μουσική πανσπερμία

τώρα μικρές σφαίρες είναι τα λόγια

οι εικόνες κοντεύουν να σβήσουν και η γύμνια να ντραπεί.

το καρουζέρι δεν παίζει μουσική πια... απλώς γυρνά

είμαι θεατής;

ήμουν θεατής;

όταν είχα μάθει απέξω την γεωγραφία του κορμιού σου δεν ήμουν.
κάθε τρίχα, κάθε τρέμουλο, κάθε πληγή, κάθε σημάδι, κάθε άρωμα, κάθε επιθυμία
θέλω να ανέβω σε ένα ξύλινο άλογο, να ακούσω γλυκείες μελωδίες και ψιθύρους στα αυτιά.

θέλω οι κέρινες φωνές τους να γαργαλάνε τρυφερά το χνούδι των αυτιών μου.

θέλω το πινέλο βουτηγμένο στην πρασινομπλε μπογιά να με βάψει ελεύθερη

θέλω το άρωμα του κόκκινου κρασιού να κυλά στην κατάλευκη μου σάρκα.

θέλω όπως το μπλε του πινέλου μου αγκαλιάζει τον Αρμαιό, έτσι θέλω να κάνω έρωτα.

είμαστε βλέπεις φτιαγμένοι από επιθυμίες, πάθη, σφαίρες και σπέρμα.
είμαστε μουσική πανσπερμία στο διάφανο αέρα.