όνειρα ιδωμένα σε καπνούς τσιγάρων

            Αυτή η χρονιά σίγουρα θα μου μείνει αξέχαστη! Τόσο απαίσια! Απώλειες, ψέματα, επώδυνες αλήθειες, τσακωμοί, απομόνωση, τρεξίματα, νέοι φόβοι, νέοι θάνατοι… ένα ατελείωτο γαμήσι… βιασμός για την ακρίβεια.

            Φωνάζω όσο δυνατά μπορώ, με όλη μου τη δύναμη, με όλη μου την πίστη, τόσο απελπισμένα για βοήθεια, μα κανένας δεν με ακούει. Αυτοί που με ακούν ή πεισματικά με αγνοούν ή αδυνατούν να προσφέρουν το χέρι τους. Δεν μπορώ να βοηθήσω η ίδια τον εαυτό μου… όχι ακόμη…

            Οι ομορφότερες στιγμές είναι εκείνες που κατά κάποιο τρόπο πέφτω σε κώμα…. Η πρώτη ανάσα ,μετά το υπέροχο αυτό κώμα είναι γεμάτη και αρκετή για να καθαρίσει τα γκρίζα μου πνευμόνια, τουλάχιστον ώσπου ο καπνός του επόμενου τσιγάρου ταξιδέψει μέσα μου.

            Τα όνειρα πλέον είναι ιδωμένα σ’ αυτούς τους καπνούς, σε καπνούς τσιγάρων, μόνο εκεί. Δεν προλαβαίνουν να πάρουν σάρκα, δεν προλαβαίνουν να αναπνεύσουν, τα σβήνουν! Ένας διάφανος, αόρατος αντιπρόσωπος έρχεται και χοροπηδάει πάνω και ανάμεσα τους με αποτέλεσμα να διαλύει τους καπνούς. Διαλύεις τα όνειρα μου!