άνεμος δροσερός...

Κι είναι μακριά η Ιθάκη του καθενός… χαμένη, απρόβλεπτη, η δίψα της λησμονιάς, τόσο μεγάλη και αναγκαία. Χάθηκες, έφυγες, εξαφανίστηκες, βρήκες τη δική σου Ιθάκη ή η ψυχή σου περιπλανιέται σε άγνωστα μέρη, δίχως προορισμό; Το ταξίδι σου είναι μακρύ ή σύντομο; Τίποτα, τίποτα δεν στέκεται τώρα ικανό τη σιγή να παρηγορήσει, τη θλίψη να ξεκουράσει. Όλα φαντάζουν αβέβαια… ο πόνος δεν είναι γνώριμος, άγνωστος ταξιδευτής, φωλιά, σπιτικό αναζητεί κι αυτός. Οι φθορές από την κούραση, τον πόνο, το πένθος, φαίνονται στο σώμα, μα αυτές οι πληγές θα κλείσουν κάποτε οι άλλες, οι μέσα όμως θα κλείσουν ποτέ ή θα μείνουν μέσα μου γλυκά να σε θυμίζουν; Δεν θα ξαναγυρίσεις έτσι; Πρέπει, πρέπει να πείσω τον εαυτό μου πως θα αργήσουμε να τα ξαναπούμε ή ίσως όμως να είναι και κοντά. Η ζωή άσχημη ή όμορφη; Να μπορούσαμε να την καθορίσουμε! Είναι αδύνατον όμως, τόσο απρόβλεπτη, σκληρή και άκαρδη. Το χαμόγελο σου, γλυκό, μεγάλο, χαρωπό, εύθυμο, γεμάτο δίψα για ζωή, ο θάνατος το έσβησε όμως, αφήνοντας πίσω μια γλυκιά ανάμνηση του, δεν θα ξαναλάμψει όμως, όχι εδώ… οι στιγμές σβήνουν και την θέση τους παίρνουν τώρα οι αναμνήσεις, σαν βροχή στάλα στάλα έρχονται, αυτές εδώ για πάντα θα μείνουν εσένα να θυμίζουν. Πέρνα κάποια στιγμή σαν άνεμος δροσερός που το πρόσωπο απαλά χαϊδεύει, δείξε μου με κάποιον τρόπο δεν έχεις φύγει…