last night...

Ελένη: Η νύχτα ρίχνει τα δάκρυα της και εγώ την ακολουθώ.

πάλι μόνη μου , στο μικρό αγγλικό δωμάτιο. αλλά είναι αυτή η μοναξιά που όλοι μας αναζητούμε αραιά και που... η κούραση αυτές τις μέρες με αγκαλιάζει πολύ βίαια, το ίδιο και τα νεύρα. όλο κάτι φταίει, όλο κάτι λείπει μα εγώ δεν μπορώ να το βρω. και αυτό με κάνει να θυμώνω... και να αναρωτιέμαι, και να ψάχνομαι και τίποτα δεν είναι ποτέ αρκετό... είναι στη φύση μου, είναι στη φύση μας. πάντα υπάρχει αυτό το γαμημένο "παραπάνω".

Ίαν: η νύχτα σε πειράζει... η νύχτα τα ναρκωτικά και η ΑΛΗΘΕΙΑ σε πειράζουν. ξέρεις γιατί; ΓΙΑΤΙ δεν μπορείς να χειριστείς κανένα από αυτά... οι λέξεις πονάνε; η αλήθεια πονάει; πες μου! σε πονάει;

Ελένη: το μόνο πράγμα που πονάει είναι εσύ, όταν δεν είσαι εδώ. όταν σε περιμένω με τις ώρες και εσύ δεν είσαι εδώ, δεν απαντάς στις κλήσεις μου, στα μηνύματα μου... και όταν έρχεσαι είναι λες και τίποτα δεν έχει συμβεί το ίδιο και όταν φεύγεις... και εγώ το ανέχομαι, μόνο και μόνο για τα λίγα λεπτά που θα περάσω μαζί σου, κυρίως όταν είμαστε μόνοι μας. και μετά ρωτάω τον εαυτό μου αν αξίζει, απαντώ όχι αλλά το συνεχίζω...

Ίαν: είσαι άνθρωπος πρώτα σκέφτεσαι μετά νιώθεις... για αυτό τα κάνεις όλα περίπλοκα και δύσκολα... νιώσε μην σκέφτεσαι... για μια μοναχά φορά. όλα τα κάνεις όλα μια μοναχά φορά... όλα είναι τόσο μοναδικά και εσύ δεν τα παρατηρείς καν, όλo λες μαλακίες στον εαυτό σου ότι θα έχεις κι άλλες ευκαιρίες, η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν θα έχεις! έλα έρχεται το halloween έρχονται τα Χριστούγεννα... τι θα κάνεις για αυτό; θα κάτσεις μόνη σου να ακούς τις αναμνήσεις σου στους ήχους της μουσικής; σε παρακαλώ άκουσε με και πάρε αυτό το θλιμμένο ύφος μακριά απ το όμορφο σου πρόσωπο. θυμάσαι τι σου έλεγε η Θεοδώρα εκείνο το βράδυ που πέθαινες; που έφευγες;

Ελένη: ΝΑΙ!!! κάθε λέξη τυλιγμένη στην αλήθεια και το ψέμα, στην πραγματικότητα και το ταξίδι... είσαι ένα όμορφο πλάσμα, είσαι πανέμορφη, δεν θα πεθάνεις, σου αξίζει η ζωή, θα δεις όλες τις ομορφιές του κόσμου, κοίτα καλή μου, κοίτα πόσο όμορφος είναι ο κόσμος. έτοιμος ανοιχτός για εσένα... άκου τα τραγούδια γλυκιά μου, σε αγαπάω, δεν θα σε αφήσω. δεν φαντάζεσαι το δώρο μου μου κάνεις..είσαι αρκετά δυνατή τώρα θα σε αφήσω... [ΟΧΙΙΙΙ] . ναι μπορείς να το κάνεις μόνη σου, δεν με χρειάζεσαι, έχεις το πνεύμα της γιαγιάς κοντά σου και αυτό πάντα θα σε προστατεύει. 

Ίαν: το σώμα σου, το ταλαιπωρείς, ξεκούρασε το. 

the sound of silence, paul simon

Hello darkness, my old friend
I've come to talk with you again
Because a vision softly creeping
Left its seeds while I was sleeping
And the vision that was planted in my brain
Still remains
Within the sound of silence

In restless dreams I walked alone
Narrow streets of cobblestone
'Neath the halo of a street lamp
I turned my collar to the cold and damp
When my eyes were stabbed by the flash of a neon light
That split the night
And touched the sound of silence

And in the naked light I saw
Ten thousand people, maybe more
People talking without speaking
People hearing without listening
People writing songs that voices never share
And no one dared
Disturb the sound of silence

"Fools", said I, "You do not know
Silence like a cancer grows
Hear my words that I might teach you
Take my arms that I might reach you"
But my words, like silent raindrops fell
And echoed
In the wells of silence

And the people bowed and prayed
To the neon god they made
And the sign flashed out its warning
In the words that it was forming
And the sign said, "The words of the prophets are written on the subway walls
And tenement halls"
And whispered in the sounds of silence

το ''αν'' πάντα θα υπάρχει.

Συννέφιασε και πάλι ο καιρός… ταιριάζει με το αλκοόλ, όπως και τότε… εγώ όμως ‘’πρέπει’’ να αρνηθώ στον εαυτό  μου αυτή τη διπρόσωπη ευχαρίστηση. Αλλιώς είναι σαν να γυρίζω πίσω, στον κόσμο εκείνο όπου όλα, ΟΛΑ ήταν υγρά, θα είναι σαν να έχω πετάξει στα σκουπίδια όλη την πρόοδο που έχω κάνει…

Τα φύλλα του φθινοπώρου που πέφτουν κάνουν έναν υπέροχο ήχο, καθώς πέφτουν χαϊδεύοντας το έδαφος.

Κάπου εκεί χάθηκα, σκεπτόμενη… αλλαγές, είναι παντού! Κινούν τη ζωή. Είναι η ζωή.

Η ζωή στην Αγγλία… τα πάντα είναι τόσο διαφορετικά, ο αέρας, οι ήχοι, ο καιρός, οι μυρωδιές, τα πρόσωπα, τα λόγια. Τίποτα γνώριμο δεν υπάρχει πέρα από δύο παλιούς συμμαθητές του δημοτικού που έτυχα και ξανασυναντηθήκαμε.

Νιώθω σχεδόν αναίσθητη, το μόνο που νιώθω πως μου λείπει είναι ο Γ., η αγάπη, είναι πέρα απ’ τη συνήθεια.

Άρχισα το αλκοόλ πάλι.. το είχα κόψει. Απλώς αναζητώ τρόπους, να ηρεμήσω, διεξόδους, να με βοηθήσει να κοιμηθώ τουλάχιστον.

Θα είμαι καλά όμως το ξέρω… σιγά τη βλακεία, τα έχω καταφέρει με πολύ χειρότερα.

Ξέρεις τι; Σκεφτόμουν πόσο περίπλοκες είναι οι ανθρώπινες σχέσεις. Εκατομμύρια προσωπικότητες συγκρούονται καθημερινά και μετά κανείς δεν το θυμάται… όλοι ψάχνουμε μια ζωή για αυτό το γαμημένο ‘’γιατί’’ σε όλα. Και αυτό το ‘’πρέπει’’ μας έχει στοιχειώσει όλους… μην αναφέρω το ‘’αν’’… ο φίλος Α. πάντα λέει μην αναφέρεσαι στο ‘’αν’’ γιατί το ‘’αν’’ πάντα θα υπάρχει.

αυτο...κίνητο...

Τα φώτα των αυτοκινήτων φαίνονται τόσο κουραστικά και θορυβώδη… νιώθω τη ζεστή ανάσα σου να ηχεί στο αυτί μου τόσο καθαρά και οργασμικά.  Το σώμα μου να γίνεται η κιθάρα σου και εσύ… εσύ ξέρεις τόσο καλά πώς να χειριστείς και τα δύο, κάθε χορδή κάθε τάστο.  Την αγγίζεις και η μαγεία της μουσικής μας ενώνει, μας κάνει ΕΝΑ μονάχα σώμα, μία σκέψη, μία ίδια επιθυμία, που μπορεί να χάνεται στον χρόνο και να επιστρέφει άθικτη, ένα μονάχα σώμα τόσο δυνατό, τόσο περήφανο, ένα μονάχα σώμα που έχει όλες του τις αισθήσεις υπεραναπτυγμένες και όταν κάνουμε έρωτα είναι λες και πασαλείβουμε γεμάτοι χαρά, βία και επανάσταση καμβάδες. Αναφέρομαι σ’ αυτό το είδος μαγείας που κανείς δεν μπορεί να δει ή αποδείξει, αλλά οι περισσότεροι από εμάς πιστεύουμε σ’ αυτό και γνωρίζουμε πως είναι το πιο όμορφο είδος τέχνης.