το "πρέπει" του Δεκέμβρη [part 2]

-Μ.... δεν νυστάζω..

-προσπάθησε να κοιμηθείς, να ξεκουραστείς, να ηρεμήσεις λίγο και θα τα πούμε αύριο γλυκιά μου.

-μα Μ. δεν νυστάζω... και δεν είμαι κουρασμένη... κάθε άλλο παρά αυτό! έχω πάρα πολύ όρεξη και διάθεση για να μιλήσω να φωνάξω, να γελάσω, να χορέψω, να τραγουδήσω!

-πρέπει να κοιμηθείς για να είσαι ξεκούραστη αύριο. σε περιμένει δύσκολη μέρα χωρίς τραγούδια, χορούς, έρωτες και μεθύσια.

-δεν θέλω το αύριο! δεν μου αρέσει το αύριο9! θέλω το σήμερα να κρατήσει και αύριο και αιώνια.

-πάντα γίνεσαι εχθρός του εαυτού σου... ο χειρότερος!γιατί; γιατί δεν αγαπάς τον εαυτό σου έστω και λίγο;

-γιατί έχω άλλα αμέτρητα πιο όμορφα πράγματα να αγαπήσω!

-μα αν δεν αγαπάς τον εαυτό σου πως μπορείς να αγαπάς κάτι άλλο;

-είναι πάρα πολύ εύκολο! μα το δύσκολο τελικά αυτό είναι! να αγαπήσεις τον εαυτό σου! δεν με ενδιαφέρει τώρα να ασχοληθώ με αυτό, έχω τόσους ανθρώπους και τόσα όνειρα να αγαπήσω, τόσες επιθυμίες! δεν έχω χρόνο.

-όλα πεινάς και διψάς και ζητάς και πράττεις απερίσκεπτα μα δεν νοιάζεσαι καθόλου; νομίζω πρέπει να σταματήσεις να κυνηγάς την ελευθερία σου, να λιγοστέψεις την δίψα σου για ζωή και την συνεχή επιθυμία σου για φυγή από αυτά που πρέπει να κάνεις.

-πρέπει; πάλι αυτή η απαίσια λέξη! γιατί πρέπει; γιατί δεν πρέπει; γιατί συνέχεια πρέπει να κάνω πράγματα που δεν μου προσφέρουν ευχαρίστηση; γιατί πρέπει να μην κάνω αυτά που δεν πρέπει; δεν πρέπει να καπνίζουμε, να παίρνουμε ναρκωτικά, να τρώμε, να πίνουμε, κάνουμε πολύ σεξ, να βγαίνουμε πολύ, να καθόμαστε στον ήλιο, στη βροχή... τι σκατά μπορούμε να κάνουμε; να δουλεύουμε, να διαβάζουμε, να πληρώνουμε, να καθαρίζουμε, να είμαστε καλοί με όλους... όλο πρέπει να προσπαθούμε να κάνουμε πράγματα βαρετά, ανιαρά και αποκρουστικά, αυτά που μας δίνουν ευχαρίστηση, απαγορευμένα ή μη συνήθως δεν έχουμε καν τον χρόνο να τα απολαύσουμε. αναλώνουμε τις ζωές μας σε ένα σωρό υποχρεώσεις και πρέπει... ξεχνάμε τι και ποιοι είμαστε... και εσύ μου λες να με αγαπήσω; λες και έχω τον χρόνο. τουλάχιστον ξέρω ποια και τι είμαι!

-δεν είναι έτσι ακριβώς όπως τα λες και το ξέρεις!

-εσύ τι ξέρεις; τι μπορείς εσύ να πεις; έτσι κι αλλιώς καιρό έχεις να κάνεις παρέα με τους ζωντανούς.

-κάνω μαζί σου... και κάποτε περπατούσα και εγώ στο χώμα. νόμιζα πως πατούσε γερά και με σιγουριά, μα κοίτα που είμαι τώρα. μιλάω σε μια ζωντανή, ζω μέσα από τις ιστορίες και τα όνειρα σου, μα δεν είναι πραγματική ζωή αυ΄τη με σάρκα, με αισθήσεις, δεν μπορώ να νιώσω τον κρύο αέρα στο πρόσωπο μου, ούτε τη γεύση του κρασιού στο στόμα μου, ούτε τον φόβο να επισκέπτεται την ράχη μου. μπορώ απλώς να σε ακούω με ευγένεια και να προσπαθώ με λόγια να σε απομακρύνω από τη δική μου μοίρα γιατί είσαι νέα ακόμη, τα γηρατειά δεν έχουν ρυτιδιάσει το πρόσωπο σου, έχεις δρόμο μπροστά σου για να διανύσεις και πολλές σελίδες να γράψεις, μην φοβάσαι τα εμπόδια, μην τα κοιτα΄ς απλώς, γιατί θα μείνουν εκεί, θα ανοίγεις και θα κλείνεις πόρτες ώσπου να φτάσεις πάλι στην αρχή... εκτός αν ανοίγεις διαρκώς πόρτες ευτυχίας που μία από αυτές κάποια μέρα θα κλείσει όλες τις υπόλοιπες, θα σε καταπιεί και μετά δεν θα μπορείς να βγεις ποτέ και από πουθενά, καμία διέξοδος. τότε θα έχεις γίνει σαν κι εμένα... νεκρή...

-φύγε!

-συγχώρεσε με... να σου ανοίξω τα μάτια θέλω και σε προστατέψω. θυμάσαι; πίστευες πως αν ήμουν ακόμη ζωντανός τίποτα κακό δεν θα σε άφηνα να πάθεις. προσπαθώ...

-φύγε είπα! άσε με ήσυχη!

-βλέπεις; πάλι κρύβεσαι και δεν με αντιμετωπίζεις . ουσιαστικά τον εαυτό σου έχεις να αντιμετωπίσεις. αφού το θες θα φύγω... θα σε αφήσω να κοιμηθείς και να ξεκουραστείς μικρή μου Α. σε φιλώ γλυκά και σε αγαπώ. δεν είμαι σύννεφο, μα φέρε με πάλι κοντά σου... καλή σου νύχτα

-καληνύχτα αγαπημένε Μ. (ευχαριστώ...)