Καθώς η νύχτα έριξε το μαυρισμένο πέπλο της, καθώς τα κύματα της θάλασσας αγκάλιασαν την αμμουδιά, καθώς το φεγγάρι ήταν μάρτυρας όλων αυτών, κάπου, κάποια ψυχή χανόταν απ’ τον τόπο, το χρόνο και τον κόσμο. Ποιος πραγματικά νοιάστηκε γι’ αυτή τη ψυχή? Ποιανού η ζωή άλλαξε δραματικά μετά απ’ αυτό? Κανενός! Μα… γιατί ο άνθρωπος να είναι τόσο εγωιστής και απερίσκεπτος? Γιατί να τα θεωρεί όλα δεδομένα? Μα αν τύχει, σπάνια να κοιτάξει νοερά μέσα του ίσως καταλάβει. Κάθε μέρα ψυχές χάνονται, ψυχές που δεν βρήκαν ποτέ τους μια σταγόνα ευτυχίας, ψυχές που ολομερής και ολονυχτίς κολυμπούσαν ανέμελα μέσα στην ευτυχία… μα αυτές η ανεμελιά τις έφαγε, για τις άλλες ήταν απλά δικαίωση. Πρέπει να παραδεχτούμε πως η ψυχή κατοικεί αλλού και αλλού το σώμα, σπάνια συναντιόνται…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου