η πρωινή αύρα αγκαλιάζει τους λόφους απέναντι απ'το σπίτι, αυτούς που υψώνονται πίσω απ΄το νεκροταφείο, όπου βρίσκεται ο Μιχάλης... και όμως. παρόλο που είναι σύμβολο θανάτου, για πρώτη φορά εμένα, μου φέρνει ζωή! με κάνει να σκέφτομαι πίσω απ αυτό. πίσω απ τους λόφους, που το πρωινό φως σιγά-σιγά αποκαλύπτει. με κάνει να σκέφτομαι ποια είμαι. απλά... τι είναι η ύπαρξη μου, πέρα από κάθε εγωισμό και παράδοση. στέκομαι γυμνή πάνω στους λόφους, βαμμένη με το χρώμα της ελευθερίας. της πραγματικής ελευθερίας! ελεύθερος δεν είναι αυτός που απλώς δεν είναι δέσμιος σε κάποιο μέρος ή κάποια κατάσταση, η ελευθερία είναι μία αλλά στον καθένα φέρνει διαφορετική γεύση. ίσως στις μέρες μας είναι δύσκολο να πάρουμε ακόμη και μία γεύση της... ωστόσο κανείς δεν δείχνει τόσο ενδιαφέρον να την πλησιάσει έστω... γιατί;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου