μια βίαιη αγκαλιά

έχει τόσο κρύο στην Αθήνα... όσο καλά κι αν ντυθώ δεν είναι αρκετό! κι όμως... παρόλο το κρύο εγώ τρέχω...

τρέχω να προλάβω το μετρό.

τρέχω να προλάβω να γίνω καλή φίλη.

τρέχω να προλάβω να γίνω καλός άνθρωπος.

τρέχω για να είμαι καλή κόρη, καλή εγγονή, καλή αδερφή...

τρέχω για να προλάβω να καπνίσω ένα τσιγάρο στα κρυφά...

τρέχω, τρέχω για να προλάβω τους γρήγορους ρυθμούς που μου επιβάλουν...

πολλές φορές όμως δεν αντέχω... λαχανιάζω και κουράζομαι... νιώθω πως τα πόδια μου αδυνατούν να κρατήσουν το σώμα μου και τα παρατάω, στραβοπατώ και πέφτω κάτω...

μα βλέπω και τους άλλους γύρω μου... όλοι τρέχουν να προλάβουν κάτι... τα καταφέρνουν άραγε;

και ύστερα τι νόημα έχει να πέφτεις ξανά και ξανά και ξανά;

η κούραση αγκαλιάζει τόσο βίαια το σώμα μου...

και το επόμενο πρωί; πάλι ο ίδιος αγώνας δρόμου, δεν γνωρίζω καν που κι αν υπάρχει γραμμή τερματισμού.

βλέπω τους ανθρώπους να περνούν δίπλα μου και σχεδόν με το βλέμμα τους και την αύρα τους να αναζητούν να τους σκάσω ένα χαμόγελο, που θα τους κάνει να νιώσουν σιγουριά.... και όταν σκάω αυτό το ψεύτικο, παροδικό χαμόγελο όλοι νομίζουν πως είμαι καλά...

πραγματικά οι ρυθμοί αυτοί ζωής, όλο αυτό το τρέξιμο με κουράζουν, εξαντλούν το σώμα και την ψυχή μου... λίγες έχουν μείνει ακόμη αντοχές!