Αισθητή η απουσία σου και σήμερα

Αγαπητέ Μ.,

Καιρό έχουμε να τα πούμε… πόσο εύχομαι να ήσουν εδώ!

Οι τελευταίες μέρες περνούν εξαιρετικά αργά και βασανιστικά. Ξέρεις… πριν μερικές μέρες γνώρισα την αδερφή του Β., μου είπε πως σου μοιάζω! Τι χαρά πήρα! Ένιωσα για κάποιο λόγο λες και μου χάριζαν ένα σημαντικό και βαρύ μετάλλιο (ντρέπομαι)…

Ο Ρ. Έχει λίγες μέρες που ξύπνησε. Θυμάται! Χαίρομαι πολύ! Η όραση του όμως δεν είναι σε πολύ καλή κατάσταση. Του βρήκαν μια αηδία στον εγκέφαλο και χρειάστηκε 6 ώρες χειρουργείο και ένα νεύρο από το πόδι του… μου έλειψε. Καιρό είχα να τον δω. Από τα Χριστούγεννα κλεισμένος σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου. Θα έχει τρελαθεί! Πάντα ζούσε στο άκρο τη ζωή του, δεν μπορούσε να μην διασκεδάζει και να είναι σε ακινησία, ίσως αυτό τον οδήγησε σε αυτό το ανιαρό κρεβάτι. Δεν μας αφήνουν να τον δούμε… όχι ακόμη λένε…

Τις τελευταίες μέρες δεν έχω όρεξη για τίποτε σχεδόν! Νιώθω τρομερά κουρασμένη και εξουθενωμένη. Τα προβλήματα δεν σταματούν. Εκεί που λέω φτάνει, τι άλλο μπορεί να συμβεί; Πάντα, ΠΑΝΤΑ έρχεται κάτι να συμπληρώσει το γκρέμισμα. Λες και περνάω από κάποια δοκιμασία, που δυσκολεύει όλο και περισσότερο, δεν γνωρίζω πότε τελειώνει, αν τελειώνει, αν θα νικήσω ή αν θα χάσω, αν έστω την τερματίσω. Νομίζω πως έχω αρχίσει να παραιτούμαι και σηκώνω παραδομένη τα χέρια ψηλά!

Πέρνα μια βόλτα το βράδυ να νιώσω μια ανθρώπινη παρουσία. Ακούμπησε με με το κρύο σου άγγιγμα.