Μέρες πείνας

Πηγαίνοντας προς το σπίτι ακούω ¨explosions in the sky¨, καπνίζω ένα τσιγάρο στα βιαστικά και παρατηρώ τον κόσμο τριγύρω, τα νεανικά πρόσωπα, τα ρυτιδιασμένα πρόσωπα, τα παιδικά χαμόγελα και τα θλιμμένα προσωπεία. Μόνο τα μικρά παιδιά και οι έφηβοι φορούν χαμόγελα, όλοι οι υπόλοιποι φαντάζουν στα μάτια μου λυπημένοι και στενάχωροι.

Η κρίση μας πνίγει! Μαγαζιά κλείνουν, σπίτια πωλούνται ή ενοικιάζονται, ενεχυροδανειστήρια, κλέφτες χρυσού παντού, οι άστεγοι πνίγουν τα πεζοδρόμια και τα δελτία ειδήσεων ηχούν παντού σαν βαβούρα.

¨φάτε και πιείτε όσο προλαβαίνετε¨ λένε μερικοί.

Κανείς δεν φαίνεται να έχει διάθεση για έρωτες και περιπάτους, κανείς δεν έχει όρεξη να ακούσει την καρδιά του άλλου που χτυπά δίπλα του. Όταν κάποιος χαμογελούσε, χαμογελούσαν όλοι, όταν χτύπαγε η καρδιά κάποιου, χτύπαγαν οι καρδιές όλων.

Είναι σχεδόν επώδυνο! Ούτε ένα χαμογελαστό πρόσωπο. Όταν ζεις είσαι εδώ για να ζεις. Μας στερούμαι τη ζωή, μας στερούνε τη ζωή. Καμία ανάσα ελεύθερη! Σιχαίνομαι τον αέρα που αναπνέουν και αυτοί που μας στερούν τη ζωή. Σκέψου! Ανασαίνουν στον ίδιο κόσμο όπου εσύ και εγώ ονειρευόμαστε, τα όνειρα που μας δηλητηριάζουν, ανασαίνουν στον ίδιο κόσμο όπου εγώ και εσύ ερωτευόμαστε, μιλάμε, κάνουμε έρωτα, τραγουδάμε, ανασαίνουν στον ίδιο κόσμο όπου εγώ και εσύ πεινάμε! Πεινάμε για γνώση, για τέχνες, για μουσική, για χορούς, για παιδεία, για ελευθερία για νερό και φως…

Ούτε ένα λιθαράκι δεν μας προσφέρουν, πατάνε πάνω στις πλάτες μας για να φτάσουν με σιγουριά στον προορισμό τους. Ως πότε; Οι πλάτες μας πονάνε από τα βίαια μαστιγώματα των νυχιών τους. Ίσως κάποια στιγμή η κόλαση της σάρκας τους, να απαλύνει την πείνα μας, εκείνη την ημέρα η ησυχία θα είναι πιο άδεια και από την ίδια την απουσία του μικρότερου, κλεμμένου, παιδικού χαμόγελου.

Ακόμη πεινάμε…