αγαπημένε Γιώργο,
ακόμη δεν μπορώ να το πιστέψω.αρνούμαι να το πιστέψω! Χθες, κατάλαβα πόσο φευγαλέα είναι η ζωή, πόσο απρόβλεπτη. Οι ακτίνες του ήλιου που ξεπροβάλουν και λάμπουν σιγά σιγά όλο και περισσότερο καθώς ξημερώνει, το βράδυ μετατρέπονται σε στάχτη, τόσο απλά, τόσο εύκολα, τόσο περαστικά. Μόλις οι άνεμοι της παροδικότητας έχουν φυσήξει, κλείνουν τα μάτια και αμέσως η αναπνοή σταματά. Ο θάνατος όμως δεν κάνει διακρίσεις, στέλνει τους αγγελιαφόρους του... φέρουν τη θανάσιμη κηλίδα. ίσως να είναι αυτό που όλοι οι άνθρωποι αναζητούν απρόθυμα. Οι σκέψεις είναι τόσο ελαφρά ντυμένες, ούτε τραγούδι, ούτε μελωδία, ούτε ζωγραφική, ούτε τίποτα δεν στέκεται τώρα δυνατό τη νηνεμία να ξεκουράσει. Τώρα πέταξες για πάντα σε ουρανούς με γαλανά νερά, ένα κομμάτι σου όμως μένει πίσω μαζί μας, να σε θυμίζει γλυκά.
Πραγματικά δεν ξέρω πως να κλείσω αυτό το γράμμα, φαντάζει τόσο δύσκολο, όχι με "αντίο" πάντως γιατί αργά ή γρήγορα θα τα ξαναπούμε. Ελπίζω η ψυχούλα σου να βρει την ελευθερία, την ηρεμία και την γαλήνη που χρειάζεται.
Μακάρι οι λέξεις να ήταν αρκετές...
Μακάρι οι λέξεις να ήταν αρκετές...
μου λείπεις...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου