ να πεις; έτσι κι αλλιώς καιρό έχεις να κάνεις παρέα με τους ζωντανούς.

-κάνω μαζί σου... και κάποτε περπατούσα και εγώ στο χώμα. νόμιζα πως πατούσε γερά και με σιγουριά, μα κοίτα που είμαι τώρα. μιλάω σε μια ζωντανή, ζω μέσα από τις ιστορίες και τα όνειρα σου, μα δεν είναι πραγματική ζωή αυ΄τη με σάρκα, με αισθήσεις, δεν μπορώ να νιώσω τον κρύο αέρα στο πρόσωπο μου, ούτε τη γεύση του κρασιού στο στόμα μου, ούτε τον φόβο να επισκέπτεται την ράχη μου. μπορώ απλώς να σε ακούω με ευγένεια και να προσπαθώ με λόγια να σε απομακρύνω από τη δική μου μοίρα γιατί είσαι νέα ακόμη, τα γηρατειά δεν έχουν ρυτιδιάσει το πρόσωπο σου, έχεις δρόμο μπροστά σου για να διανύσεις και πολλές σελίδες να γράψεις, μην φοβάσαι τα εμπόδια, μην τα κοιτα΄ς απλώς, γιατί θα μείνουν εκεί, θα ανοίγεις και θα κλείνεις πόρτες ώσπου να φτάσεις πάλι στην αρχή... εκτός αν ανοίγεις διαρκώς πόρτες ευτυχίας που μία από αυτές κάποια μέρα θα κλείσει όλες τις υπόλοιπες, θα σε καταπιεί και μετά δεν θα μπορείς να βγεις ποτέ και από πουθενά, καμία διέξοδος. τότε θα έχεις γίνει σαν κι εμένα... νεκρή...

-φύγε!

-συγχώρεσε με... να σου ανοίξω τα μάτια θέλω και σε προστατέψω. θυμάσαι; πίστευες πως αν ήμουν ακόμη ζωντανός τίποτα κακό δεν θα σε άφηνα να πάθεις. προσπαθώ...

-φύγε είπα! άσε με ήσυχη!

-βλέπεις; πάλι κρύβεσαι και δεν με αντιμετωπίζεις . ουσιαστικά τον εαυτό σου έχεις να αντιμετωπίσεις. αφού το θες θα φύγω... θα σε αφήσω να κοιμηθείς και να ξεκουραστείς μικρή μου Α. σε φιλώ γλυκά και σε αγαπώ. δεν είμαι σύννεφο, μα φέρε με πάλι κοντά σου... καλή σου νύχτα

-καληνύχτα αγαπημένε Μ. (ευχαριστώ...)

το "πρέπει" του Δεκέμβρη [part 1]

-και περνούν αργά οι ώρες ως το βράδυ που θα φύγεις από την κουραστική βαβούρα και τον αλλόκοτο, διαφορετικό από εσένα κόσμο. πόσο όμορφη γεύση έχει η ελευθερία, το ποτό, ο αέρας, ο έρωτας; βράδυ... οι δρόμοι άδειοι, χωρίς φώτα, ψηλά δέντρα τριγύρω. η μοναδική λάμψη από φως ήταν αυτή από τα φώτα του αυτοκινήτου του Β. πρώτα για καφέ, μετά για ποτό, μετά για δεύτερο ποτό και η διάθεση είχε ήδη αλλάξει. όλοι μας γελούσαμε, φλερτάραμε, ζούσαμε... δεν είχαμε πιει πολύ... αλήθεια... όσο χρειαζόταν για να ελευθερώσουμε το μυαλό μας από τα δεσμά της καθημερινότητας. αυτή η αίσθηση που καταλαβαίνεις τι κάνεις αλλά δεν σε νοιάζει η συνέχεια και οι συνέπειες; ίσως αυτό να είναι τελικά που λένε "ζήσε το τώρα"...

-και χρειάζεστε το ποτό για να "ζήτε το τώρα", την στιγμή;

-όχι απαραίτητα αγαπητέ Μ. ίσως απλά να είναι ο γρήγορος και εύκολος δρόμος.

- και μετά καταλήξατε κάπου σκόρπιοι και μεθυσμε΄νοι να κάνετε έρωτα;

-όχι Μ. μου. πήγαμε όλοι μαζί σε μια εκκλησία... γελούσαμε, στρίβαμε τσιγάρα, κοροϊδεύαμε, πλάθαμε μύθους, γάμους, ιστορίες, πανηγύρια. ήταν σκοτεινά και κρύα εκεί. ο Α. πήρε ορισμένα ή μ΄΄αλλον πολλά κεριά μέσα από την εκκλησία, τα έβγαλε έξω και άναψε. έτσι είχαμε το φως που χρειαζόμασταν και λίγη ζεστασιά. η νύχτα ήταν τόσο ήρεμη και ήσυχη και ας ήταν κρύα, έδινε μια αίσθηση καλοκαιρινής ανέμελης δροσιάς. στρίψαμε και το τσιγάρο, το καπνίσαμε και ελευθερωθήκαμε ακόμη περισσότερο. αργότερα δεν θυμάμαι καν πως αλλά βρεθήκαμε μέσα στο ιερό της εκκλησίας με το Β. να παίζουμε ένα χαζό παιχνίδι μνήμης. πλάκα είχε να βρίσκεσαι σε ένα μέρος που ξέρεις πως απαγορεύεται... ελκυστικό. πείραζα αμήχανα τα βιβλία, τις εικόνες, τους σταυρούς, τα αντικείμενα γύρω μου, χωρίς να τους δίνω όμως ιδιαίτερη σημασία.

-καθόσασταν;

-ναι... την περισσότερη ώρα καθόμασταν σε κάτι παλιές καρέκλες της εκκλησίας μέσα στο ιερό. είχα τα πόδια μου πάνω στα δικά του.// ένιωθα τόσο πεινασμένη... ήθελα τόσο πολύ να κλείσω τα μάτια και να τον φιλήσω, να ακουμπήσω τη διψασμένη μου σάρκα πάνω στη δική του... μα δίσταζα... γιατί δίσταζα;

-γιατί δίσταζες; ηλίθια!

-δεν έχει σημασία γιατί! με φίλησε πολυαγαπημένε Μ.! γεύση... δικαίωσης. σε λίγα λεπτά είχαμε βγει από την εκκλησία, είχαμε μπει στο αυτοκίνητο και ξάφνου φτάσαμε σε ένα όμορφο μέρος το οποίο δεν έχω ιδέα που ήταν, δεν με ένοιαζε όμως. ησυχία... μπορούσαμε να διακρίνουμε τα φώτα από το απέναντι χωριό να τρεμοπαίζουν χορεύοντας μέσα στη νύχτα.

-φλυαρείς!

-πάντα!

-συνέχισε...

-κάναμε ένα ακόμη τσιγάρο και... τα σώματα μας βρέθηκαν ενωμένα, αγκαλιασμένα σφιχτά.

-γεύση;

-ολοκλήρωση;

-και μετά;

-μετά... μετά κάναμε έρωτα, κάθε κίνηση του, κάθε άγγιγμα του φανέρωνε γλυκά και αργά στοιχεία του χαρακτήρα του, έσβηνε την δίψα μου, μα ταυτόχρονα μου δημιουργούσε νέα.. με φίλαγε στον λαιμό, στην πλάτη, στους ώμους, στο στήθος, στα χείλη και ανατρίχιαζα. ένιωθα τόσο ελεύθερη, τόσο μοναδικά δυνατή, μακριά από κάθε βασανιστική ή μη σκέψη. αυτό είναι! υπήρχε μόνο το τώρα, μόνο η στιγμή! μόνο εκείνη η πανέμορφα λάθος στιγμή!

-πανέμορφα λάθος στιγμή!;

-ναι... πανέμορφα λάθος στιγμή! γιατί δεν είναι σύννεφο;

-σύννεφο;

-ναι!ένα σύννεφο! είπε πως αν συγκεντρώνεσαι πολύ κοιτώντας ένα σύννεφο, αν πιστέψεις πως μπορείς να πάρεις ενέργεια, δύναμη από αυτό, θα δεις πως θα αρχίσει να διαλύεται... είπε πως μπορώ όποτε θέλω να τον σκεφτώ και να έρθει σαν σύννεφο... για σκέψου! ... ένα σύννεφο..

-μαλακίες!μήπως ήθελε να πει πως αν το σκεφτείς όποτε θες θα διαλυθεί σαν σύννεφο;

-πάντα! πάντα να το χαλάς! σκάσε! συνεχίζω λοιπόν...

-συνέχισε...

-όταν άρχισε να ξημερώνει χτύπησε φυσικά το τηλέφωνο. καταραμένα κινητά! έπρεπε να πάρουμε τους άλλους δύο από την εκκλησία. μμμμμμμμμμμμμμμμμμ... δεν ήθελα να φύγουμε.

-έπρεπε...

-έπρεπε; πρέπει; απαίσια λέξη! απαίσια!είναι αστείο που μια απαίσια, μικρή λέξη καθορίζει τις ζωές μας... μας οδηγεί...

-πρέπει να

-σκάσε! σταμάτα! δεν θέλω,δεν θέλω να την ακούω!

-καληνύχτα!

-καληνύχτα...