γευσεις

είχα καιρό να γράψω μα... το φθινόπωρο νομίζω έχει μπει πλέον για τα καλά... λατρεύω τον κρύο αέρα που χαϊδεύει απαλά τα σημεία του σώματος μου που δεν είναι καλυμμένα. Ακόμη και ο ουρανός μου το σιγοτραγουδά και τα σπίτια μου το ψιθυρίζουν μέσα απ τα παραθυρόφυλλα τους… Σ’ αγαπάω μικρέ μου κλέφτη. 
Ξέρεις… περπατούσα και παρακολουθούσα τους ανθρώπους μέσα στο λεωφορείο, κοιτούσα και στεκόμουν από λίγο σε κάθε πρόσωπο… τόσο διαφορετικά και τόσο ίδια συνάμα με το δικό σου… θυμήθηκα την αγκαλιά σου, τη φωλιά… αυτή που χωράει όλο τον κόσμο μέσα της ; έκλεισα για λίγο τα μάτια μου και έφερα στο νου μου τα πράσινα, μπλε, κίτρινα μάτια σου, τόσο όμορφα ζωγραφισμένα, έχουν μικρά σχεδιάκια , τρομερή ακρίβεια… λατρεύω να τα κοιτάω και να χάνομαι στα μυστικά σοκάκια τους. Έκρυψα κάθε επιθυμία που ένιωσα στη σκόνη του πάτου της θάλασσας.
Ήρθες για να μου πιάσεις το χέρι και να με βγάλεις από το γεμάτο φαντάσματα σκοτάδι μου. Και με έβγαλες… ΜΕ ΕΒΓΑΛΕΣ….. φως μου με έβαλλες στον δικό σου κόσμο… στα πιο όμορφα δρομάκια που ταξίδεψα ποτέ μου… και το πιο υπέροχο… έχω τα μάτια μου κλειστά. Δεν τα χρειάζομαι. Με οδηγείς εσύ. Σε εμπιστεύομαι, ακόμα και μέσα στα διψασμένα πλήθη… 
Λατρεύω, αγαπάω το παιχνιδιάρικο βλέμμα σου και το απαλό, ανατριχιαστικό άγγιγμα σου. Ειδικά όταν κάνουμε έρωτα (όταν ζωγραφίζουμε), κλείνω τις κουρτίνες στον κόσμο, τον αφήνω έξω… κάπου εκεί χάνομαι και εγώ… σε κάτι που δεν τελειώνει ποτέ και πάντοτε θα προσμένω κρυφά ή φανερά, συνειδητά ή όχι… σε μια γωνία χρώματος, σε έναν πελώριο ασπρόμαυρο πίνακα. Θέλω να σε ακουμπάω, να σε αγγίζω, να σε γεύομαι, να σε νιώθω… δεν με νοιάζει τόσο αν θα σε έχω. Νιώθω μια υπέροχη, απέραντη γαλήνη και ευτυχία κάθε φορά που τα δάχτυλα μου ταξιδεύουν στην πλάτη σου, στα χείλη σου, τα χέρια σου… μια αίσθηση ολοκλήρωσης θα έλεγα. Μακάρι οι λέξεις να ήταν αρκετές… θα ήταν πιο εύκολο, δεν θα φάνταζε αδύνατο… ΜΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ! Αλήθεια… δεν είναι. Δεν έχουν ψυχή, μυρωδιά, γεύση, δεν μπορείς να τις αγγίξεις, δεν τις νιώθεις. Μέχρι όμως να βρω αυτό που θα είναι αρκετό να ξέρεις πως σε αγαπάω πάρα πολύ και έδωσες φως εκεί που δεν υπήρχε… μην φύγεις…! 
Λοιπόν… πάντα ημιτελής

ευχαριστώ

ονειρεύομαι... ονειρεύομαι έναν κόσμο όπου όλοι μας θα έχουμε ένα σπίτι, όλοι το ίδιο σπίτι, τη μάνα γη...

ονειρεύομαι ένα σπίτι όπου όλοι θα έχουμε τον ίδιο πατέρα, τον ουρανό.

ονειρεύομαι ένα σπίτι όπου όλοι θα είμαστε αδέρφια και αγαπημένοι.

ονειρεύομαι ένα σπίτι όπου η χαρά θα τριγυρνά και η ευλογία θα την ακολουθεί.

καθόμουν λοιπόν τις προάλλες και ονειρευόμουν... ύστερα συνειδητοποίησα ότι τα όνειρα μου είναι ουσιαστικά οι επιθυμίες μου... στη συνέχεια παρατήρησα ότι έχω ένα σπίτι σαν και αυτό των ονείρων μου... τη γη... και χωράμε όλοι μας μέσα αρκεί να το αντιληφθούμε... άρα έχω ότι θέλω... πάντα το είχα αλλά δεν το έβλεπα και δεν το εκτιμούσα.. 

αλήθεια ζω μέσα σε αυτόν τον κόσμο, έχω δύο γονείς μητέρα τη γη και πατέρα τον ουρανό... αδέρφια μου είναι όλοι οι άνθρωποι, τα φυτά και τα ζώα... αν το παρατηρήσουμε είμαστε όλοι τόσο στενά συνδεδεμένοι... δυστυχώς όμως οι σύγχρονοι ρυθμοί ζωής, προσπαθούν να μας αποσπάσουν... 

δεν θα σταματήσω ούτε μία μέρα να νιώθω ευγνώμων για όλα όσα έχω, για αυτά που δεν έχω αλλά και για αυτά που θα αποκτήσω... ευχαριστώ μάνα γη και πατέρα ουρανέ.... 

ευχαριστώ το νερό, σε κάθε του μορφή γιατί κρύβει μέσα του τη ζωή, γιατί είναι η ζωή που κυλά παντού και γιατί δίνει ζωή.... ευχαριστώ το νερό που δεν έχει αποκαλύψει ακόμα όλα του τα μυστικά, το ευχαριστώ που ξέρει να προστατεύει τον εαυτό του απ τον άνθρωπο και παρόλο το κακό που του έχουμε κάνει εξακολουθεί να μας συγχωρεί και να μας κρατά ζωντανούς και υγιείς! (μην ξεχνάμε πως ο άνθρωπος ξέρει περισσότερα για την επιφάνεια του φεγγαριού απ’ ότι για το βυθό των θαλασσών μας!)

ευχαριστώ τη μητέρα μου γιατί με πόνο και δάκρυα με έφερε σε αυτόν τον κόσμο, ευχαριστώ τόσο πολύ και κυριολεκτικά μέσα απ τη καρδιά μου τη μητέρα μου που μου έδωσε αυτό το δώρο... το πιο πολύτιμο όλων τη ζωή... 

ευχαριστώ που έμαθα να αγαπώ, γιατί είναι άλλο ένα υπέροχο δώρο...