η πολυκατοικία

γνώρισα την όμορφη Αθήνα!!! όχι αυτή την άσχημη που συχνά άκουγα να λένε για αυτή... αν τη γνωρίσεις και της δοθείς αν ψάξεις τα όμορφα μονοπάτια της, αν πας για ένα καφέ με φίλους στα Εξάρχεια, αν είσαι ελεύθερος θα τη γνωρίσεις και εσύ!

καθόμασταν της προάλλες στο πάρκο κοντά στο σπίτι της Ν. (Εξάρχεια) και κοιτούσα τα σπίτια! αυτά τα παλιά, φθαρμένα και όμορφα, έκρυβαν μία μυστήρια, ονειρικά πλασμένη ομορφιά... ήθελα απλώς να πιάσω ένα μολύβι και να αρχίσω να τα ζωγραφίζω, ψηλά, περήφανα μα κουρασμένα,ταλαιπωρημένα απ τις ζωές και τη κούραση που κουβαλούσαν. η όψη τους φάνταζε βρώμικη απ τα καυσαέρια της Αθήνας μα τόσο ήρεμη.

το μόνο που χρειαζόμουν ήταν ένα μολυβί και ένα χαρτί...

μία μέρα θα έχω και εγώ ένα σπίτι, μικρό... στο τελευταίο όροφο μιας παλιάς, πελώριας πολυκατοικίας, θα είναι πολύ όμορφο θα έχει ζωγραφισμένους όλους τους τοίχους και θα έχω και ένα πικ απ που θα παίζει στη διάρκεια της ημέρας όμορφες μελωδίες και σίγουρα θα έχω και μια γάτα να τριγυρνά από εδώ κι εκεί...

θα μπορούσα να κάθομαι ώρες ολόκληρες απλά να κοιτάω εκείνη την πολυκατοικία από το πάρκο...

μια βίαιη αγκαλιά

έχει τόσο κρύο στην Αθήνα... όσο καλά κι αν ντυθώ δεν είναι αρκετό! κι όμως... παρόλο το κρύο εγώ τρέχω...

τρέχω να προλάβω το μετρό.

τρέχω να προλάβω να γίνω καλή φίλη.

τρέχω να προλάβω να γίνω καλός άνθρωπος.

τρέχω για να είμαι καλή κόρη, καλή εγγονή, καλή αδερφή...

τρέχω για να προλάβω να καπνίσω ένα τσιγάρο στα κρυφά...

τρέχω, τρέχω για να προλάβω τους γρήγορους ρυθμούς που μου επιβάλουν...

πολλές φορές όμως δεν αντέχω... λαχανιάζω και κουράζομαι... νιώθω πως τα πόδια μου αδυνατούν να κρατήσουν το σώμα μου και τα παρατάω, στραβοπατώ και πέφτω κάτω...

μα βλέπω και τους άλλους γύρω μου... όλοι τρέχουν να προλάβουν κάτι... τα καταφέρνουν άραγε;

και ύστερα τι νόημα έχει να πέφτεις ξανά και ξανά και ξανά;

η κούραση αγκαλιάζει τόσο βίαια το σώμα μου...

και το επόμενο πρωί; πάλι ο ίδιος αγώνας δρόμου, δεν γνωρίζω καν που κι αν υπάρχει γραμμή τερματισμού.

βλέπω τους ανθρώπους να περνούν δίπλα μου και σχεδόν με το βλέμμα τους και την αύρα τους να αναζητούν να τους σκάσω ένα χαμόγελο, που θα τους κάνει να νιώσουν σιγουριά.... και όταν σκάω αυτό το ψεύτικο, παροδικό χαμόγελο όλοι νομίζουν πως είμαι καλά...

πραγματικά οι ρυθμοί αυτοί ζωής, όλο αυτό το τρέξιμο με κουράζουν, εξαντλούν το σώμα και την ψυχή μου... λίγες έχουν μείνει ακόμη αντοχές!

θρύμματα, αμέτρητα μικρά κομματάκια

τώρα  θα είναι λες και κολυμπάμε ελεύθεροι, μέσα στις αναμνήσεις με κλειστά τα μάτια, τόσο ελαφροί.
ένα κύμα δροσερό θα γαληνεύει την όψη μας και τα άσχημα όνειρα μέσα του θα παγιδεύει αιώνια.
εμείς θα γινόμαστε όλο πιο αιθέριοι, ελεύθεροι, ήρεμοι. η ψυχή θα οδηγεί τα σώματα μας και αυτά θα υπακούν στην γλυκιά προσταγή.
φαντάσου το σώμα... καθαρό, ελαφρύ, απαλό, χωρίς πληγές να αιωρείται μέσα σε μία θάλασσα, απέραντη, ατελείωτη, καθαρή.
εσύ δεν έχεις να κάνεις τίποτα...
η ψυχή σε οδηγεί εκεί που θες, εκεί που τόσο κρυφά, αληθινά και κολασμένα θες.
και ενώ το σώμα σου αιωρείται γλυκό νερό εισέρχεται μέσα σου, περνά απ΄τις πατούσες σου, τις ξεκουράζει, τις κάνει να ξεχάσουν όλα εκείνα τα βήματα που τις κούρασαν και τα αγκάθια που τις πόνεσαν, προχωρά στα γόνατα,τα μπούτια, τη μήτρα, τα έντερα, το στομάχι, τη σπλήνα, το συκώτι, το στέρνο, τα χέρια. 
φτάνει στα άκρα, στα δάχτυλα, τα καθαρίζει και σβήνει όλη την κούραση.
γυρίζει πίσω... στέκεται στην καρδιά σου, την καθαρίζει πολύ αργά και προσεχτικά , προσπαθώντας να μην τη φθείρει, ούτε λίγο.
φεύγει από την καρδιά, πάει στο λαιμό, τον λάρυγγα τον ξεκουράζει.

προχωρά στα χείλη, τα παγώνει και τα κάνει να ξεχάσουν

προχωρά στα μάγουλα, τη μύτη,
καθαρίζει τα μάτια από όλα τα άσχημα που έχουν δει και στέκεται στο κέντρο του μετώπου, στο τρίτο μάτι. εκεί το γλυκό νερό γίνεται φως, μια λάμψη τόσο φωτεινή και μεγαλώνει, μεγαλώνει, μεγαλώνει, μεγαλώνει ώσπου να διαχυθεί σε όλο σου το σώμα, κάνοντας σε τόσο εύθραυστο που σπας και γίνεσαι αμέτρητα μικρά κομματάκια, θρύμματα, τα οποία κολυμπούν αναζητώντας τώρα νέους προορισμούς έχοντας ξεχάσει ολοκληρωτικά τους παλιούς προορισμούς, τα παλιά όνειρα, τις επιθυμίες και τις δίψες. 

το "πρέπει" του Δεκέμβρη [part 2]

-Μ.... δεν νυστάζω..

-προσπάθησε να κοιμηθείς, να ξεκουραστείς, να ηρεμήσεις λίγο και θα τα πούμε αύριο γλυκιά μου.

-μα Μ. δεν νυστάζω... και δεν είμαι κουρασμένη... κάθε άλλο παρά αυτό! έχω πάρα πολύ όρεξη και διάθεση για να μιλήσω να φωνάξω, να γελάσω, να χορέψω, να τραγουδήσω!

-πρέπει να κοιμηθείς για να είσαι ξεκούραστη αύριο. σε περιμένει δύσκολη μέρα χωρίς τραγούδια, χορούς, έρωτες και μεθύσια.

-δεν θέλω το αύριο! δεν μου αρέσει το αύριο9! θέλω το σήμερα να κρατήσει και αύριο και αιώνια.

-πάντα γίνεσαι εχθρός του εαυτού σου... ο χειρότερος!γιατί; γιατί δεν αγαπάς τον εαυτό σου έστω και λίγο;

-γιατί έχω άλλα αμέτρητα πιο όμορφα πράγματα να αγαπήσω!

-μα αν δεν αγαπάς τον εαυτό σου πως μπορείς να αγαπάς κάτι άλλο;

-είναι πάρα πολύ εύκολο! μα το δύσκολο τελικά αυτό είναι! να αγαπήσεις τον εαυτό σου! δεν με ενδιαφέρει τώρα να ασχοληθώ με αυτό, έχω τόσους ανθρώπους και τόσα όνειρα να αγαπήσω, τόσες επιθυμίες! δεν έχω χρόνο.

-όλα πεινάς και διψάς και ζητάς και πράττεις απερίσκεπτα μα δεν νοιάζεσαι καθόλου; νομίζω πρέπει να σταματήσεις να κυνηγάς την ελευθερία σου, να λιγοστέψεις την δίψα σου για ζωή και την συνεχή επιθυμία σου για φυγή από αυτά που πρέπει να κάνεις.

-πρέπει; πάλι αυτή η απαίσια λέξη! γιατί πρέπει; γιατί δεν πρέπει; γιατί συνέχεια πρέπει να κάνω πράγματα που δεν μου προσφέρουν ευχαρίστηση; γιατί πρέπει να μην κάνω αυτά που δεν πρέπει; δεν πρέπει να καπνίζουμε, να παίρνουμε ναρκωτικά, να τρώμε, να πίνουμε, κάνουμε πολύ σεξ, να βγαίνουμε πολύ, να καθόμαστε στον ήλιο, στη βροχή... τι σκατά μπορούμε να κάνουμε; να δουλεύουμε, να διαβάζουμε, να πληρώνουμε, να καθαρίζουμε, να είμαστε καλοί με όλους... όλο πρέπει να προσπαθούμε να κάνουμε πράγματα βαρετά, ανιαρά και αποκρουστικά, αυτά που μας δίνουν ευχαρίστηση, απαγορευμένα ή μη συνήθως δεν έχουμε καν τον χρόνο να τα απολαύσουμε. αναλώνουμε τις ζωές μας σε ένα σωρό υποχρεώσεις και πρέπει... ξεχνάμε τι και ποιοι είμαστε... και εσύ μου λες να με αγαπήσω; λες και έχω τον χρόνο. τουλάχιστον ξέρω ποια και τι είμαι!

-δεν είναι έτσι ακριβώς όπως τα λες και το ξέρεις!

-εσύ τι ξέρεις; τι μπορείς εσύ να πεις; έτσι κι αλλιώς καιρό έχεις να κάνεις παρέα με τους ζωντανούς.

-κάνω μαζί σου... και κάποτε περπατούσα και εγώ στο χώμα. νόμιζα πως πατούσε γερά και με σιγουριά, μα κοίτα που είμαι τώρα. μιλάω σε μια ζωντανή, ζω μέσα από τις ιστορίες και τα όνειρα σου, μα δεν είναι πραγματική ζωή αυ΄τη με σάρκα, με αισθήσεις, δεν μπορώ να νιώσω τον κρύο αέρα στο πρόσωπο μου, ούτε τη γεύση του κρασιού στο στόμα μου, ούτε τον φόβο να επισκέπτεται την ράχη μου. μπορώ απλώς να σε ακούω με ευγένεια και να προσπαθώ με λόγια να σε απομακρύνω από τη δική μου μοίρα γιατί είσαι νέα ακόμη, τα γηρατειά δεν έχουν ρυτιδιάσει το πρόσωπο σου, έχεις δρόμο μπροστά σου για να διανύσεις και πολλές σελίδες να γράψεις, μην φοβάσαι τα εμπόδια, μην τα κοιτα΄ς απλώς, γιατί θα μείνουν εκεί, θα ανοίγεις και θα κλείνεις πόρτες ώσπου να φτάσεις πάλι στην αρχή... εκτός αν ανοίγεις διαρκώς πόρτες ευτυχίας που μία από αυτές κάποια μέρα θα κλείσει όλες τις υπόλοιπες, θα σε καταπιεί και μετά δεν θα μπορείς να βγεις ποτέ και από πουθενά, καμία διέξοδος. τότε θα έχεις γίνει σαν κι εμένα... νεκρή...

-φύγε!

-συγχώρεσε με... να σου ανοίξω τα μάτια θέλω και σε προστατέψω. θυμάσαι; πίστευες πως αν ήμουν ακόμη ζωντανός τίποτα κακό δεν θα σε άφηνα να πάθεις. προσπαθώ...

-φύγε είπα! άσε με ήσυχη!

-βλέπεις; πάλι κρύβεσαι και δεν με αντιμετωπίζεις . ουσιαστικά τον εαυτό σου έχεις να αντιμετωπίσεις. αφού το θες θα φύγω... θα σε αφήσω να κοιμηθείς και να ξεκουραστείς μικρή μου Α. σε φιλώ γλυκά και σε αγαπώ. δεν είμαι σύννεφο, μα φέρε με πάλι κοντά σου... καλή σου νύχτα

-καληνύχτα αγαπημένε Μ. (ευχαριστώ...)

το "πρέπει" του Δεκέμβρη [part 1]

-και περνούν αργά οι ώρες ως το βράδυ που θα φύγεις από την κουραστική βαβούρα και τον αλλόκοτο, διαφορετικό από εσένα κόσμο. πόσο όμορφη γεύση έχει η ελευθερία, το ποτό, ο αέρας, ο έρωτας; βράδυ... οι δρόμοι άδειοι, χωρίς φώτα, ψηλά δέντρα τριγύρω. η μοναδική λάμψη από φως ήταν αυτή από τα φώτα του αυτοκινήτου του Β. πρώτα για καφέ, μετά για ποτό, μετά για δεύτερο ποτό και η διάθεση είχε ήδη αλλάξει. όλοι μας γελούσαμε, φλερτάραμε, ζούσαμε... δεν είχαμε πιει πολύ... αλήθεια... όσο χρειαζόταν για να ελευθερώσουμε το μυαλό μας από τα δεσμά της καθημερινότητας. αυτή η αίσθηση που καταλαβαίνεις τι κάνεις αλλά δεν σε νοιάζει η συνέχεια και οι συνέπειες; ίσως αυτό να είναι τελικά που λένε "ζήσε το τώρα"...

-και χρειάζεστε το ποτό για να "ζήτε το τώρα", την στιγμή;

-όχι απαραίτητα αγαπητέ Μ. ίσως απλά να είναι ο γρήγορος και εύκολος δρόμος.

- και μετά καταλήξατε κάπου σκόρπιοι και μεθυσμε΄νοι να κάνετε έρωτα;

-όχι Μ. μου. πήγαμε όλοι μαζί σε μια εκκλησία... γελούσαμε, στρίβαμε τσιγάρα, κοροϊδεύαμε, πλάθαμε μύθους, γάμους, ιστορίες, πανηγύρια. ήταν σκοτεινά και κρύα εκεί. ο Α. πήρε ορισμένα ή μ΄΄αλλον πολλά κεριά μέσα από την εκκλησία, τα έβγαλε έξω και άναψε. έτσι είχαμε το φως που χρειαζόμασταν και λίγη ζεστασιά. η νύχτα ήταν τόσο ήρεμη και ήσυχη και ας ήταν κρύα, έδινε μια αίσθηση καλοκαιρινής ανέμελης δροσιάς. στρίψαμε και το τσιγάρο, το καπνίσαμε και ελευθερωθήκαμε ακόμη περισσότερο. αργότερα δεν θυμάμαι καν πως αλλά βρεθήκαμε μέσα στο ιερό της εκκλησίας με το Β. να παίζουμε ένα χαζό παιχνίδι μνήμης. πλάκα είχε να βρίσκεσαι σε ένα μέρος που ξέρεις πως απαγορεύεται... ελκυστικό. πείραζα αμήχανα τα βιβλία, τις εικόνες, τους σταυρούς, τα αντικείμενα γύρω μου, χωρίς να τους δίνω όμως ιδιαίτερη σημασία.

-καθόσασταν;

-ναι... την περισσότερη ώρα καθόμασταν σε κάτι παλιές καρέκλες της εκκλησίας μέσα στο ιερό. είχα τα πόδια μου πάνω στα δικά του.// ένιωθα τόσο πεινασμένη... ήθελα τόσο πολύ να κλείσω τα μάτια και να τον φιλήσω, να ακουμπήσω τη διψασμένη μου σάρκα πάνω στη δική του... μα δίσταζα... γιατί δίσταζα;

-γιατί δίσταζες; ηλίθια!

-δεν έχει σημασία γιατί! με φίλησε πολυαγαπημένε Μ.! γεύση... δικαίωσης. σε λίγα λεπτά είχαμε βγει από την εκκλησία, είχαμε μπει στο αυτοκίνητο και ξάφνου φτάσαμε σε ένα όμορφο μέρος το οποίο δεν έχω ιδέα που ήταν, δεν με ένοιαζε όμως. ησυχία... μπορούσαμε να διακρίνουμε τα φώτα από το απέναντι χωριό να τρεμοπαίζουν χορεύοντας μέσα στη νύχτα.

-φλυαρείς!

-πάντα!

-συνέχισε...

-κάναμε ένα ακόμη τσιγάρο και... τα σώματα μας βρέθηκαν ενωμένα, αγκαλιασμένα σφιχτά.

-γεύση;

-ολοκλήρωση;

-και μετά;

-μετά... μετά κάναμε έρωτα, κάθε κίνηση του, κάθε άγγιγμα του φανέρωνε γλυκά και αργά στοιχεία του χαρακτήρα του, έσβηνε την δίψα μου, μα ταυτόχρονα μου δημιουργούσε νέα.. με φίλαγε στον λαιμό, στην πλάτη, στους ώμους, στο στήθος, στα χείλη και ανατρίχιαζα. ένιωθα τόσο ελεύθερη, τόσο μοναδικά δυνατή, μακριά από κάθε βασανιστική ή μη σκέψη. αυτό είναι! υπήρχε μόνο το τώρα, μόνο η στιγμή! μόνο εκείνη η πανέμορφα λάθος στιγμή!

-πανέμορφα λάθος στιγμή!;

-ναι... πανέμορφα λάθος στιγμή! γιατί δεν είναι σύννεφο;

-σύννεφο;

-ναι!ένα σύννεφο! είπε πως αν συγκεντρώνεσαι πολύ κοιτώντας ένα σύννεφο, αν πιστέψεις πως μπορείς να πάρεις ενέργεια, δύναμη από αυτό, θα δεις πως θα αρχίσει να διαλύεται... είπε πως μπορώ όποτε θέλω να τον σκεφτώ και να έρθει σαν σύννεφο... για σκέψου! ... ένα σύννεφο..

-μαλακίες!μήπως ήθελε να πει πως αν το σκεφτείς όποτε θες θα διαλυθεί σαν σύννεφο;

-πάντα! πάντα να το χαλάς! σκάσε! συνεχίζω λοιπόν...

-συνέχισε...

-όταν άρχισε να ξημερώνει χτύπησε φυσικά το τηλέφωνο. καταραμένα κινητά! έπρεπε να πάρουμε τους άλλους δύο από την εκκλησία. μμμμμμμμμμμμμμμμμμ... δεν ήθελα να φύγουμε.

-έπρεπε...

-έπρεπε; πρέπει; απαίσια λέξη! απαίσια!είναι αστείο που μια απαίσια, μικρή λέξη καθορίζει τις ζωές μας... μας οδηγεί...

-πρέπει να

-σκάσε! σταμάτα! δεν θέλω,δεν θέλω να την ακούω!

-καληνύχτα!

-καληνύχτα...