η πολυκατοικία

γνώρισα την όμορφη Αθήνα!!! όχι αυτή την άσχημη που συχνά άκουγα να λένε για αυτή... αν τη γνωρίσεις και της δοθείς αν ψάξεις τα όμορφα μονοπάτια της, αν πας για ένα καφέ με φίλους στα Εξάρχεια, αν είσαι ελεύθερος θα τη γνωρίσεις και εσύ!

καθόμασταν της προάλλες στο πάρκο κοντά στο σπίτι της Ν. (Εξάρχεια) και κοιτούσα τα σπίτια! αυτά τα παλιά, φθαρμένα και όμορφα, έκρυβαν μία μυστήρια, ονειρικά πλασμένη ομορφιά... ήθελα απλώς να πιάσω ένα μολύβι και να αρχίσω να τα ζωγραφίζω, ψηλά, περήφανα μα κουρασμένα,ταλαιπωρημένα απ τις ζωές και τη κούραση που κουβαλούσαν. η όψη τους φάνταζε βρώμικη απ τα καυσαέρια της Αθήνας μα τόσο ήρεμη.

το μόνο που χρειαζόμουν ήταν ένα μολυβί και ένα χαρτί...

μία μέρα θα έχω και εγώ ένα σπίτι, μικρό... στο τελευταίο όροφο μιας παλιάς, πελώριας πολυκατοικίας, θα είναι πολύ όμορφο θα έχει ζωγραφισμένους όλους τους τοίχους και θα έχω και ένα πικ απ που θα παίζει στη διάρκεια της ημέρας όμορφες μελωδίες και σίγουρα θα έχω και μια γάτα να τριγυρνά από εδώ κι εκεί...

θα μπορούσα να κάθομαι ώρες ολόκληρες απλά να κοιτάω εκείνη την πολυκατοικία από το πάρκο...