βουτιά

Κολυμπώντας στα σκατά και σήμερα... προσπαθώ να βάλλω το κεφάλι  μου, τις σκέψεις μου σε μια σειρά και τελικά όλα φαίνονται πιο σκατά. με το να αδιαφορώ οι σκέψεις δεν ντύνονται μένουν γυμνές μπροστά μου περιμένοντας τη σειρά τους, αν σκέφτομαι το παρακάνω... και όποιο δρόμο και αν ακολουθήσω καταλήγω στην ίδια σκατωμένη λεωφόρο.
έχω χάσει την ηρεμία μου πάλι... άλλη όρεξη δεν είχα να κάνω εκείνο το ταξίδι ξανά... αυτό όμως έρχεται και με παρασέρνει τόσο βίαια, εκνευριστικά και αυταρχικά.
χαχαχαχα είναι αστείο. το πρόβλημα είναι πάντα το ίδιο... η απορία... ΤΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΘΕΛΩ; τόσο δύσκολο να συγχρονίσεις σώμα και νου. 

last night...

Ελένη: Η νύχτα ρίχνει τα δάκρυα της και εγώ την ακολουθώ.

πάλι μόνη μου , στο μικρό αγγλικό δωμάτιο. αλλά είναι αυτή η μοναξιά που όλοι μας αναζητούμε αραιά και που... η κούραση αυτές τις μέρες με αγκαλιάζει πολύ βίαια, το ίδιο και τα νεύρα. όλο κάτι φταίει, όλο κάτι λείπει μα εγώ δεν μπορώ να το βρω. και αυτό με κάνει να θυμώνω... και να αναρωτιέμαι, και να ψάχνομαι και τίποτα δεν είναι ποτέ αρκετό... είναι στη φύση μου, είναι στη φύση μας. πάντα υπάρχει αυτό το γαμημένο "παραπάνω".

Ίαν: η νύχτα σε πειράζει... η νύχτα τα ναρκωτικά και η ΑΛΗΘΕΙΑ σε πειράζουν. ξέρεις γιατί; ΓΙΑΤΙ δεν μπορείς να χειριστείς κανένα από αυτά... οι λέξεις πονάνε; η αλήθεια πονάει; πες μου! σε πονάει;

Ελένη: το μόνο πράγμα που πονάει είναι εσύ, όταν δεν είσαι εδώ. όταν σε περιμένω με τις ώρες και εσύ δεν είσαι εδώ, δεν απαντάς στις κλήσεις μου, στα μηνύματα μου... και όταν έρχεσαι είναι λες και τίποτα δεν έχει συμβεί το ίδιο και όταν φεύγεις... και εγώ το ανέχομαι, μόνο και μόνο για τα λίγα λεπτά που θα περάσω μαζί σου, κυρίως όταν είμαστε μόνοι μας. και μετά ρωτάω τον εαυτό μου αν αξίζει, απαντώ όχι αλλά το συνεχίζω...

Ίαν: είσαι άνθρωπος πρώτα σκέφτεσαι μετά νιώθεις... για αυτό τα κάνεις όλα περίπλοκα και δύσκολα... νιώσε μην σκέφτεσαι... για μια μοναχά φορά. όλα τα κάνεις όλα μια μοναχά φορά... όλα είναι τόσο μοναδικά και εσύ δεν τα παρατηρείς καν, όλo λες μαλακίες στον εαυτό σου ότι θα έχεις κι άλλες ευκαιρίες, η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν θα έχεις! έλα έρχεται το halloween έρχονται τα Χριστούγεννα... τι θα κάνεις για αυτό; θα κάτσεις μόνη σου να ακούς τις αναμνήσεις σου στους ήχους της μουσικής; σε παρακαλώ άκουσε με και πάρε αυτό το θλιμμένο ύφος μακριά απ το όμορφο σου πρόσωπο. θυμάσαι τι σου έλεγε η Θεοδώρα εκείνο το βράδυ που πέθαινες; που έφευγες;

Ελένη: ΝΑΙ!!! κάθε λέξη τυλιγμένη στην αλήθεια και το ψέμα, στην πραγματικότητα και το ταξίδι... είσαι ένα όμορφο πλάσμα, είσαι πανέμορφη, δεν θα πεθάνεις, σου αξίζει η ζωή, θα δεις όλες τις ομορφιές του κόσμου, κοίτα καλή μου, κοίτα πόσο όμορφος είναι ο κόσμος. έτοιμος ανοιχτός για εσένα... άκου τα τραγούδια γλυκιά μου, σε αγαπάω, δεν θα σε αφήσω. δεν φαντάζεσαι το δώρο μου μου κάνεις..είσαι αρκετά δυνατή τώρα θα σε αφήσω... [ΟΧΙΙΙΙ] . ναι μπορείς να το κάνεις μόνη σου, δεν με χρειάζεσαι, έχεις το πνεύμα της γιαγιάς κοντά σου και αυτό πάντα θα σε προστατεύει. 

Ίαν: το σώμα σου, το ταλαιπωρείς, ξεκούρασε το. 

the sound of silence, paul simon

Hello darkness, my old friend
I've come to talk with you again
Because a vision softly creeping
Left its seeds while I was sleeping
And the vision that was planted in my brain
Still remains
Within the sound of silence

In restless dreams I walked alone
Narrow streets of cobblestone
'Neath the halo of a street lamp
I turned my collar to the cold and damp
When my eyes were stabbed by the flash of a neon light
That split the night
And touched the sound of silence

And in the naked light I saw
Ten thousand people, maybe more
People talking without speaking
People hearing without listening
People writing songs that voices never share
And no one dared
Disturb the sound of silence

"Fools", said I, "You do not know
Silence like a cancer grows
Hear my words that I might teach you
Take my arms that I might reach you"
But my words, like silent raindrops fell
And echoed
In the wells of silence

And the people bowed and prayed
To the neon god they made
And the sign flashed out its warning
In the words that it was forming
And the sign said, "The words of the prophets are written on the subway walls
And tenement halls"
And whispered in the sounds of silence

το ''αν'' πάντα θα υπάρχει.

Συννέφιασε και πάλι ο καιρός… ταιριάζει με το αλκοόλ, όπως και τότε… εγώ όμως ‘’πρέπει’’ να αρνηθώ στον εαυτό  μου αυτή τη διπρόσωπη ευχαρίστηση. Αλλιώς είναι σαν να γυρίζω πίσω, στον κόσμο εκείνο όπου όλα, ΟΛΑ ήταν υγρά, θα είναι σαν να έχω πετάξει στα σκουπίδια όλη την πρόοδο που έχω κάνει…

Τα φύλλα του φθινοπώρου που πέφτουν κάνουν έναν υπέροχο ήχο, καθώς πέφτουν χαϊδεύοντας το έδαφος.

Κάπου εκεί χάθηκα, σκεπτόμενη… αλλαγές, είναι παντού! Κινούν τη ζωή. Είναι η ζωή.

Η ζωή στην Αγγλία… τα πάντα είναι τόσο διαφορετικά, ο αέρας, οι ήχοι, ο καιρός, οι μυρωδιές, τα πρόσωπα, τα λόγια. Τίποτα γνώριμο δεν υπάρχει πέρα από δύο παλιούς συμμαθητές του δημοτικού που έτυχα και ξανασυναντηθήκαμε.

Νιώθω σχεδόν αναίσθητη, το μόνο που νιώθω πως μου λείπει είναι ο Γ., η αγάπη, είναι πέρα απ’ τη συνήθεια.

Άρχισα το αλκοόλ πάλι.. το είχα κόψει. Απλώς αναζητώ τρόπους, να ηρεμήσω, διεξόδους, να με βοηθήσει να κοιμηθώ τουλάχιστον.

Θα είμαι καλά όμως το ξέρω… σιγά τη βλακεία, τα έχω καταφέρει με πολύ χειρότερα.

Ξέρεις τι; Σκεφτόμουν πόσο περίπλοκες είναι οι ανθρώπινες σχέσεις. Εκατομμύρια προσωπικότητες συγκρούονται καθημερινά και μετά κανείς δεν το θυμάται… όλοι ψάχνουμε μια ζωή για αυτό το γαμημένο ‘’γιατί’’ σε όλα. Και αυτό το ‘’πρέπει’’ μας έχει στοιχειώσει όλους… μην αναφέρω το ‘’αν’’… ο φίλος Α. πάντα λέει μην αναφέρεσαι στο ‘’αν’’ γιατί το ‘’αν’’ πάντα θα υπάρχει.

αυτο...κίνητο...

Τα φώτα των αυτοκινήτων φαίνονται τόσο κουραστικά και θορυβώδη… νιώθω τη ζεστή ανάσα σου να ηχεί στο αυτί μου τόσο καθαρά και οργασμικά.  Το σώμα μου να γίνεται η κιθάρα σου και εσύ… εσύ ξέρεις τόσο καλά πώς να χειριστείς και τα δύο, κάθε χορδή κάθε τάστο.  Την αγγίζεις και η μαγεία της μουσικής μας ενώνει, μας κάνει ΕΝΑ μονάχα σώμα, μία σκέψη, μία ίδια επιθυμία, που μπορεί να χάνεται στον χρόνο και να επιστρέφει άθικτη, ένα μονάχα σώμα τόσο δυνατό, τόσο περήφανο, ένα μονάχα σώμα που έχει όλες του τις αισθήσεις υπεραναπτυγμένες και όταν κάνουμε έρωτα είναι λες και πασαλείβουμε γεμάτοι χαρά, βία και επανάσταση καμβάδες. Αναφέρομαι σ’ αυτό το είδος μαγείας που κανείς δεν μπορεί να δει ή αποδείξει, αλλά οι περισσότεροι από εμάς πιστεύουμε σ’ αυτό και γνωρίζουμε πως είναι το πιο όμορφο είδος τέχνης. 

???

Και εκεί που νιώθω πως αν σταματήσεις να παίζεις κιθάρα, το οξυγόνο δεν φτάνει να γεμίσει τους πνεύμονες μου… ξαφνικά αρχίζεις να χάνεσαι στους δρόμους της μουσικής και να με τραβάς και εμένα απ’ το χέρι. Δεν φέρω καμία αντίσταση! Είναι λες και η κιθάρα είναι η μοναδική αγάπη που γνώρισες! Το μόνο θηλυκό που αγάπησες!

Οι δρόμοι που διαβαίνω όταν σε ακούω να παίζεις δεν έχουν καμία σχέση με τους πραγματικούς γκρι δρόμους. Είναι γεμάτοι χρώματα και μέθη!  Μην σταματήσεις ποτέ! Είναι αυτό που έχεις να δώσεις στον κόσμο! Είναι το μόνο σοκάκι του δρόμου σου που πάντα θα είναι γεμάτο δημιουργία, έμπνευση και έρωτα… και παρόλο που και εσύ το ξέρεις, είμαι σίγουρη πως είσαι σίγουρος, είναι λες και θες μόνος σου να ζωγραφίζεις νέους δρόμους ίσως γεμάτους αβεβαιότητα. Λες αυτό να είναι η περιπέτεια;

Εγώ γνωρίζω τη δική μου μέσα από εσένα… νιώθω λες και είμαι ελεύθερη στη θάλασσα, λες και ταξιδεύω πάνω σε ένα πλοίο το οποίο ανά τακτά διαστήματα γίνεται υποβρύχιο και γνωρίζω την πραγματική μαγεία. Τον προορισμό δεν τον ξέρω αλλά έχω απόλυτη εμπιστοσύνη στην ελευθερία που φυσάς σε κάθε κομμάτι του σώματος μου.

Πόσο καλά τον ξέρεις το δρόμο!

Αλλά ακόμη δεν έχεις συνειδητοποιήσει ότι εσύ είσαι ο οδηγός. Ο δρόμος είναι χαραγμένος στο άγνωστο το οποίο εσύ γνωρίζεις τόσο καλά. Ειρωνεία έτσι;

Για εμένα είσαι γεμάτος θαλασσινό γλυκό νερό. Φυσικά όχι πόσιμο, νιώθω λες και παίρνω μονάχα μια γεύση. Σε αυτό κρύβεται η μαγεία, η πρόκληση. Με προκαλείς να ψάξω και μπαίνω σε αυτό το ταξίδι πριν καλά καλά το καταλάβω. Πλέον μπορώ να γράφω μόνο όταν σε ακούω να παίζεις μουσική. Πριν μπορούσα μόνο όταν κατέφθανα στους δρόμους της λύπης. Σε ευχαριστώ για αυτό το δρόμο που με συνοδεύεις, σε ευχαριστώ που μου δείχνεις την ομορφιά. Ευχαριστώ που είσαι η ομορφιά.

Οι ήχοι της κιθάρας σου ξυπνούν πόθους που κάποτε άκουγαν μόνο μερικά κεριά και πέτρες, λουσμένες αλάτι. Τώρα νιώθω λες και αν τους άκουγε όλος ο κόσμος, όλη η γη, όλο το σύμπαν, όλο το άπειρο θα φαινόμουν σχεδόν λογική. Λογική; Τι χαζή, χαζή, χαζή λέξη! Λες και πραγματικά υπάρχει! Εδώ νιώθω μέσα στον κύκλο! Νιώθω ένα με αυτόν! Είμαστε ο κύκλος! Είμαι ο κύκλος! Νιώθω πως τα μάτια μου είναι πολύχρωμα και αντιλαμβάνονται τα πάντα! Τρομερή η δύναμη της αφής, της όσφρησης. Μου αρέσει να σε αγγίζω… τα βράδια κυρίως, που η νύχτα έχει διαφορετικό άρωμα.

η γεύση της μουσικής

Εκεί όπου εσύ και ο πατέρας σου παίζετε μουσική και κάνετε την κάθε μέρα καλοκαιρινή, γεμίζετε το κτήμα μουσικές και ισορροπία… σε αγαπώ τόσο πολύ!  Γέμισε τις καλοκαιρινές μου νύχτες άστρα αγκαλιάζοντας την κιθάρα σου. Εκεί ο χώρος γέμισε χρώματα και ξαφνικά γινόμουν και εγώ ένα με αυτό το ψυχεδελικό ταξίδι στους δρόμους της δημιουργίας. Θα μπορούσα να το ακούω για πάντα. Αλήθεια… δεν θα μου παρουσιαζόταν καθόλου ανιαρό…. αγαπώ αυτούς τους οργασμικούς ήχους όσο το πρωινό φως με κάνουν να χαμογελώ σαν παιδί , χωρίς να ξέρω ακριβώς το γιατί, ελαφρώς ντρέπομαι… το σώμα μου, αλήθεια νιώθω το σώμα μου, κάθε όργανο μου να χορεύει με σπασμωδικούς ρυθμούς. Όλα αρχίζουν και τελειώνουν ταυτόχρονα. Πως; Πως το κάνετε αυτό; Πως με παρασέρνετε γλυκά σε αυτό το αέρινο ρεύμα μαγείας; Τα μάτια κλείνουν και ταξιδεύουν το μυαλό σε επικίνδυνα μέρη, με γλυκά αρώματα αγάπης και αγαλλίασης… ανατριχιάζω και νιώθω λες και όλο μου το σώμα γκρεμίζεται και ξαναγεννιέται ταυτόχρονα! Όλα γίνονται τόσο ταυτόχρονα ΟΛΑ. Δεν προλαβαίνω να τα δω… δεν προλαβαίνω να τα παρατηρήσω…  μα αναρωτιέμαι και αν έχει σημασία… 

ιστορίες...

 Η νύχτα με κρατά στην αγκαλιά της και μου ψιθυρίζει ιστορίες που όλες έχουν ένα κοινό σημείο. Το παρελθόν. Εγώ όμως τις βαρέθηκα αυτές τις ιστορίες… μου κρύβουν το παρόν και το μέλλον… και παρόλο που την παρακαλώ να σταματήσει αυτή συνεχίζει... άρχισα όμως να ακούω τις ιστορίες που έχει να μου πει η καινούργια μέρα, το ξημέρωμα και τώρα βρίσκομαι στη κάπου στη μέση βαδίζοντας  όμως για ψηλά.

καλημέρα

Μέσα στη νύχτα βλέπω τους φόβους μου να παίρνουν διάφορες μορφές. Όταν ξανακοιτώ και προσπαθώ να τους παρατηρήσω, απλώς εξαφανίζονται. Αλήθεια!

Αφού αποφάσισα πως δεν πρόκειται να κοιμηθώ πήρα 1,00€ απ’ τη τσέπη του Γ. και πήρα έναν απ’ τους χειρότερους καφέδες EVER(rest) και πήρα κατεύθυνση προς την παραλία, να δω το πρωινό φως να αγκαλιάζει τη θάλασσα.

Δεξιά μου βλέπω φορτηγάκια και σκηνές… νιώθω πως δεν κινδυνεύω, εξάλλου τι θα μπορούσε να θέλει ένας τσιγγάνος από εμένα; Τους κοιτάω που άλλοι κοιμούνται στη παραλία, άλλοι σε σκηνές, άλλοι σε καρότσες… και θέλω τόσο πολύ να μάθω για αυτούς… γιατί δεν είναι νευρικοί όπως εμείς; Αναρωτιέμαι τι σημαίνει πραγματικά φτώχεια… ποιος είναι ο φτωχός άνθρωπος; Αυτός που δεν έχει να φάει ή αυτός που ουσιαστικά το μόνο που έχει είναι φαγητό;

Ακούγοντας ένα γαλλικό τραγούδι στο ραδιόφωνο και κοιτώντας την άπειρη θάλασσα, προσπαθώ να συνειδητοποιήσω το μέγεθος της! Αδύνατο! Θυμήθηκα πως τις προάλλες είχα μια συζήτηση με το Γ. και του εξομολογήθηκα το πόσο πολύ θα ήθελα να είμαι σαν το νερό, να ρέω και να κυλώ, θεραπεύοντας πληγές, χωρίς όμως να το αντιλαμβάνομαι ή να ανοίγω άλλες σε εμένα, να είμαι τόσο δροσερή όσο και η αυγή και ξέρεις τι μου είπε ακριβώς; <<τι εννοείς; Είσαι το νερό! Το 70% του σώματος σου, της ύπαρξης σου, είναι νερό, άρα είσαι και εσύ;

Πάντα έτρεφα απεριόριστη αγάπη και ευγνωμοσύνη για το νερό, μα φέτος το έφτασα σε άλλο επίπεδο! Νερό… σε ευχαριστώ για κάθε στάλα, σε ευχαριστώ για τη ζωή που δίνεις, σε ευχαριστώ για τξ δροσιά και τη γεύση σου. Σε νιώθω επιτέλους!  Επιτέλους σε νιώθω να κυλάς σε κάθε γρανάζι του σώματος μου!

Άρχισε να ξημερώνει. Τι γλυκό φως, τι γλυκός ο ήχος της θάλασσας! Ο τέλειος συνδυασμός… νιώθω την ισορροπία. 5.23 πμ άρχισαν το τραγούδι οι γλάροι, το ίδιο και κάποια άλλα πουλιά που καλωσορίζουν τη μέρα. Στο βάθος ίσα που φαίνονται 4  μικρές βαρκούλες και 2 πλοία. Αριστερά μου βρίσκεται ένας λόφος που στην κορυφή του έχει ένα δέντρο που διαφέρει απ’ τα άλλα. Είναι το μοναδικό τα υπόλοιπα είναι αγριάδες και θάμνοι. Στέκεται τόσο όμορφα και αν ο καθένας μας προσποιούταν έστω για λίγο πως ήταν αυτό το περήφανο δέντρο; Άλλο μοναξιά και άλλο μοναχικότητα… στη μοναξιά είσαι μόνος σου μη κάνοντας τίποτα δημιουργικό, νιώθοντας άσχημα για την κατάσταση και συνήθως κατηγορώντας τους άλλους, η μοναχικότητα όμως είναι σίγουρα επιλογή. Εκεί βρίσκεις τον εαυτό σου και λύσεις… 

ό ήλιος μου.

σκεφτόμουν τη θα κάνω στην Αγγλία χωρίς τον ήλιο μου! δεν θα σε χάσω! δεν θα χάσω τον ήλιο μου! και ξέρεις γιατί; γιατί ο ήλιος δύει και ανατέλλει σε κάθε κομμάτι γης! και θα τον κοιτώ και θα με κοιτά παντού και πάντα, θα είσαι το φως μου. θα μου δείχνεις τον δρόμο, θα ρίχνεις φως σε κάθε σκοτεινό σοκάκι του. θα με ζεσταίνεις, θα με ξυπνάς κάθε πρωί με τις πιο όμορφες μουσικές και εγώ κάθε νύχτα θα είμαι εκεί και θα ρίχνω το ήσυχο σκοτάδι, θα στέλνω τη σελήνη να σου φωτίζει τα όνειρα και θα σου ψιθυρίζω πόσο σε... 

απάντηση στην αδερφή (ψυχή) μου.

λαμπερό μου φως... Το καλοκαίρι που περιγράφεις ήταν ανεπιφύλακτα το αγαπημένο μου, στην ανεμελιά αρωματισμένο, αυτή που θα μπορούσες να πεις ότι χαρακτήριζε και το νεαρό της ηλικίας μας, αυτή που έκανε το αύριο να μοιάζει άλλη μια μέρα πασαλειμμένη σε φυστικοβούτυρο και βουτιές.

Αγάπη μου ούτε με έχασες, ούτε χάθηκα, θα είμαι πάντα εδώ, απλώς έγιναν ορισμένες αλλαγές. Ξαφνικά ήρθαν υποχρεώσεις, δουλειά και άλλα ανιαρά πράγματα της καθημερινότητας. Αυτό είναι όλο. Πλέον έμαθα να φροντίζω τον εαυτό μου και να ντύνω τις άσχημες σκέψεις, έμαθα να παίρνω τα μαθήματα μου απ το οτιδήποτε εμφανίζεται στο δρόμο μου και ότι κακό εμφανίζεται, δεν το πολεμώ, δεν το αποδέχομαι, παλεύω να το κάνω ομορφιά, χαρά…

Την μοίρα δεν την αποδέχομαι, την χτίζω… γιατί να την αποδεχτώ άλλωστε; Για να ζω ακόμα, σημαίνει πως η αποστολή μου στη γη δεν τελειώσει. Η μοίρα δεν χαράζεται μόνη της!

 Χαίρομαι άπειρα για τα μαθήματα που κατάφερα να σου προσφέρω… αλλά και για αυτά που μου προσέφερες εσύ! Έτσι κι αλλιώς αυτό είναι όλη η ζωή… τα μαθήματα που παίρνουμε καθημερινά.

 Πέτρα όπως με χαρακτηρίζεις έγινα λόγω ορισμένων καταστάσεων και λογικό είναι από ένα σημείο και μετά κάποια πράγματα να μην με αγγίζουν καν, και δεν με ενοχλεί αυτό! Κάθε άλλο… προτιμώ να μένω ανέπαφη παρά να τα αφήνω να με πονούν. Και άλλωστε για ποιο λόγο να τους δώσω χώρο; Επιτέλους νιώθω πως βρήκα το χαμόγελο μου και το υπέροχο είναι ότι προέρχεται απ τις πιο αγνές πηγές… τα μικρά καθημερινά πράγματα, που με κάνουν να νιώθω πως προσφέρω, πως αγαπώ, πως με αγαπούν, τα μικρά απογεύματα σε σπίτια φίλων ή τα βράδια δίπλα στη θάλασσα… αυτά με κάνουν χαρούμενη και κατά κάποιο τρόπο με κάνουν να βρίσκω το δρόμο μου και να βγάζω νόημα σε εξισώσεις που φάνταζαν άλυτες… και με αυτά θέλω να γεμίζω τη ζωή μου, με γέλια και χρώματα… δεν θα συμβιβαστώ με τίποτα λιγότερο… και το δρόμο μου, μέχρι και την τελευταία στάλα χρώμα, θα το ζωγραφίσω εγώ, χρησιμοποιώντας τα χρώματα της επιλογής μου, σε δικό μου καμβά…  γιατί να δίνω χώρο σε μαύρες πιτσιλιές; Υπάρχουν πίνακες που ταιριάζουν καλύτερα!


 το σημείο «πόσο πολύ σε αγάπησα… μέχρι αύριο;’’» απλώς έφερε δάκρυα στα μάτια μου, δάκρυα συγκίνησης αλλά και λύπης κατά κάποιο τρόπο… δεν είχα ιδέα για το ταξίδι που σε έβαζα να κάνεις… όπως και να έχει σε ευχαριστώ που ταξιδεύεις ακόμη μαζί μου, σε μέρη που δεν αγαπάς καν… τα κατάφερα όμως! μικρέ μου άγγελε τα κατάφερα… έχω βγει από εκείνο το ατελείωτο ταξίδι στη λύπη. Και χαράζω μόνη μου την πορεία μου τώρα. Κοιτά που φτάσαμε! Στις μέρες να βλέπουμε κάποιον που θεραπεύεται, που βρίσκει τον δρόμο του και επειδή ίσως μας φαίνεται ασυνήθιστο, να μας φαίνεται και λάθος… τι φόβος κι αυτός για το άγνωστο! Απλώς εξερεύνησε το πριν το αποκλείσεις!


Πιο χλωμή απ το φυσικό μου; Πάντα ήμουν χλωμή λόγω της αναιμίας… δεν υπάρχει κανένας άλλος λόγος. Ο λόγος που δείχνω κουρασμένη και ταλαιπωρημένη ορισμένες φορές, είναι επειδή όντως είμαι! Και αυτό γιατί για να καταφέρεις κάτι ότι κι αν είναι αυτό δεν θα έρθει μαγικά αυτό σε εσένα αλλά, εσύ πρέπει να πας σε αυτό και να το κυνηγήσεις κιόλας. Δυστυχώς ή ευτυχώς στη δική μου ζωή έτσι είναι… πρέπει να κυνηγήσω κάτι για να το κατακτήσω, δεν έχω δει πολλές φορές να έρχεται αυτό σε εμένα!

και εμένα μου έχεις λείψει κουτό μου, αλλά ίσως να φταίει η απλή απόσταση.

Και απλά για να ξέρεις… οι βαλίτσες μου είναι πάντα έτοιμες για οποιονδήποτε προορισμό ζητά η καρδούλα σου! Θα περιμένω να ακούσω ένα «είσαστε έτοιμοι;» για να απαντήσω «μάλιστα καπετάνιε!»…  

Σ’ αγαπάω μικρή μου πέρκα… μην σκέφτεσαι πολύ τα πράγματα… όλα είναι τόσο απλά… εμείς έχουμε την τάση να τα κάνουμε περίπλοκα! Τώρα ξύπνησα… ίσως τόσο καιρό κοιμόμουν, μα τώρα είμαι ξύπνια και γεμάτη περιέργεια!

πως;

Και να ‘μαι πάλι εδώ… υποκρίνομαι… υποκρίνομαι πως όλα είναι εντάξει μέσα στην αδιαφορία που τους δείχνω… και όμως… υπάρχουν φορές που απλά φαντάζει πως τα στριμώχνω  όλα σε ένα κουτάκι το οποίο όμως, όταν δεν τα χωρά όλα σκάει… και εγώ δεν έχω άλλο μεγαλύτερο κουτί… θα συμβιβαστώ με αυτό. Θάλασσα… όμορφη μου δημιουργία, θάνατε, γέννηση και αναγέννηση. Ο ήχος σου… τόσο μελωδικός, τόσο ήσυχος, μόνο στην απόλυτη ησυχία και ηρεμία μπορεί κάποιος να τον καταλάβει, να τον ακούσει, να γίνει ένα με αυτόν. Λατρεύω και θαυμάζω τόσο πολύ το μεγαλείο σου, σε ευχαριστώ για την απεραντοσύνη σου, ειλικρινά σε ευχαριστώ για όλα όσα μου έχεις προσφέρει, για το μεγάλωμα σου, γιατί είσαι ένας διαφορετικός κόσμος που ακόμη ο άνθρωπος δεν έχει ανακαλύψει και καταστρέψει (πλήρως τουλάχιστον), γιατί ξέρει να μας προσφέρεις ότι χρειαζόμαστε και όχι ότι θέλουμε. Γιατί με κάνεις να πιστεύω πως οι ήχοι σου με κρύβουν απ τα περίεργα βλέμματα και γέλια του είδους μου, απ αυτούς που άλλοτε φαντάζουν υπέροχα σωστοί αλλά τις περισσότερες φορές υπέροχα λάθος, οι περισσότεροι μου προκαλούν αηδία. Ούτε ξέρουν ποιοι είναι, μα κυρίως δεν τους ενδιαφέρει καν να μάθουν… και ξαφνικά όλα μηδενίζονται. Πως; 

Another brick in the wall

Πόσα πράγματα έχω χάσει στη ζωή μου, επειδή απλώς δεν τους έδωσα σημασία. Κι όμως! Κέρδισα κάτι άλλο που παρατηρούσα, υποσυνείδητα ίσως… έπαιρνα το μάθημα που χρειαζόμουν. Ακόμη και μ’ αυτό που κάνω τώρα! (συνειδητοποιώ). Δεν έχασα τίποτα, παρατηρώ αυτό που χρειάζομαι, την αλήθεια. Παίρνω τα μαθήματα που χρειάζομαι… όλη μας η ζωή αυτό είναι! Μαθήματα! Ο άνθρωπος μέχρι και το δευτερόλεπτο πριν πεθάνει, μαθαίνει…  δεν χρειάζεται να μετανιώνουμε για ΤΙΠΟΤΑ απ όσα έχουμε κάνει, γιατί το καθένα απ αυτά το λιγότερο που είχε να μας προσφέρει είναι ένα μάθημα… τα περισσότερα τα λαμβάνουμε χωρίς καν να το καταλάβουμε, από πολύ μικρά πράγματα. Όλα τους όμως συμβάλουν σε αυτό που είμαστε σήμερα, σ αυτό που ήμασταν και σ’ αυτό που θα γινόμαστε μέρα με τη μέρα. Ο καθένας από εμάς ακριβώς επειδή είναι διαφορετικό και ζει σε μια διαφορετική, τη δική του πραγματικότητα, χρειάζεται διαφορετικά μαθήματα. Αυτός είναι και ένας απ τους λόγους που θεωρώ πως το ελληνικό σύστημα εκπαίδευσης, είναι τουλάχιστον καταστροφικό! Δεν είναι δυνατόν όλοι οι μαθητές να κάνουν το ίδιο, δεν είναι δυνατόν όλοι οι μαθητές απλώς να παπαγαλίζουν κείμενα, χωρίς καν να τα καταλαβαίνουν, χωρίς καν να σκέφτονται τι τους προσφέρει αυτό, όποιο κείμενο κι αν είναι αυτό, τι θέλει να πει… δεν σκέφτονται… και δεν θέλουν οι  ΜΕΓΑΛΟΙ να σκέφτονται… αν το σκεφτείς μας έχουν απόλυτα προγραμματισμένους απ τα παιδικά μας χρόνια, θέλουν να είμαστε όλοι ίδιοι και ηλίθιοι, με 0 κριτική σκέψη και επιλογές.  Αν όλοι οι άνθρωποι μπορούσαν να το δουν αυτό! Τόσα άχρηστα μαθήματα!  Και όλοι έχουν μάθει σ’ αυτό, δεν τους νοιάζει καν να διευρύνουν τους ορίζοντες τους, να δουν τι υπάρχει πέρα απ όλα αυτά!  Και αν το σκεφτείς χώρες, που εσκεμμένα δεν τις αφήνουν να αναπτυχθούν, μπορεί να μην έχουν όλα τα υλικά αγαθά μέσα και αγαθά, αλλά ζουν ειρηνικά, με σχεδόν μηδενικά ποσοστά εγκληματικότητας. Και εμείς; Εμείς που  όλο νομίζουμε πως τα ξέρουμε όλα! Δεν ξέρουμε τίποτα! Κάνουμε όλοι τα ίδια πράγματα, την ίδια καθημερινότητα, που οι περισσότεροι από εμάς σιχαινόμαστε μέχρι αηδίας… και αυτό γιατί; Γιατί σου λένε πως ο στόχος, ο σκοπός της ζωής σου είναι, να τελειώσεις με καλό βαθμό το σχολείο, να περάσεις στο πανεπιστήμιο, να γίνεις κάτι ‘’μεγάλο’’, να βρεις μια καλή δουλειά, να έχεις λεφτά, να παντρευτείς, να αγοράσεις σπίτι, να κάνεις παιδιά, να είσαι νομοταγής, να τρέχεις ουσιαστικά συνεχώς να προλάβεις κάτι, τους ρυθμούς ζωής που έμμεσα σου επιβάλλουν ίσως… και τα κοιτάω όλα αυτά, τα ακούω και λέω «τι ΣΚΑΤΑ;» . εγώ δεν έχω τέτοια σχέδια… πειράζει; Δεν βρίσκω καθόλου ευτυχία σε αυτά… όλα τριγυρνούν γύρω απ το τι θέλουν οι άλλοι να κάνουμε… όποιο κ αν είναι αυτοί, είτε είναι οικογένεια, είτε είναι το ίδιο το κράτος…  μπαίνουμε μόνοι μας στα κλουβιά; Αn γινόταν μία μέρα έτσι απλά… να αφυπνιστούν όλοι! Κοίτα τους ανθρώπους σε άλλες χώρες… δεν μιλώ για τις ‘’μεγάλες’’’… Κόστα Ρίκα για παράδειγμα (που την έχω επισκεφτεί κιόλας)… δεν υπάρχει ζήλια, αντιζηλία, ανταγωνισμός, πόλεμος για το οτιδήποτε, είναι ευχαριστημένοι και ευγνώμονες για όσα έχουν, ξυπνούν με τα πιο φωτεινά χαμόγελα και λένε Pura Vida (pure life), αγαπούν τη γη για όλα όσα τους προσφέρει, γεμίζουν τα σπίτια τους με γέλια και χαρά, η αλληλεγγύη είναι μια απ τις βασικότερες αρχές τους, έχουν μια δουλειά και όχι δουλεία , κάθε μέρα για αυτούς είναι καινούργια και ευχαριστούν που μπορούν να βλέπουν, να νιώθουν τον ήλιο, αυτοί είναι ανθρώπινοι! Εμείς είμαστε απλά άνθρωποι… 

Zero point

Ο ήλιος ξεπροβάλλει… φως! Τόσο φωτεινό φως της αυγής! Μύρτιλο! Αυτό το άρωμα, αυτό το χρώμα κρατείς. Της λύπης άγγιγμα και της ευτυχίας φώλιασμα. Τα φύλλα σου θροΐζουν και η γη με κρατά γερά στην ατελείωτη, απέραντη, άπειρη άβυσσο της αγκαλιάς της. Αντίο μουσική της ζωής μου. Σ’ αγαπάω x1.000.000.000.000.000 στο τετράγωνο!  Γατίσια μου μάτια, γατίσια όψη της ζωής μου, του ονείρου, της πραγματικότητας. Απόλυτη η υφή της συγκέντρωσης, της παρατήρησης, της αφοσίωσης. Zero point!  Αυτό είναι zero point! Κάτι που δεν μπορώ να εκφράσω, να περιγράψω, να συνειδητοποιήσω πλήρως… κάτι άπειρο! 

Η απάντηση είναι χρώματα...

Όταν μου βάζουν όρια, μου θέτουν όρους, με περιορίζουν επισκέπτομαι τα κατώφλια της τρέλας! Δεν είμαι φτιαγμένη για καμία φυλακή! Είμαι φτιαγμένη όπως όλοι μας, να αναπνέω τον καθαρό δροσερό αέρα, να κολυμπώ ελεύθερη στη άπειρη θάλασσα και να χαίρομαι κάθε στάλα νερού, κάθε γέλιο, κάθε συγκίνηση… θέλω να είμαι ελεύθερη!  Τόσο ελεύθερη όσο και η ίδια η ελευθερία…  εκεί θα είναι το τέλειο τέλος! Ελεύθερο! Θα βγω απ αυτή τη δύνη, θα ελευθερωθώ. Θα γεμίσω χρώματα και θα ζωγραφίζω και τους άλλους με τα πιο λαμπερά, φωτεινά χρώματα…! 

the planet gives you what you need

ας σκεφτούμε για λίγο το εξής: the planet gives you what you need..............................

something...

κάθομαι στον φούρνο και πίνω τον πρωινό μου καφέ. παρατηρώ τον κόσμο γύρω μου και μου κάνει σχεδόν εντύπωση πως όλοι μοιάζουν παραιτημένοι απ τη ζωή. έχουν μάθει να παίζουν τόσο καλά το παιχνιδάκι. όλοι τους έχουν αναλωθεί ή στο να κάνουν του άλλους ευτυχισμένους ή στο να κάνουν αποκλειστικά τους εαυτούς εαυτούς τους. ηλίθιοι άνθρωποι! το κλειδί για όλα είναι: balance. αρχικά αν εσύ ο ίδιος δεν είσαι ευτυχισμένος δεν θα μπορέσεις ποτέ μα κάνεις και κανέναν γύρω σου. κοιτάω γύρω μου και βλέπω ψηλά κτίρια, θορυβώδη λεωφορεία, αυτοκίνητα παντού, κίνηση και όμως ούτε ένα χαμόγελο. υποτίθεται πως οι άνθρωποι τα φτιάχνουν όλα αυτά για να είναι ευτυχισμένοι και αντί για αυτό εγώ τους βλέπω χαμένους! δεν ξέρουν ποιοι είναι, τι ζητάνε και κυρίως δεν είναι πρόθυμοι να μάθουν γιατί κοιτάνε και αντιλαμβάνονται μαζικά! γιατί να είμαστε μέρη του όλου; γιατί να εξαρτόμαστε απ αυτό; αν κοιτάξεις και σκεφτείς, αν κάνεις μια αναδρομή, δεν νομίζω πως θα δεις πως οι χαρές υποτίθεται έχουν προκληθεί από οτιδήποτε υλικό και κατασκευασμένο απ τον άνθρωπο... ο osho έχει πει: <<η λέξη άνθρωπος είναι μια κλειστή έννοια. άνθρωπος σημαίνει ότι είσαι ένα ον. ανθρώπινος σημαίνει ότι βρίσκεσαι σε μια διαδικασία, σε ένα ταξίδι, σε ένα προσκύνημα, ότι συνεχίζεις να προχωρείς, ότι πηγαίνεις παραπέρα.>>

καλήμερα...

η πρωινή αύρα αγκαλιάζει τους λόφους απέναντι απ'το σπίτι, αυτούς που υψώνονται πίσω απ΄το νεκροταφείο, όπου βρίσκεται ο Μιχάλης... και όμως. παρόλο που είναι σύμβολο θανάτου, για πρώτη φορά εμένα, μου φέρνει ζωή! με κάνει να σκέφτομαι πίσω απ αυτό. πίσω απ τους λόφους, που το πρωινό φως σιγά-σιγά αποκαλύπτει. με κάνει να σκέφτομαι ποια είμαι. απλά... τι είναι η ύπαρξη μου, πέρα από κάθε εγωισμό και παράδοση. στέκομαι γυμνή πάνω στους λόφους, βαμμένη με το χρώμα της ελευθερίας. της πραγματικής ελευθερίας! ελεύθερος δεν είναι αυτός που απλώς δεν είναι δέσμιος σε κάποιο μέρος ή κάποια κατάσταση, η ελευθερία είναι μία αλλά στον καθένα φέρνει διαφορετική γεύση. ίσως στις μέρες μας είναι δύσκολο να πάρουμε ακόμη και μία γεύση της... ωστόσο κανείς δεν δείχνει τόσο ενδιαφέρον να την πλησιάσει έστω... γιατί;

γευσεις

είχα καιρό να γράψω μα... το φθινόπωρο νομίζω έχει μπει πλέον για τα καλά... λατρεύω τον κρύο αέρα που χαϊδεύει απαλά τα σημεία του σώματος μου που δεν είναι καλυμμένα. Ακόμη και ο ουρανός μου το σιγοτραγουδά και τα σπίτια μου το ψιθυρίζουν μέσα απ τα παραθυρόφυλλα τους… Σ’ αγαπάω μικρέ μου κλέφτη. 
Ξέρεις… περπατούσα και παρακολουθούσα τους ανθρώπους μέσα στο λεωφορείο, κοιτούσα και στεκόμουν από λίγο σε κάθε πρόσωπο… τόσο διαφορετικά και τόσο ίδια συνάμα με το δικό σου… θυμήθηκα την αγκαλιά σου, τη φωλιά… αυτή που χωράει όλο τον κόσμο μέσα της ; έκλεισα για λίγο τα μάτια μου και έφερα στο νου μου τα πράσινα, μπλε, κίτρινα μάτια σου, τόσο όμορφα ζωγραφισμένα, έχουν μικρά σχεδιάκια , τρομερή ακρίβεια… λατρεύω να τα κοιτάω και να χάνομαι στα μυστικά σοκάκια τους. Έκρυψα κάθε επιθυμία που ένιωσα στη σκόνη του πάτου της θάλασσας.
Ήρθες για να μου πιάσεις το χέρι και να με βγάλεις από το γεμάτο φαντάσματα σκοτάδι μου. Και με έβγαλες… ΜΕ ΕΒΓΑΛΕΣ….. φως μου με έβαλλες στον δικό σου κόσμο… στα πιο όμορφα δρομάκια που ταξίδεψα ποτέ μου… και το πιο υπέροχο… έχω τα μάτια μου κλειστά. Δεν τα χρειάζομαι. Με οδηγείς εσύ. Σε εμπιστεύομαι, ακόμα και μέσα στα διψασμένα πλήθη… 
Λατρεύω, αγαπάω το παιχνιδιάρικο βλέμμα σου και το απαλό, ανατριχιαστικό άγγιγμα σου. Ειδικά όταν κάνουμε έρωτα (όταν ζωγραφίζουμε), κλείνω τις κουρτίνες στον κόσμο, τον αφήνω έξω… κάπου εκεί χάνομαι και εγώ… σε κάτι που δεν τελειώνει ποτέ και πάντοτε θα προσμένω κρυφά ή φανερά, συνειδητά ή όχι… σε μια γωνία χρώματος, σε έναν πελώριο ασπρόμαυρο πίνακα. Θέλω να σε ακουμπάω, να σε αγγίζω, να σε γεύομαι, να σε νιώθω… δεν με νοιάζει τόσο αν θα σε έχω. Νιώθω μια υπέροχη, απέραντη γαλήνη και ευτυχία κάθε φορά που τα δάχτυλα μου ταξιδεύουν στην πλάτη σου, στα χείλη σου, τα χέρια σου… μια αίσθηση ολοκλήρωσης θα έλεγα. Μακάρι οι λέξεις να ήταν αρκετές… θα ήταν πιο εύκολο, δεν θα φάνταζε αδύνατο… ΜΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ! Αλήθεια… δεν είναι. Δεν έχουν ψυχή, μυρωδιά, γεύση, δεν μπορείς να τις αγγίξεις, δεν τις νιώθεις. Μέχρι όμως να βρω αυτό που θα είναι αρκετό να ξέρεις πως σε αγαπάω πάρα πολύ και έδωσες φως εκεί που δεν υπήρχε… μην φύγεις…! 
Λοιπόν… πάντα ημιτελής

ευχαριστώ

ονειρεύομαι... ονειρεύομαι έναν κόσμο όπου όλοι μας θα έχουμε ένα σπίτι, όλοι το ίδιο σπίτι, τη μάνα γη...

ονειρεύομαι ένα σπίτι όπου όλοι θα έχουμε τον ίδιο πατέρα, τον ουρανό.

ονειρεύομαι ένα σπίτι όπου όλοι θα είμαστε αδέρφια και αγαπημένοι.

ονειρεύομαι ένα σπίτι όπου η χαρά θα τριγυρνά και η ευλογία θα την ακολουθεί.

καθόμουν λοιπόν τις προάλλες και ονειρευόμουν... ύστερα συνειδητοποίησα ότι τα όνειρα μου είναι ουσιαστικά οι επιθυμίες μου... στη συνέχεια παρατήρησα ότι έχω ένα σπίτι σαν και αυτό των ονείρων μου... τη γη... και χωράμε όλοι μας μέσα αρκεί να το αντιληφθούμε... άρα έχω ότι θέλω... πάντα το είχα αλλά δεν το έβλεπα και δεν το εκτιμούσα.. 

αλήθεια ζω μέσα σε αυτόν τον κόσμο, έχω δύο γονείς μητέρα τη γη και πατέρα τον ουρανό... αδέρφια μου είναι όλοι οι άνθρωποι, τα φυτά και τα ζώα... αν το παρατηρήσουμε είμαστε όλοι τόσο στενά συνδεδεμένοι... δυστυχώς όμως οι σύγχρονοι ρυθμοί ζωής, προσπαθούν να μας αποσπάσουν... 

δεν θα σταματήσω ούτε μία μέρα να νιώθω ευγνώμων για όλα όσα έχω, για αυτά που δεν έχω αλλά και για αυτά που θα αποκτήσω... ευχαριστώ μάνα γη και πατέρα ουρανέ.... 

ευχαριστώ το νερό, σε κάθε του μορφή γιατί κρύβει μέσα του τη ζωή, γιατί είναι η ζωή που κυλά παντού και γιατί δίνει ζωή.... ευχαριστώ το νερό που δεν έχει αποκαλύψει ακόμα όλα του τα μυστικά, το ευχαριστώ που ξέρει να προστατεύει τον εαυτό του απ τον άνθρωπο και παρόλο το κακό που του έχουμε κάνει εξακολουθεί να μας συγχωρεί και να μας κρατά ζωντανούς και υγιείς! (μην ξεχνάμε πως ο άνθρωπος ξέρει περισσότερα για την επιφάνεια του φεγγαριού απ’ ότι για το βυθό των θαλασσών μας!)

ευχαριστώ τη μητέρα μου γιατί με πόνο και δάκρυα με έφερε σε αυτόν τον κόσμο, ευχαριστώ τόσο πολύ και κυριολεκτικά μέσα απ τη καρδιά μου τη μητέρα μου που μου έδωσε αυτό το δώρο... το πιο πολύτιμο όλων τη ζωή... 

ευχαριστώ που έμαθα να αγαπώ, γιατί είναι άλλο ένα υπέροχο δώρο...