η ανάγνωση μου

φοβάμαι,φοβάμαι τους ανθρώπους και τις γδυτές σκέψεις τους, τα κρυφά γέλια τους, τα πρόστυχα βλέμματα τους, τα γρήγορα βήματα τους...

με αγχώνουν...

τους ντρέπομαι κιόλας, όλο τους ντρέπομαι. δεν μπορώ να τους κοιτάω στα μάτια, τρέμω και αηδιάζω.

νομίζω πως αν το κάνω θα καταφέρουν να ανοίξουν τα σπλάχνα μου, το συκώτι μου, τη μήτρα μου, τα πνευμόνια μου, το μυαλό μου. θα με κόψουν στα δύο και θα με διαβάσουν με προσοχή, προσπαθώντας να διορθώσουν την κάθε ατέλεια.

μετά... θα με ενώσουν ξανά...

μα... δεν θα είμαι πια εγώ...

πόσο πολύ σιχαίνομαι τους ανθρώπους! ηλίθιοι! αν δεν ήταν τόσο περίεργοι η ζωή όλων θα ήταν πιο όμορφη και ανθρώπινη! αν δεν είχαν ανακαλύψει ότι έχουν ανακαλύψει... όλα θα ήταν τόσο αγνά...

τελικά ποιος ο λόγος ύπαρξης μας; γιατί είμαστε εδώ τόσο μορφωμένοι, πιο έξυπνοι από τα υπόλοιπα είδη; ο σκοπός που είμαστε εδώ είναι για να πραγματοποιούμε τα θελήματα ορισμένων; τι σκατά ζητάμε από την ζωή μας; και γιατί, γιατί ποτέ δεν είμαστε σίγουροι και ποτέ δεν το βρίσκουμε; εμείς είμαστε εγωιστές ή η ζωή πουτάνα;

αγαπημένε Θ.

πως να είσαι άραγε;

τι κάνεις;

είσαι εδώ;

με ακούς καμιά φορά;

με γνωρίζεις;

με αγαπάς;

μερικοί λένε πως η ζωή είναι ένα ταξίδι. πως γίνεται να παρομοιάζουν αυτά τα δύο ανόμοια πράγματα; το ταξίδι το επιλέγεις, τη ζωή όχι...

βρέχει... πόσο πολύ μου αρέσει η βροχή! και είναι αστείο γιατί ενώ βγαίνω έξω και τη χαζεύω οι άλλοι τρέχουν μήπως και βραχούν, μήπως τσαλακωθούν, μήπως ξεθαφτούν. εγώ... εγώ απολαμβάνω να είμαι εκεί έξω... τόσο ελεύθερη, τόσο αγνή, τόσο ανθρώπινη!

η βροχή! η βροχή θ μπορούσε να παρομοιαστεί με τη ζωή, απρόβλεπτη, άλλοτε δυνατή, άλλοτε σιγανή, άλλοτε ευχάριστη και άλλοτε καταστροφική, άλλοι την απολαμβάνουν και άλλοι την σιχαίνονται!

η χαμένη χαντρα

μια χάντρα στο πάτωμα...
μια μικρή πράσινη χάντρα στο πάτωμα. γιατί είναι στο πάτωμα;
από ποιο κόσμημα να έπεσε άραγε;
ποιος να έχασε άραγε αυτή τη χάντρα;
να είναι δική μου;
κι αν όχι;
μα εγώ έχασα την δικιά μου καιρό τώρα.
σίγουρα δεν είναι δική μου.
όμορφη χάντρα, όμορφο κόσμημα, όμορφος άνθρωπος.
ακόμη ψάχνω την δική μου.
η δική μου είναι μπλε, μπλε άσχημη, χτυπημένη από το χρόνο, ξεθωριασμένη από την κούραση και την εξάντληση, μα παρόλα αυτά χαμένη...
χαμένη και εγώ...

η μέθη της νύχτας...

είναι αστείο...
γιατί... τώρα...
που όλοι εσείς γελάτε...
γελάτε... γελάτε... γελάτε...

πλησιάζει η στιγμή που θα γράφω ιστορίες για εσάς και τα παιδιά σας, τους έρωτες σας, τα ξενύχτια σας, τις άρρωστες επιθυμίες σας, τα πάθη σας... και τότε θα γελάτε?

νομίζετε πως η ζωή είναι εύκολη και ακίνδυνη. αμ μάθετε πως δεν είναι... τόσο φευγαλέα και απρόβλεπτη...

οι στιγμές της ζωής σας σαν θάλασσα θα απλώνονται μπρος μου και το μολύβι θα είναι ο ταξιδευτής. το μίσος σας οι τρικυμίες μου και τα όνειρα σας η γαλήνη μου.

το θηρίο που μέσα σας μεγαλώνει... μην του επιτρέψετε να βγει γιατί τότε στήθος για θηλασμό θα αναζητήσει και θα θρέψει, και θα μεγαλώνει και θα καταστρέφει.

η ελευθερία που θα επέλθει ύστερα θα είναι τόσο μεγάλη και το θηρίο τόσο μακρυά.

απρόσμενα οι ψυχές σας θα συναντηθούν και με πάθος τόσο παράφορα θα ερωτευτούν. ο πόνος όμως του χωρισμού που ίσως να επέλθει τους παλιούς παιδικούς σας φόβους δύσκολα θα εξιλεώσει.

και κάπου εκεί ψυχή, σώμα και μυαλό θα μπερδευτούν και το καθένα με δυσκολία τον δρόμο του θα βρει αν ποτέ τον βρει...

μα αν το βρει θα είστε τυχεροί και θα έχετε ξεγελάσει την ζωή και εμένα μαζί.

αυτά τα τρία ξεχωριστά κατοικούν σε παντρειά ελπίζω πραγματικά ποτέ να μην βρεθούν.

και ξαφνικά η νύχτα θα ρίξει το μαυροκέντιτο φόρεμα της, χορούς ερωτικούς θα χορέψει και την ψυχή θα προσπαθήσει να γαληνέψει.

αχ νύχτα μου όμορφη πόσο σε αγάπησα εγώ και οι εραστές σου?

τη νύχτα παρουσιάζονται οι τρελοί μα και οι θρύλοι.

λες και το μαυρισμένο πέπλο της αγκαλιάζει τα σώματα μας χωρίς να τους επιτρέπει την οποιαδήποτε αντίσταση και επιτρέπει στην ψυχή μας να ελευθερωθεί από τα δεσμά της.

αυτή η ελευθερία... θαρρείς πως μεγαλύτερη δεν υπάρχει και δεν θα υπάρξει...

σαν την γευτείς το μόνο σίγουρο είναι πως θα εθιστείς σε αυτή την μέθη...

ηλίθιοι άνθρωποι!

σιχαίνομαι τόσο πολύ αυτή την αίσθηση... νιώθεις πως η σάρκα σου βρωμάει από τσιγάρα και ποτό, από απληστία.
όλοι οι άντρες που κάποτε πέρασαν από το κρεβάτι τώρα ένας ένας περνάνε από μπροστά σου αφήνοντας τη δικιά τους επώδυνη, αιματηρή κηλίδα.
το σώμα είναι τόσο κουρασμένο και η ψυχή μου τόσο εξαντλημένη. αυτή τη στιγμή νιώθω πως το μόνο που χρειάζομαι είναι ξεκούραση, μα οι σκέψεις βασανίζουν το μυαλό μου μέχρι αηδίας και με κρατάνε μακρυά από την αγκαλιά του Ορφέα. άι στο διάολο πια!
πότε ήταν η τελευταία φορά που είπα πως δεν θα πιω γιατί πάντα με κρατάει μακρυά από το τώρα?
ηλίθια!


κι όμως ακόμη και έτσι η ομορφιά της Αθήνας μου ανοίγεται. τόσο όμορφη και άσχημη συνάμα.
οι άστεγοι πλέον είναι παντού... συνηθίζω να τους αφήνω ένα μπουκάλι νερό και μια τυρόπιτα, μα πλέον είναι τόσο πολλοί που δεν μπορώ...
αφότου βγήκα τρομαγμένη από το μετρό και αηδιασμένη με ορισμένους ανθρώπους είδα ένα ζευγάρι που κοιμόταν αγκαλιά πάνω σε μια κούτα κουλουριασμένο σε μια ζεστή κουβέρτα. αν και τα σώματα  και τα πρόσωπα τους φαίνονταν κουρασμένα και ταλαιπωρημένα μπορούσα να διακρίνω μια δόση ευτυχίας που δεν την έβλεπα στους ανθρώπους μέσα στο μετρό, σε εκείνους τους ανθρώπους που συνέχεια μιλούν για την κρίση και στους νέους που δεν έχουν πάρει χαμπάρι τι γίνεται και τρώνε αλογίστως τα λεφτά των γονιών τους. ήταν λες και αυτή η κούτα και η κουβέρτα ήταν γεμάτες... γεμάτες και οι καρδιές τους.
λίγο παραπέρα ήταν ένας άλλος άστεγος που ακουμπούσε την πλάτη του σε έναν τοίχο, καθιστός και με τα πόδια ξαπλωτά, σχημάτιζε ορθή γωνία κατά κάποιο τρόπο, ένας "κύριος" πέρασε και έπεσε πάνω στα πόδια του, κοιτούσε με μίσος τον άστεγο, λες και ήταν πεινασμένο θηρίο έτοιμο να κατασπαράξει τη λεία του και φωνάζει <<άντε ΓΑΜΉΣΟΥ>>. γιατί? γιατί τόσο μίσος? ΓΙΑΤΊ τόσο μίσος απέναντι σε ανθρώπους και ακόμη χειρότερα σε ανθρώπους που βρίσκονται σε αντίθετα στρατόπεδα με την ζωή?
ίσως να είναι αυτό το ηλίθιο πάθος του ανθρώπου να υπερισχύει πάντα και να νιώθει ανώτερος.
ηλίθιοι άνθρωποι! λες και αυτό είναι ανωτερότητα! 

λίγο κρασί λίγο θάλασσα και...

λίγο κρασί λίγο θάλασσα και το αγόρι μου   τους φίλους μου

 τα καλοκαιρινά μεθύσια, αυτά στις παραλίες της Σύρου, στον Αρμαιό. Τα βράδια που όλοι έχουν πάει στις σκηνές τους ή στα σπίτια τους για να ξεκουράσουν τα κορμιά τους ή να τα κουράσουν στα βρώμικα κλαμπ, εμείς μαζευόμασταν στον Αρμαιό, ανάβαμε φωτιά και λάμπες θυέλλης, πίναμε κρασί και βότκα, καπνίζοντας τσιγάρα και χόρτο. ο Ν., ο Ν. όλο με ένα τσιγάρο στο στόμα, στριμμένο σαν τρομπέτα ήταν. νόμιζα πως έχει κάψει ότι εγκεφαλικό κύτταρο υπήρχε κάποτε, από το πολύ χόρτο. όταν του έλεγα να μην  κάνει τόσο η απάντηση που έπαιρνα ήταν <<η ζωή είναι τόσο μικρή για να σε ακούω να γκρινιάζεις>> και πάντα η απάντηση μου ήταν <<μην την κάνεις μικρότερη>>. μα είτε μιλάς στο Νίκο είτε σε ένα κλαράκι το ίδιο είναι. εξάλλου πολλές φορές ξεχνάει τι λες στα επόμενα δευτερόλεπτα.
και ενώ τα αστέρια έπνιγαν τον ουρανό και χάριζαν ελευθερία σε εμάς κάθε αστέρι και μιας επιθυμία, ένα όνειρο. με τα γυμνά μας σώματα ξαπλώναμε στις πέτρες.
εκείνο το βράδυ που είχε πεφταστέρια και καθόμασταν  και τα κοιτούσαμε να πέφτουν... ήμασταν τόσο τύφλα που νομίζαμε πως λίγο θέλαμε για να τα φτάσουμε. γελούσαμε, γελούσαμε τόσο δυνατά, η ζωή ήταν τόσο δίπλα μας και τόσο μακρυά από τα χιλιάδες "μη" και "πρέπει".
το βράδυ η σκηνή μας κατέληγε σε χώρο που φιλοξενούσε καλοκαιρινά γαμήσια, δυστυχώς όχι μόνο τα δικά μας.
θυμάμαι η Ε. μεθούσε τόσο εύκολα, δύο ποτηράκια κρασί ήταν αρκετά για να φύγει για άλλους κόσμους. το άσχημο με το μεθύσι είναι ένα, όχι... μάλλον δύο!
1)δεν θυμάσαι το επόμενο πρωί τους μαγικούς κόσμους στους οποίους έβρισκες κατοικία και αφορμή για περιπλάνηση το προηγούμενο βράδυ και
2)το πρωί το κεφάλι σου θαρρείς πως θα σπάσει
πρωί...
"καλημέρα κόσμε". στην Σύρο κάθε μέρα είναι όμορφη, γεμάτη ζωή και έρωτα, έρωτα με τους ανθρώπους, τη φύση, τα ταξίδια, τον βαθύ βυθό της θάλασσας, την ανεμελιά.
<<έναν καφέ, χρειάζομαι έναν καφεΐνη>> νόμιζα πως έξω από την σκηνή ήταν η Ε. μα ήταν ο Χ. <<σεξ χρειάζεσαι...>> φώναξε.. αγαπημένε Χ. όσα δεν τα φτάνει η αλεπού δεν πηδάει για να τα φτάσει.
το πρωί το πιο όμορφο πράγμα ήταν ο καφές και ρο πρώτο τσιγάρο της ημέρας στο πηγάδι πίσω ακριβώς από την σκηνή μας. πάντα, ΠΆΝΤΑ το πρώτο και το τελευταίο τσιγάρο της ημέρας έχει ιδιαίτερη σημασία το καλοκαίρι.

εθελοντισμός Κόστα Ρίκα

η ζωή μας ίσως πολλές φορές να έχουμε αναρωτηθεί αν έχει καμία σημασία για εμάς τουλάχιστον. έχει για τις ζωές που αγγίξαμε και τους έρωτες που ζήσαμε, τις μέρες που δώσαμε ζωή και αυτές που πήραμε.
τα χαμόγελα των παιδιών στην Κόστα Ρίκα, στο λα Κάρπιο, παρά την βρωμιά, τα χαμόγελα αυτά πεντακάθαρα παρέμεναν στο μυαλό μου. η θλίψη που τα μάτια τους ζωγράφιζε, καμιά φορά σε παρέσερνε και σε δυσκόλευε στο έργο σου, συχνά νόμιζες πως δεν θα το άντεχες, μα εμείς έπρεπε να σταθούμε δυνατοί και ας μην νιώθαμε, ίσως το να προσποιηθούμε να μην φαντάζε άσχημο, έπρεπε να δώσουμε ζωή! και δώσαμε και ας γέρασαν οι αναμνήσεις, ακόμη μας γελάνε, μικρά παιδικά, ανέμελα χειλάκια.

ο κόσμος των τυφλών

ερωτεύτηκα το πνεύμα σου και την δίψα σου για ζωή! έμαθα τι είναι έρωτας, τι είναι να ερωτεύεσαι, δεν είναι το σώμα, είναι το πνεύμα που σε προσελκύει. αχ πόσο εύχομαι να ήμασταν τυφλοί, αυτό θα μας έδινε όραση! πως θα ήταν να βλέπεις μέσα από τα μάτια ενός τυφλού, να αγγίζεις, να νιώθεις χωρίς να επηρεάζεσαι από την όψη των πραγμάτων, να σε καθοδηγεί η αίσθηση, να εμπιστεύεσαι τον εαυτό σου και το σώμα σου, να το γνωρίσεις καλύτερα, να εμπιστεύεσαι τον εαυτό σου ώστε να δίνεις αυτό που είσαι; ένας κόσμος με τυφλούς θα ήταν ένας κόσμος φωτεινός, γεμάτος αγάπη, ειρήνη, αλληλεγγύη, μουσική, πάθος, έρωτες, μελωδίες ευτυχίας. δώσε μου φως.

ξεραμένα φύλλα και ξεχασμένα τσιγάρα

αυτή η ανάμνηση ξεκινά με ξεραμένα φύλλα και τσιγάρα, τσιγάρα που έσβησαν... σιχαινόσουν να καπνίζω μπροστά σου, το προσπάθησα όμως και τα κατάφερα. αφότου όμως έφυγες δεν υπήρχε λόγος και λύγισα. ο χρόνος τα γιατρεύει όλα μου είπαν... μα δεν είναι αλήθεια ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ. οι περασμένες μέρες, οι στιγμές, οι αναμνήσεις έχουν στοιχειώσει μέσα μου και δεν με αφήνουν να ησυχάσω...
σήμερα είχα πάει στην θάλασσα και σε σκεφτόμουν, περπατούσα ξυπόλυτη στα βράχια, ακόμη και εκεί που είχε φύκια, αυτό το όμορφο τσαλάκωμα που πολύ φοβούνται... ήθελα να φωνάξω <<θέλω να είμαι ελεύθερη και τσαλακωμένη>>.
δεν είναι τόσο όμορφοι οι άνθρωποι που φοβούνται μήπως τσαλακωθεί η εικόνα τους... ήσουν τόσο όμορφα τσαλακωμένος. τσαλακωμένος ακούς;
εκείνο το φθινόπωρο καθόμασταν σε ένα πάρκο και τα ξεραμένα φύλλα χάιδευαν απαλά τα πρόσωπα μας, γελούσαμε τόσο δυνατά, αγκαλιαζόμασταν, ο κόσμος ήταν δικός μας Α. μου. ο κόσμος ήταν δικός μας.

πάει και το φθινόπωρο, η μυρωδιά του κοντεύει να σβήσει. έκοψα τα μαλλιά μου, αν με έβλεπες τώρα θα με σιχαινόσουν, μα δεν με πειράζει τόσο. τώρα εσύ έφυγες...

και είναι πλεον μακρυά η ευτυχία, μακρυά και εσύ

Τα σώματα μας ήταν δεμένα και τα πόδια μας μπερδεμένα, αγάπη και το πάθος με την σειρά τους αγκάλιαζαν εμάς και μας κρατούσαν ενωμένους. Με έκανες να αγαπήσω τον έρωτα, να τον αναζητώ μαζί σου. Το σώμα και το μυαλό μου έχανε κάθε αντίσταση. Η ευτυχία ήταν εκεί και δεν χρειαζόταν να την αρπάξω.
Ο ιδρώτας σου έλουζε το σώμα μου και τα μαλλιά σου χάιδευαν το πρόσωπο σου.
Το μόνο που θα μπορούσε να υπάρχει γύρω μας ήταν κόκκινο, βαθύ κόκκινο...
Και όταν ήρθε η ώρα τα σώματα μας να χωριστούν, έγινε με πόνο ψυχής, κανείς μας δεν ήθελε να φύγει. Η γλύκα που είχε μείνει μετατρέπεται σε πίκρα και δίψα.
Διψούσα σαν παρατημένη σκυλί και πεινούσα σαν αγρίμι, η ευτυχία ήταν πλέον μακρυά, μακρυά και εσύ.
Δεν θα ξαναενωθούμε μαζί...

καλοκαιρινές αγκαλιές

Το νερό ήταν κρύο, το σκοτάδι αγκάλιαζε την ξεκούραστη ράχη της θάλασσας, η ησυχία επισκεπτόταν τις σκέψεις μου, καθώς ξάπλωνα το κουρασμένο μου κορμί στην αμμουδιά. Ρώτησα τον εαυτό μου τι άλλο θα ήθελα εκείνη τη στιγμή... τίποτα... ήμουν ευτυχισμένη εκεί.

Ο ουρανός δεν φιλοξενούσε πολλά αστέρια, καλύτερα γιατί θα μου θύμιζε καλοκαίρια στις παραλίες της Σύρου και το Ν. να μιλάει για εκείνα, να βλέπει κατσαρολικά και αγγέλους ανάμεσα τους που εγώ αδυνατούσα να διακρίνω. Το ψέμα με έπνιγε πάντα.

Ένα δάκρυ έσταξε στο πρόσωπο μου,κατοικία δεν βρήκε. η ηρεμία της νύχτας με αγάπησε και η θάλασσα το σώμα μου απαλά αγκάλιασε, δεν ήθελα να φύγω από αυτή την αγκαλιά...

άνεμος δροσερός...

Κι είναι μακριά η Ιθάκη του καθενός… χαμένη, απρόβλεπτη, η δίψα της λησμονιάς, τόσο μεγάλη και αναγκαία. Χάθηκες, έφυγες, εξαφανίστηκες, βρήκες τη δική σου Ιθάκη ή η ψυχή σου περιπλανιέται σε άγνωστα μέρη, δίχως προορισμό; Το ταξίδι σου είναι μακρύ ή σύντομο; Τίποτα, τίποτα δεν στέκεται τώρα ικανό τη σιγή να παρηγορήσει, τη θλίψη να ξεκουράσει. Όλα φαντάζουν αβέβαια… ο πόνος δεν είναι γνώριμος, άγνωστος ταξιδευτής, φωλιά, σπιτικό αναζητεί κι αυτός. Οι φθορές από την κούραση, τον πόνο, το πένθος, φαίνονται στο σώμα, μα αυτές οι πληγές θα κλείσουν κάποτε οι άλλες, οι μέσα όμως θα κλείσουν ποτέ ή θα μείνουν μέσα μου γλυκά να σε θυμίζουν; Δεν θα ξαναγυρίσεις έτσι; Πρέπει, πρέπει να πείσω τον εαυτό μου πως θα αργήσουμε να τα ξαναπούμε ή ίσως όμως να είναι και κοντά. Η ζωή άσχημη ή όμορφη; Να μπορούσαμε να την καθορίσουμε! Είναι αδύνατον όμως, τόσο απρόβλεπτη, σκληρή και άκαρδη. Το χαμόγελο σου, γλυκό, μεγάλο, χαρωπό, εύθυμο, γεμάτο δίψα για ζωή, ο θάνατος το έσβησε όμως, αφήνοντας πίσω μια γλυκιά ανάμνηση του, δεν θα ξαναλάμψει όμως, όχι εδώ… οι στιγμές σβήνουν και την θέση τους παίρνουν τώρα οι αναμνήσεις, σαν βροχή στάλα στάλα έρχονται, αυτές εδώ για πάντα θα μείνουν εσένα να θυμίζουν. Πέρνα κάποια στιγμή σαν άνεμος δροσερός που το πρόσωπο απαλά χαϊδεύει, δείξε μου με κάποιον τρόπο δεν έχεις φύγει…

31.08.1994-6.11.2011

αγαπημένε Γιώργο,

ακόμη δεν μπορώ να το πιστέψω.αρνούμαι να το πιστέψω! Χθες, κατάλαβα πόσο φευγαλέα είναι η ζωή, πόσο απρόβλεπτη. Οι ακτίνες του ήλιου που ξεπροβάλουν και λάμπουν σιγά σιγά όλο και περισσότερο καθώς ξημερώνει, το βράδυ μετατρέπονται σε στάχτη, τόσο απλά, τόσο εύκολα, τόσο περαστικά. Μόλις οι άνεμοι της παροδικότητας έχουν φυσήξει, κλείνουν τα μάτια και αμέσως η αναπνοή σταματά. Ο θάνατος όμως δεν κάνει διακρίσεις, στέλνει τους αγγελιαφόρους του... φέρουν τη θανάσιμη κηλίδα. ίσως να είναι αυτό που όλοι οι άνθρωποι αναζητούν απρόθυμα. Οι σκέψεις είναι τόσο ελαφρά ντυμένες, ούτε τραγούδι, ούτε μελωδία, ούτε ζωγραφική, ούτε τίποτα δεν στέκεται τώρα δυνατό τη νηνεμία να ξεκουράσει. Τώρα πέταξες για πάντα σε ουρανούς με γαλανά νερά, ένα κομμάτι σου όμως μένει πίσω μαζί μας, να σε θυμίζει γλυκά.

Πραγματικά δεν ξέρω πως να κλείσω αυτό το γράμμα, φαντάζει τόσο δύσκολο, όχι με "αντίο" πάντως γιατί αργά ή γρήγορα θα τα ξαναπούμε. Ελπίζω η ψυχούλα σου να βρει την ελευθερία, την ηρεμία και την γαλήνη που χρειάζεται.

                                                                                                         Μακάρι οι λέξεις να ήταν αρκετές... 

                                                                                                           μου λείπεις...

Έσπασε η πορσελάνινη κούκλα σου. Έσπασε.

Αγαπημένε μου αδερφέ που να είσαι? Που είσαι? Μου λείπεις…η μαμά λέει πως δεν θα γυρίσεις… μα που είσαι? Μ’ αγαπάς?
φοβάμαι… χθες το βράδυ γύρισα σπίτι μόνη μου, ήταν δύο άντρες που με κοίταζαν, με κοίταζαν επίμονα και πεινασμένα, η όψη τους ήταν τρομακτική βρόμική, άρρωστη καμία σχέση με τη δική σου τρυφερή παρουσία… μα που είσαι.? Φοβόμουν.. φοβόμουν. Ήξερα ότι δεν με κοιτούσαν για καλό αλλά δεν ήσουν, δεν ήσουν εκεί για να με προστατέψεις. Τους προσπέρασα απλά συνέχισα τν δρόμο μου για το σπίτι τρέχοντας!

Έσπασα… η μικρή σου πορσελάνινη κούκλα έσπασε. Τα κομμάτια μου είναι παντού και τώρα ποιος θα τα μαζέψει και θα τα κολλήσει ξανά. Εσύ δεν είσαι εδώ, εγώ δεν έχω το κουράγιο.

Γιατί έφυγες? Γιατί με άφησες? Αν ήσουν εδώ. Αχ αν ήσουν όλα θα ήταν τόσο καλύτερα. Μα δεν είσαι και πονάω, πονάω πολύ. Μήπως έκανα κάτι εγώ? Συγνώμη, συγνώμη αν έκανα κάτι που σε πείραξε και σε πλήγωσε…
γύρνα πίσω. Αγαπημένε μου αδερφέ γύρνα πίσω, κόλλησε με ξανά προστάτεψε από το κακό και την ασχήμια αυτού του κόσμου.

Θυμάσαι τότε που καθόμασταν στο μόλο και το καλοκαιρινό αεράκι απαλά χάιδευε τα πρόσωπα μας?   Ήταν όμορφα, ανέμελα και περασμένα. Πέρνα έτσι ξανά σαν φθινοπωρινό αεράκι αυτή τη φορά πέρνα και κάνε τα  όλα καλά ξανά…

Έξω βρέχει. Η βροχή ήταν το αγαπημένο μας! Καθόμασταν στ σαλόνι απ τα πλευρά του παραθύρου και κοιτούσαμε έξω. Λέγαμε στη μαμά να σταματήσει να φωνάζει μήπως και καταφέρουμε να ακούσουμε τη στάλες που έπεφταν στ παλιά καρέκλα και δημιουργούσαν έναν τόσο μοναδικό ήχο. Η παλιά καρέκλα είναι ακόμη έξω.

Έξω βρέχει ακούς? Ακούς τις στάλες τις βροχής?  Πες μου!!! Τις ακούς? Εγώ τις ακούω. Καμιά φορά ακούω και εσένα νομίζω αλλά έχει περάσει καιρός.

Έσπασε η πορσελάνινη κούκλα σου. Έσπασε.

ένα αντίο...

…Και ύστερα απ αυτό τι απέμεινε? Δύο μάτια ασάλευτα, δύο χείλη ανέκφραστα, ένα κρύο συναίσθημα, ένα αντίο χαμένο μέσα στ χώρο. Δεν ήταν, δεν ήταν ποτέ εύκολο να αποχαιρετάς ένα μέρος του εαυτού σου, μια ανάμνηση… είναι μία αίσθηση όχι φυγής, αλλά απελευθέρωσης όπως μία χούφτα άμμος, αρχικά είναι παγιδευμένη μέσα στα χέρια σου μετά όμως ξεχύνεται, ήρεμα, απαλά, γαλήνια, πέφτει, όπως η μυρωδιά απ ένα ρούχο σβήνει, όπως ένα δροσερό αεράκι φεύγει… έτσι τόσο απλά, γαλήνια, ειρηνικά, όμορφα, ελεύθερα, αιθέρια … έτσι πρέπει να αφήνουμε και τις αναμνήσεις να φεύγουν… αντίο… 

κάπου μια ψυχή...

Καθώς η νύχτα έριξε το μαυρισμένο πέπλο της, καθώς τα κύματα  της θάλασσας αγκάλιασαν την αμμουδιά, καθώς το φεγγάρι ήταν μάρτυρας όλων αυτών, κάπου, κάποια ψυχή χανόταν απ’ τον τόπο, το χρόνο και τον κόσμο. Ποιος πραγματικά νοιάστηκε γι’ αυτή τη ψυχή? Ποιανού η ζωή άλλαξε δραματικά μετά απ’ αυτό? Κανενός! Μα… γιατί ο άνθρωπος να είναι τόσο εγωιστής και απερίσκεπτος? Γιατί να τα θεωρεί όλα δεδομένα? Μα αν τύχει, σπάνια να κοιτάξει νοερά μέσα του ίσως καταλάβει. Κάθε μέρα ψυχές χάνονται, ψυχές που δεν βρήκαν ποτέ τους μια σταγόνα ευτυχίας, ψυχές που ολομερής και ολονυχτίς κολυμπούσαν ανέμελα μέσα στην ευτυχία… μα αυτές η ανεμελιά τις έφαγε, για τις άλλες ήταν απλά δικαίωση. Πρέπει να παραδεχτούμε πως η ψυχή κατοικεί αλλού και αλλού το σώμα, σπάνια συναντιόνται… 

there are people dying out there!!!

how do you feel when you know there are people that need your help?
how do you feel when you know there are people trying to find a little piece of food?
how do you feel when you know there are little girls drying to survive from their fathers?
how do you feel when you know there are little boys and girls been raped and destroyed ?
how do you feel when you know there are mothers fighting for their children life everyday?  

how do you feel when you know there millions of people trying to survive, trying to live?
there are people dying out there!!! we should all try to stop exploitation, stop injustice!!! 

Φρικτή, κρύα, τελευταία λα μινόρε

Καθημερινά πασχίζω να βρω τρόπους, διεξόδους, ώστε να βρω την ηρεμία και την γαλήνη που τόσο καιρό αναζητώ. Χάνομαι… καμιά φορά χάνομαι σε κάποια άλλη διάσταση, μακριά απ εδώ, ψάχνοντας ταραγμένες ψυχές και πνεύματα, είναι ωραία εκεί. Δύο σκιές σε μία αμμουδιά με γαλανά νερά, χρυσή άμμο και αίμα. Ο ένας δεν είναι ζωντανός, εκείνη όμως είναι γεμάτη ζωή. Ένα άγγιγμα, πόνος, ελπίδα, ευτυχία, ολοκλήρωση, πάθος, αισθήσεις, παράδοση, αποδοχή, ικανοποίηση, αγάπη, αγάπη για μικρές ευτυχίες. Και είναι μακριά, είναι τόσο μακριά η Ιθάκη μας. 2 μάτια, ένα βλέμμα, αίμα, επιθυμία, πείνα, φως σκοτάδι, άρωμα, σάρκα, έρωτας, το τελευταίο λα μινόρε. Λάθη, πάθη, επιθυμίες, μετάνοιες, θλίψη, όλα σβήνουν σιγά σιγά. <<που πάτε;>> τους ψιθύρισα, δεν απάντησαν, έφευγαν, χάνονταν, έσβηναν. Ποια νότα να ναι άραγε αυτή; Νεκρή ή ζωντανή; …Φρικτή, κρύα, τελευταία λα μινόρε...