κάπου μια ψυχή...

Καθώς η νύχτα έριξε το μαυρισμένο πέπλο της, καθώς τα κύματα  της θάλασσας αγκάλιασαν την αμμουδιά, καθώς το φεγγάρι ήταν μάρτυρας όλων αυτών, κάπου, κάποια ψυχή χανόταν απ’ τον τόπο, το χρόνο και τον κόσμο. Ποιος πραγματικά νοιάστηκε γι’ αυτή τη ψυχή? Ποιανού η ζωή άλλαξε δραματικά μετά απ’ αυτό? Κανενός! Μα… γιατί ο άνθρωπος να είναι τόσο εγωιστής και απερίσκεπτος? Γιατί να τα θεωρεί όλα δεδομένα? Μα αν τύχει, σπάνια να κοιτάξει νοερά μέσα του ίσως καταλάβει. Κάθε μέρα ψυχές χάνονται, ψυχές που δεν βρήκαν ποτέ τους μια σταγόνα ευτυχίας, ψυχές που ολομερής και ολονυχτίς κολυμπούσαν ανέμελα μέσα στην ευτυχία… μα αυτές η ανεμελιά τις έφαγε, για τις άλλες ήταν απλά δικαίωση. Πρέπει να παραδεχτούμε πως η ψυχή κατοικεί αλλού και αλλού το σώμα, σπάνια συναντιόνται… 

there are people dying out there!!!

how do you feel when you know there are people that need your help?
how do you feel when you know there are people trying to find a little piece of food?
how do you feel when you know there are little girls drying to survive from their fathers?
how do you feel when you know there are little boys and girls been raped and destroyed ?
how do you feel when you know there are mothers fighting for their children life everyday?  

how do you feel when you know there millions of people trying to survive, trying to live?
there are people dying out there!!! we should all try to stop exploitation, stop injustice!!! 

Φρικτή, κρύα, τελευταία λα μινόρε

Καθημερινά πασχίζω να βρω τρόπους, διεξόδους, ώστε να βρω την ηρεμία και την γαλήνη που τόσο καιρό αναζητώ. Χάνομαι… καμιά φορά χάνομαι σε κάποια άλλη διάσταση, μακριά απ εδώ, ψάχνοντας ταραγμένες ψυχές και πνεύματα, είναι ωραία εκεί. Δύο σκιές σε μία αμμουδιά με γαλανά νερά, χρυσή άμμο και αίμα. Ο ένας δεν είναι ζωντανός, εκείνη όμως είναι γεμάτη ζωή. Ένα άγγιγμα, πόνος, ελπίδα, ευτυχία, ολοκλήρωση, πάθος, αισθήσεις, παράδοση, αποδοχή, ικανοποίηση, αγάπη, αγάπη για μικρές ευτυχίες. Και είναι μακριά, είναι τόσο μακριά η Ιθάκη μας. 2 μάτια, ένα βλέμμα, αίμα, επιθυμία, πείνα, φως σκοτάδι, άρωμα, σάρκα, έρωτας, το τελευταίο λα μινόρε. Λάθη, πάθη, επιθυμίες, μετάνοιες, θλίψη, όλα σβήνουν σιγά σιγά. <<που πάτε;>> τους ψιθύρισα, δεν απάντησαν, έφευγαν, χάνονταν, έσβηναν. Ποια νότα να ναι άραγε αυτή; Νεκρή ή ζωντανή; …Φρικτή, κρύα, τελευταία λα μινόρε...