Καθημερινά πασχίζω να βρω τρόπους, διεξόδους, ώστε να βρω την ηρεμία και την γαλήνη που τόσο καιρό αναζητώ. Χάνομαι… καμιά φορά χάνομαι σε κάποια άλλη διάσταση, μακριά απ εδώ, ψάχνοντας ταραγμένες ψυχές και πνεύματα, είναι ωραία εκεί. Δύο σκιές σε μία αμμουδιά με γαλανά νερά, χρυσή άμμο και αίμα. Ο ένας δεν είναι ζωντανός, εκείνη όμως είναι γεμάτη ζωή. Ένα άγγιγμα, πόνος, ελπίδα, ευτυχία, ολοκλήρωση, πάθος, αισθήσεις, παράδοση, αποδοχή, ικανοποίηση, αγάπη, αγάπη για μικρές ευτυχίες. Και είναι μακριά, είναι τόσο μακριά η Ιθάκη μας. 2 μάτια, ένα βλέμμα, αίμα, επιθυμία, πείνα, φως σκοτάδι, άρωμα, σάρκα, έρωτας, το τελευταίο λα μινόρε. Λάθη, πάθη, επιθυμίες, μετάνοιες, θλίψη, όλα σβήνουν σιγά σιγά. <<που πάτε;>> τους ψιθύρισα, δεν απάντησαν, έφευγαν, χάνονταν, έσβηναν. Ποια νότα να ναι άραγε αυτή; Νεκρή ή ζωντανή; …Φρικτή, κρύα, τελευταία λα μινόρε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου