θέατρο σε μια άδεια αυλαία

            Ο Paul S…(κάτι…) είχε πει πως δύο λύσεις υπάρχουν για να ξεχάσει κάποιος τα βάσανα της ζωής, η μουσική και oι γάτες… χμμμμ… στην περίπτωση μου θα ήμουν ευτυχισμένη με αυτά τα δύο…

            Όλη αυτή η υπερβολή και η γκρίνια των ανθρώπων με οδηγεί κάθε μέρα στο κλείσιμο όλο και περισσοτέρων παραθύρων. Σχεδόν όλα γύρω μου, με ενοχλούν, με ταπεινώνουν και με εκνευρίζουν… τείνω να παραμένω σιωπηλή και να τους γυρίζω την πλάτη. Νομίζω πως δεν θέλω να κάνω κι αλλιώς.

            Μέσα σε όλη αυτή την πίεση και το ανιαρό κολύμπι στην καθημερινότητα νιώθω πως χάνω τον εαυτό μου. Γίνομαι κι εγώ σιγά- σιγά υστερική, φορώ το κολάρο μου και υπακούω σε εντολές… παραδίνομαι… ίσως να είναι από την κούραση, ίσως να μην έχω τελικά κι άλλη επιλογή… ίσως…

            Που χρόνος για ζωγραφική, μουσική, περιπάτους, τσάι και άλλα όμορφα πράγματα; Με δυσκολία απολαμβάνω ένα τσιγάρο.

            Ήμουν, είμαι και θα είμαι σίγουρη πως γεννήθηκα σε λάθος εποχή! Η τέλεια εποχή για εμένα θα ήταν οι αρχές του 20^ου αιώνα. Μια εποχή μακριά από κινητά και υπολογιστές, μακριά από τον συνεχή έλεγχο… πιο κοντά στις τέχνες και την ελευθερία… να ερωτευόμουν έναν Πικάσο, έναν Νταλί, έναν Λόρκα… κι ας βίωνα πολέμους…πιο ευτυχής θα ήμουν…

            Τι να πω για το τώρα; Για τα κινητά; Μικρές ενοχλητικές αηδίες! Κάνουν τόσο εύκολο το να σε βρει κάποιος και να σε ενοχλήσει… μην σχολιάσω καν τον συνεχή έλεγχο και το ότι αν δεν απαντήσεις ή αν δεν έχεις προνοήσει ώστε να έχεις μπαταρία είσαι σίγουρα ή νεκρός, ή εξαφανισμένος ή σε πολύ δύσκολη κατάσταση τέλος πάντων. Για το facebook; που είναι γεμάτο στημένες φωτογραφίες με φουσκωτά μπράτσα και σουφρωμένα χείλη; Μια τρομακτική έκθεση του εαυτού μας! Πλέον είσαι ΄΄επίσημα΄΄ σε σχέση μόνο μετά από δημοσίευση στο facebook… μα είναι δυνατόν; Για τα φάρμακα και την εξέλιξη της επιστήμης που πλέον δίνουν λύση σε όλα; Σε λίγο θα διαλέγουμε χρώμα Κι κεραίες στα παιδιά μας! Για τις τέχνες που είναι κρυμμένες; Οι εκθέσεις είναι τις περισσότερες φορές σχεδόν άδειες… οι περισσότεροι νέοι είναι αδιάφοροι! Για τις ειδήσεις και τα παραφουσκώματα τους; Η μήπως για τους ψευτοαναρχικους και τους δήθεν διανοούμενους που παπαγαλίζουν θεωρίες στρογγυλοκαθισμένοι σε πολυθρόνες, προσάπτοντας απλώς κατηγορίες; Για τις γυναίκες; ανορεξικές κούκλες βιτρίνας. Για τους άντρες; Ερωτευμένοι με αυτοκίνητα και ποδόσφαιρο. Έρωτας; Για ποιον έρωτα μιλάμε; Της ΄΄επιτυχίας΄΄ και της ΄΄κορυφής΄΄;

            Όλοι και όλα μοιάζουν τόσο ίδια!!! Λες και έχεις πατήσει το ´´print´´ εκατομμύρια φορές!

            Όλοι γκρινιάζουν και παραπονιούνται, φωνάζουν και πετούν πέτρες στη Βουλή, δίχως όμως να κάνουν κάτι ουσιαστικό για να αλλάξουν τις μίζερες ζωές τους. Τρέχουν σε δρόμους βρώμικους χωρίς να ξέρουν που πάνε!

            Βρίζουμε τους πολιτικούς λέγοντας πως είναι ανίκανοι… και εμείς ανίκανοι είμαστε! Θέλουμε να ακουστούν οι φωνές μας και δεν μπορούμε ούτε μια ειρηνική διαμαρτυρία να κάνουμε! Όλες οι πορείες μετά από λίγα λεπτά καταλήγουν σε σκηνές τρόμου. Δεν τρέφω καμιά συμπάθια προς τους αστυνομικούς και τα ΜΜΕ… οι αστυνομικοί δεν είναι πάντοτε προκλητικοί. Έχω δει μπάτσο να ανοίγει μύτες και κεφάλια και έχω δει και αστυνομικό όμως να δέχεται χτυπήματα από κακομαθημένα 17χρονα χωρίς να έχει προηγηθεί καμία προκλητική έστω κίνηση. Είμαστε αγρίμια! Ξεχνάμε για ποια δικαιώματα πολεμάμε!

            Άποψη μου είναι πως πολλές φορές δεν χρειαζόμαστε τη φωνή για να ακουστούμε. Έτσι κι αλλιώς έχει αποδειχτεί πως δεν φέρνει πάντα αποτελέσματα. Η σιωπή όμως είναι και αυτή έκφραση… πολλές φορές πιο ισχυρή από την φωνή. <<δεν θέλω τη φωνή για να μιλήσω. Να φτιάξω μόνο ένα δαχτυλίδι να το φορέσει η σιωπή στο δάχτυλο της>>  Λόρκα

            Η ιδανική κοινωνία, ο τέλειος κόσμος δεν θα υπάρξει ποτέ… χάσαμε τις ευκαιρίες μας… είμαστε τόσο μακριά από τους αληθινούς μας εαυτούς και την ψυχή μας, τόσο μακριά από την ελευθερία, στρατιωτάκια, δούλοι συστημάτων και κύκλων, φοράμε παρωπίδες και προχωρούμε με κλειστά τα μάτια, μαριονέτες, παίζουμε θέατρο σε μια άδεια αυλαία…