το ''αν'' πάντα θα υπάρχει.

Συννέφιασε και πάλι ο καιρός… ταιριάζει με το αλκοόλ, όπως και τότε… εγώ όμως ‘’πρέπει’’ να αρνηθώ στον εαυτό  μου αυτή τη διπρόσωπη ευχαρίστηση. Αλλιώς είναι σαν να γυρίζω πίσω, στον κόσμο εκείνο όπου όλα, ΟΛΑ ήταν υγρά, θα είναι σαν να έχω πετάξει στα σκουπίδια όλη την πρόοδο που έχω κάνει…

Τα φύλλα του φθινοπώρου που πέφτουν κάνουν έναν υπέροχο ήχο, καθώς πέφτουν χαϊδεύοντας το έδαφος.

Κάπου εκεί χάθηκα, σκεπτόμενη… αλλαγές, είναι παντού! Κινούν τη ζωή. Είναι η ζωή.

Η ζωή στην Αγγλία… τα πάντα είναι τόσο διαφορετικά, ο αέρας, οι ήχοι, ο καιρός, οι μυρωδιές, τα πρόσωπα, τα λόγια. Τίποτα γνώριμο δεν υπάρχει πέρα από δύο παλιούς συμμαθητές του δημοτικού που έτυχα και ξανασυναντηθήκαμε.

Νιώθω σχεδόν αναίσθητη, το μόνο που νιώθω πως μου λείπει είναι ο Γ., η αγάπη, είναι πέρα απ’ τη συνήθεια.

Άρχισα το αλκοόλ πάλι.. το είχα κόψει. Απλώς αναζητώ τρόπους, να ηρεμήσω, διεξόδους, να με βοηθήσει να κοιμηθώ τουλάχιστον.

Θα είμαι καλά όμως το ξέρω… σιγά τη βλακεία, τα έχω καταφέρει με πολύ χειρότερα.

Ξέρεις τι; Σκεφτόμουν πόσο περίπλοκες είναι οι ανθρώπινες σχέσεις. Εκατομμύρια προσωπικότητες συγκρούονται καθημερινά και μετά κανείς δεν το θυμάται… όλοι ψάχνουμε μια ζωή για αυτό το γαμημένο ‘’γιατί’’ σε όλα. Και αυτό το ‘’πρέπει’’ μας έχει στοιχειώσει όλους… μην αναφέρω το ‘’αν’’… ο φίλος Α. πάντα λέει μην αναφέρεσαι στο ‘’αν’’ γιατί το ‘’αν’’ πάντα θα υπάρχει.