…Και ύστερα απ αυτό τι απέμεινε? Δύο μάτια ασάλευτα, δύο χείλη ανέκφραστα, ένα κρύο συναίσθημα, ένα αντίο χαμένο μέσα στ χώρο. Δεν ήταν, δεν ήταν ποτέ εύκολο να αποχαιρετάς ένα μέρος του εαυτού σου, μια ανάμνηση… είναι μία αίσθηση όχι φυγής, αλλά απελευθέρωσης όπως μία χούφτα άμμος, αρχικά είναι παγιδευμένη μέσα στα χέρια σου μετά όμως ξεχύνεται, ήρεμα, απαλά, γαλήνια, πέφτει, όπως η μυρωδιά απ ένα ρούχο σβήνει, όπως ένα δροσερό αεράκι φεύγει… έτσι τόσο απλά, γαλήνια, ειρηνικά, όμορφα, ελεύθερα, αιθέρια … έτσι πρέπει να αφήνουμε και τις αναμνήσεις να φεύγουν… αντίο…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου