η γεύση της μουσικής

Εκεί όπου εσύ και ο πατέρας σου παίζετε μουσική και κάνετε την κάθε μέρα καλοκαιρινή, γεμίζετε το κτήμα μουσικές και ισορροπία… σε αγαπώ τόσο πολύ!  Γέμισε τις καλοκαιρινές μου νύχτες άστρα αγκαλιάζοντας την κιθάρα σου. Εκεί ο χώρος γέμισε χρώματα και ξαφνικά γινόμουν και εγώ ένα με αυτό το ψυχεδελικό ταξίδι στους δρόμους της δημιουργίας. Θα μπορούσα να το ακούω για πάντα. Αλήθεια… δεν θα μου παρουσιαζόταν καθόλου ανιαρό…. αγαπώ αυτούς τους οργασμικούς ήχους όσο το πρωινό φως με κάνουν να χαμογελώ σαν παιδί , χωρίς να ξέρω ακριβώς το γιατί, ελαφρώς ντρέπομαι… το σώμα μου, αλήθεια νιώθω το σώμα μου, κάθε όργανο μου να χορεύει με σπασμωδικούς ρυθμούς. Όλα αρχίζουν και τελειώνουν ταυτόχρονα. Πως; Πως το κάνετε αυτό; Πως με παρασέρνετε γλυκά σε αυτό το αέρινο ρεύμα μαγείας; Τα μάτια κλείνουν και ταξιδεύουν το μυαλό σε επικίνδυνα μέρη, με γλυκά αρώματα αγάπης και αγαλλίασης… ανατριχιάζω και νιώθω λες και όλο μου το σώμα γκρεμίζεται και ξαναγεννιέται ταυτόχρονα! Όλα γίνονται τόσο ταυτόχρονα ΟΛΑ. Δεν προλαβαίνω να τα δω… δεν προλαβαίνω να τα παρατηρήσω…  μα αναρωτιέμαι και αν έχει σημασία… 

ιστορίες...

 Η νύχτα με κρατά στην αγκαλιά της και μου ψιθυρίζει ιστορίες που όλες έχουν ένα κοινό σημείο. Το παρελθόν. Εγώ όμως τις βαρέθηκα αυτές τις ιστορίες… μου κρύβουν το παρόν και το μέλλον… και παρόλο που την παρακαλώ να σταματήσει αυτή συνεχίζει... άρχισα όμως να ακούω τις ιστορίες που έχει να μου πει η καινούργια μέρα, το ξημέρωμα και τώρα βρίσκομαι στη κάπου στη μέση βαδίζοντας  όμως για ψηλά.

καλημέρα

Μέσα στη νύχτα βλέπω τους φόβους μου να παίρνουν διάφορες μορφές. Όταν ξανακοιτώ και προσπαθώ να τους παρατηρήσω, απλώς εξαφανίζονται. Αλήθεια!

Αφού αποφάσισα πως δεν πρόκειται να κοιμηθώ πήρα 1,00€ απ’ τη τσέπη του Γ. και πήρα έναν απ’ τους χειρότερους καφέδες EVER(rest) και πήρα κατεύθυνση προς την παραλία, να δω το πρωινό φως να αγκαλιάζει τη θάλασσα.

Δεξιά μου βλέπω φορτηγάκια και σκηνές… νιώθω πως δεν κινδυνεύω, εξάλλου τι θα μπορούσε να θέλει ένας τσιγγάνος από εμένα; Τους κοιτάω που άλλοι κοιμούνται στη παραλία, άλλοι σε σκηνές, άλλοι σε καρότσες… και θέλω τόσο πολύ να μάθω για αυτούς… γιατί δεν είναι νευρικοί όπως εμείς; Αναρωτιέμαι τι σημαίνει πραγματικά φτώχεια… ποιος είναι ο φτωχός άνθρωπος; Αυτός που δεν έχει να φάει ή αυτός που ουσιαστικά το μόνο που έχει είναι φαγητό;

Ακούγοντας ένα γαλλικό τραγούδι στο ραδιόφωνο και κοιτώντας την άπειρη θάλασσα, προσπαθώ να συνειδητοποιήσω το μέγεθος της! Αδύνατο! Θυμήθηκα πως τις προάλλες είχα μια συζήτηση με το Γ. και του εξομολογήθηκα το πόσο πολύ θα ήθελα να είμαι σαν το νερό, να ρέω και να κυλώ, θεραπεύοντας πληγές, χωρίς όμως να το αντιλαμβάνομαι ή να ανοίγω άλλες σε εμένα, να είμαι τόσο δροσερή όσο και η αυγή και ξέρεις τι μου είπε ακριβώς; <<τι εννοείς; Είσαι το νερό! Το 70% του σώματος σου, της ύπαρξης σου, είναι νερό, άρα είσαι και εσύ;

Πάντα έτρεφα απεριόριστη αγάπη και ευγνωμοσύνη για το νερό, μα φέτος το έφτασα σε άλλο επίπεδο! Νερό… σε ευχαριστώ για κάθε στάλα, σε ευχαριστώ για τη ζωή που δίνεις, σε ευχαριστώ για τξ δροσιά και τη γεύση σου. Σε νιώθω επιτέλους!  Επιτέλους σε νιώθω να κυλάς σε κάθε γρανάζι του σώματος μου!

Άρχισε να ξημερώνει. Τι γλυκό φως, τι γλυκός ο ήχος της θάλασσας! Ο τέλειος συνδυασμός… νιώθω την ισορροπία. 5.23 πμ άρχισαν το τραγούδι οι γλάροι, το ίδιο και κάποια άλλα πουλιά που καλωσορίζουν τη μέρα. Στο βάθος ίσα που φαίνονται 4  μικρές βαρκούλες και 2 πλοία. Αριστερά μου βρίσκεται ένας λόφος που στην κορυφή του έχει ένα δέντρο που διαφέρει απ’ τα άλλα. Είναι το μοναδικό τα υπόλοιπα είναι αγριάδες και θάμνοι. Στέκεται τόσο όμορφα και αν ο καθένας μας προσποιούταν έστω για λίγο πως ήταν αυτό το περήφανο δέντρο; Άλλο μοναξιά και άλλο μοναχικότητα… στη μοναξιά είσαι μόνος σου μη κάνοντας τίποτα δημιουργικό, νιώθοντας άσχημα για την κατάσταση και συνήθως κατηγορώντας τους άλλους, η μοναχικότητα όμως είναι σίγουρα επιλογή. Εκεί βρίσκεις τον εαυτό σου και λύσεις… 

ό ήλιος μου.

σκεφτόμουν τη θα κάνω στην Αγγλία χωρίς τον ήλιο μου! δεν θα σε χάσω! δεν θα χάσω τον ήλιο μου! και ξέρεις γιατί; γιατί ο ήλιος δύει και ανατέλλει σε κάθε κομμάτι γης! και θα τον κοιτώ και θα με κοιτά παντού και πάντα, θα είσαι το φως μου. θα μου δείχνεις τον δρόμο, θα ρίχνεις φως σε κάθε σκοτεινό σοκάκι του. θα με ζεσταίνεις, θα με ξυπνάς κάθε πρωί με τις πιο όμορφες μουσικές και εγώ κάθε νύχτα θα είμαι εκεί και θα ρίχνω το ήσυχο σκοτάδι, θα στέλνω τη σελήνη να σου φωτίζει τα όνειρα και θα σου ψιθυρίζω πόσο σε... 

απάντηση στην αδερφή (ψυχή) μου.

λαμπερό μου φως... Το καλοκαίρι που περιγράφεις ήταν ανεπιφύλακτα το αγαπημένο μου, στην ανεμελιά αρωματισμένο, αυτή που θα μπορούσες να πεις ότι χαρακτήριζε και το νεαρό της ηλικίας μας, αυτή που έκανε το αύριο να μοιάζει άλλη μια μέρα πασαλειμμένη σε φυστικοβούτυρο και βουτιές.

Αγάπη μου ούτε με έχασες, ούτε χάθηκα, θα είμαι πάντα εδώ, απλώς έγιναν ορισμένες αλλαγές. Ξαφνικά ήρθαν υποχρεώσεις, δουλειά και άλλα ανιαρά πράγματα της καθημερινότητας. Αυτό είναι όλο. Πλέον έμαθα να φροντίζω τον εαυτό μου και να ντύνω τις άσχημες σκέψεις, έμαθα να παίρνω τα μαθήματα μου απ το οτιδήποτε εμφανίζεται στο δρόμο μου και ότι κακό εμφανίζεται, δεν το πολεμώ, δεν το αποδέχομαι, παλεύω να το κάνω ομορφιά, χαρά…

Την μοίρα δεν την αποδέχομαι, την χτίζω… γιατί να την αποδεχτώ άλλωστε; Για να ζω ακόμα, σημαίνει πως η αποστολή μου στη γη δεν τελειώσει. Η μοίρα δεν χαράζεται μόνη της!

 Χαίρομαι άπειρα για τα μαθήματα που κατάφερα να σου προσφέρω… αλλά και για αυτά που μου προσέφερες εσύ! Έτσι κι αλλιώς αυτό είναι όλη η ζωή… τα μαθήματα που παίρνουμε καθημερινά.

 Πέτρα όπως με χαρακτηρίζεις έγινα λόγω ορισμένων καταστάσεων και λογικό είναι από ένα σημείο και μετά κάποια πράγματα να μην με αγγίζουν καν, και δεν με ενοχλεί αυτό! Κάθε άλλο… προτιμώ να μένω ανέπαφη παρά να τα αφήνω να με πονούν. Και άλλωστε για ποιο λόγο να τους δώσω χώρο; Επιτέλους νιώθω πως βρήκα το χαμόγελο μου και το υπέροχο είναι ότι προέρχεται απ τις πιο αγνές πηγές… τα μικρά καθημερινά πράγματα, που με κάνουν να νιώθω πως προσφέρω, πως αγαπώ, πως με αγαπούν, τα μικρά απογεύματα σε σπίτια φίλων ή τα βράδια δίπλα στη θάλασσα… αυτά με κάνουν χαρούμενη και κατά κάποιο τρόπο με κάνουν να βρίσκω το δρόμο μου και να βγάζω νόημα σε εξισώσεις που φάνταζαν άλυτες… και με αυτά θέλω να γεμίζω τη ζωή μου, με γέλια και χρώματα… δεν θα συμβιβαστώ με τίποτα λιγότερο… και το δρόμο μου, μέχρι και την τελευταία στάλα χρώμα, θα το ζωγραφίσω εγώ, χρησιμοποιώντας τα χρώματα της επιλογής μου, σε δικό μου καμβά…  γιατί να δίνω χώρο σε μαύρες πιτσιλιές; Υπάρχουν πίνακες που ταιριάζουν καλύτερα!


 το σημείο «πόσο πολύ σε αγάπησα… μέχρι αύριο;’’» απλώς έφερε δάκρυα στα μάτια μου, δάκρυα συγκίνησης αλλά και λύπης κατά κάποιο τρόπο… δεν είχα ιδέα για το ταξίδι που σε έβαζα να κάνεις… όπως και να έχει σε ευχαριστώ που ταξιδεύεις ακόμη μαζί μου, σε μέρη που δεν αγαπάς καν… τα κατάφερα όμως! μικρέ μου άγγελε τα κατάφερα… έχω βγει από εκείνο το ατελείωτο ταξίδι στη λύπη. Και χαράζω μόνη μου την πορεία μου τώρα. Κοιτά που φτάσαμε! Στις μέρες να βλέπουμε κάποιον που θεραπεύεται, που βρίσκει τον δρόμο του και επειδή ίσως μας φαίνεται ασυνήθιστο, να μας φαίνεται και λάθος… τι φόβος κι αυτός για το άγνωστο! Απλώς εξερεύνησε το πριν το αποκλείσεις!


Πιο χλωμή απ το φυσικό μου; Πάντα ήμουν χλωμή λόγω της αναιμίας… δεν υπάρχει κανένας άλλος λόγος. Ο λόγος που δείχνω κουρασμένη και ταλαιπωρημένη ορισμένες φορές, είναι επειδή όντως είμαι! Και αυτό γιατί για να καταφέρεις κάτι ότι κι αν είναι αυτό δεν θα έρθει μαγικά αυτό σε εσένα αλλά, εσύ πρέπει να πας σε αυτό και να το κυνηγήσεις κιόλας. Δυστυχώς ή ευτυχώς στη δική μου ζωή έτσι είναι… πρέπει να κυνηγήσω κάτι για να το κατακτήσω, δεν έχω δει πολλές φορές να έρχεται αυτό σε εμένα!

και εμένα μου έχεις λείψει κουτό μου, αλλά ίσως να φταίει η απλή απόσταση.

Και απλά για να ξέρεις… οι βαλίτσες μου είναι πάντα έτοιμες για οποιονδήποτε προορισμό ζητά η καρδούλα σου! Θα περιμένω να ακούσω ένα «είσαστε έτοιμοι;» για να απαντήσω «μάλιστα καπετάνιε!»…  

Σ’ αγαπάω μικρή μου πέρκα… μην σκέφτεσαι πολύ τα πράγματα… όλα είναι τόσο απλά… εμείς έχουμε την τάση να τα κάνουμε περίπλοκα! Τώρα ξύπνησα… ίσως τόσο καιρό κοιμόμουν, μα τώρα είμαι ξύπνια και γεμάτη περιέργεια!

πως;

Και να ‘μαι πάλι εδώ… υποκρίνομαι… υποκρίνομαι πως όλα είναι εντάξει μέσα στην αδιαφορία που τους δείχνω… και όμως… υπάρχουν φορές που απλά φαντάζει πως τα στριμώχνω  όλα σε ένα κουτάκι το οποίο όμως, όταν δεν τα χωρά όλα σκάει… και εγώ δεν έχω άλλο μεγαλύτερο κουτί… θα συμβιβαστώ με αυτό. Θάλασσα… όμορφη μου δημιουργία, θάνατε, γέννηση και αναγέννηση. Ο ήχος σου… τόσο μελωδικός, τόσο ήσυχος, μόνο στην απόλυτη ησυχία και ηρεμία μπορεί κάποιος να τον καταλάβει, να τον ακούσει, να γίνει ένα με αυτόν. Λατρεύω και θαυμάζω τόσο πολύ το μεγαλείο σου, σε ευχαριστώ για την απεραντοσύνη σου, ειλικρινά σε ευχαριστώ για όλα όσα μου έχεις προσφέρει, για το μεγάλωμα σου, γιατί είσαι ένας διαφορετικός κόσμος που ακόμη ο άνθρωπος δεν έχει ανακαλύψει και καταστρέψει (πλήρως τουλάχιστον), γιατί ξέρει να μας προσφέρεις ότι χρειαζόμαστε και όχι ότι θέλουμε. Γιατί με κάνεις να πιστεύω πως οι ήχοι σου με κρύβουν απ τα περίεργα βλέμματα και γέλια του είδους μου, απ αυτούς που άλλοτε φαντάζουν υπέροχα σωστοί αλλά τις περισσότερες φορές υπέροχα λάθος, οι περισσότεροι μου προκαλούν αηδία. Ούτε ξέρουν ποιοι είναι, μα κυρίως δεν τους ενδιαφέρει καν να μάθουν… και ξαφνικά όλα μηδενίζονται. Πως; 

Another brick in the wall

Πόσα πράγματα έχω χάσει στη ζωή μου, επειδή απλώς δεν τους έδωσα σημασία. Κι όμως! Κέρδισα κάτι άλλο που παρατηρούσα, υποσυνείδητα ίσως… έπαιρνα το μάθημα που χρειαζόμουν. Ακόμη και μ’ αυτό που κάνω τώρα! (συνειδητοποιώ). Δεν έχασα τίποτα, παρατηρώ αυτό που χρειάζομαι, την αλήθεια. Παίρνω τα μαθήματα που χρειάζομαι… όλη μας η ζωή αυτό είναι! Μαθήματα! Ο άνθρωπος μέχρι και το δευτερόλεπτο πριν πεθάνει, μαθαίνει…  δεν χρειάζεται να μετανιώνουμε για ΤΙΠΟΤΑ απ όσα έχουμε κάνει, γιατί το καθένα απ αυτά το λιγότερο που είχε να μας προσφέρει είναι ένα μάθημα… τα περισσότερα τα λαμβάνουμε χωρίς καν να το καταλάβουμε, από πολύ μικρά πράγματα. Όλα τους όμως συμβάλουν σε αυτό που είμαστε σήμερα, σ αυτό που ήμασταν και σ’ αυτό που θα γινόμαστε μέρα με τη μέρα. Ο καθένας από εμάς ακριβώς επειδή είναι διαφορετικό και ζει σε μια διαφορετική, τη δική του πραγματικότητα, χρειάζεται διαφορετικά μαθήματα. Αυτός είναι και ένας απ τους λόγους που θεωρώ πως το ελληνικό σύστημα εκπαίδευσης, είναι τουλάχιστον καταστροφικό! Δεν είναι δυνατόν όλοι οι μαθητές να κάνουν το ίδιο, δεν είναι δυνατόν όλοι οι μαθητές απλώς να παπαγαλίζουν κείμενα, χωρίς καν να τα καταλαβαίνουν, χωρίς καν να σκέφτονται τι τους προσφέρει αυτό, όποιο κείμενο κι αν είναι αυτό, τι θέλει να πει… δεν σκέφτονται… και δεν θέλουν οι  ΜΕΓΑΛΟΙ να σκέφτονται… αν το σκεφτείς μας έχουν απόλυτα προγραμματισμένους απ τα παιδικά μας χρόνια, θέλουν να είμαστε όλοι ίδιοι και ηλίθιοι, με 0 κριτική σκέψη και επιλογές.  Αν όλοι οι άνθρωποι μπορούσαν να το δουν αυτό! Τόσα άχρηστα μαθήματα!  Και όλοι έχουν μάθει σ’ αυτό, δεν τους νοιάζει καν να διευρύνουν τους ορίζοντες τους, να δουν τι υπάρχει πέρα απ όλα αυτά!  Και αν το σκεφτείς χώρες, που εσκεμμένα δεν τις αφήνουν να αναπτυχθούν, μπορεί να μην έχουν όλα τα υλικά αγαθά μέσα και αγαθά, αλλά ζουν ειρηνικά, με σχεδόν μηδενικά ποσοστά εγκληματικότητας. Και εμείς; Εμείς που  όλο νομίζουμε πως τα ξέρουμε όλα! Δεν ξέρουμε τίποτα! Κάνουμε όλοι τα ίδια πράγματα, την ίδια καθημερινότητα, που οι περισσότεροι από εμάς σιχαινόμαστε μέχρι αηδίας… και αυτό γιατί; Γιατί σου λένε πως ο στόχος, ο σκοπός της ζωής σου είναι, να τελειώσεις με καλό βαθμό το σχολείο, να περάσεις στο πανεπιστήμιο, να γίνεις κάτι ‘’μεγάλο’’, να βρεις μια καλή δουλειά, να έχεις λεφτά, να παντρευτείς, να αγοράσεις σπίτι, να κάνεις παιδιά, να είσαι νομοταγής, να τρέχεις ουσιαστικά συνεχώς να προλάβεις κάτι, τους ρυθμούς ζωής που έμμεσα σου επιβάλλουν ίσως… και τα κοιτάω όλα αυτά, τα ακούω και λέω «τι ΣΚΑΤΑ;» . εγώ δεν έχω τέτοια σχέδια… πειράζει; Δεν βρίσκω καθόλου ευτυχία σε αυτά… όλα τριγυρνούν γύρω απ το τι θέλουν οι άλλοι να κάνουμε… όποιο κ αν είναι αυτοί, είτε είναι οικογένεια, είτε είναι το ίδιο το κράτος…  μπαίνουμε μόνοι μας στα κλουβιά; Αn γινόταν μία μέρα έτσι απλά… να αφυπνιστούν όλοι! Κοίτα τους ανθρώπους σε άλλες χώρες… δεν μιλώ για τις ‘’μεγάλες’’’… Κόστα Ρίκα για παράδειγμα (που την έχω επισκεφτεί κιόλας)… δεν υπάρχει ζήλια, αντιζηλία, ανταγωνισμός, πόλεμος για το οτιδήποτε, είναι ευχαριστημένοι και ευγνώμονες για όσα έχουν, ξυπνούν με τα πιο φωτεινά χαμόγελα και λένε Pura Vida (pure life), αγαπούν τη γη για όλα όσα τους προσφέρει, γεμίζουν τα σπίτια τους με γέλια και χαρά, η αλληλεγγύη είναι μια απ τις βασικότερες αρχές τους, έχουν μια δουλειά και όχι δουλεία , κάθε μέρα για αυτούς είναι καινούργια και ευχαριστούν που μπορούν να βλέπουν, να νιώθουν τον ήλιο, αυτοί είναι ανθρώπινοι! Εμείς είμαστε απλά άνθρωποι… 

Zero point

Ο ήλιος ξεπροβάλλει… φως! Τόσο φωτεινό φως της αυγής! Μύρτιλο! Αυτό το άρωμα, αυτό το χρώμα κρατείς. Της λύπης άγγιγμα και της ευτυχίας φώλιασμα. Τα φύλλα σου θροΐζουν και η γη με κρατά γερά στην ατελείωτη, απέραντη, άπειρη άβυσσο της αγκαλιάς της. Αντίο μουσική της ζωής μου. Σ’ αγαπάω x1.000.000.000.000.000 στο τετράγωνο!  Γατίσια μου μάτια, γατίσια όψη της ζωής μου, του ονείρου, της πραγματικότητας. Απόλυτη η υφή της συγκέντρωσης, της παρατήρησης, της αφοσίωσης. Zero point!  Αυτό είναι zero point! Κάτι που δεν μπορώ να εκφράσω, να περιγράψω, να συνειδητοποιήσω πλήρως… κάτι άπειρο! 

Η απάντηση είναι χρώματα...

Όταν μου βάζουν όρια, μου θέτουν όρους, με περιορίζουν επισκέπτομαι τα κατώφλια της τρέλας! Δεν είμαι φτιαγμένη για καμία φυλακή! Είμαι φτιαγμένη όπως όλοι μας, να αναπνέω τον καθαρό δροσερό αέρα, να κολυμπώ ελεύθερη στη άπειρη θάλασσα και να χαίρομαι κάθε στάλα νερού, κάθε γέλιο, κάθε συγκίνηση… θέλω να είμαι ελεύθερη!  Τόσο ελεύθερη όσο και η ίδια η ελευθερία…  εκεί θα είναι το τέλειο τέλος! Ελεύθερο! Θα βγω απ αυτή τη δύνη, θα ελευθερωθώ. Θα γεμίσω χρώματα και θα ζωγραφίζω και τους άλλους με τα πιο λαμπερά, φωτεινά χρώματα…!