ηλίθιοι άνθρωποι!

σιχαίνομαι τόσο πολύ αυτή την αίσθηση... νιώθεις πως η σάρκα σου βρωμάει από τσιγάρα και ποτό, από απληστία.
όλοι οι άντρες που κάποτε πέρασαν από το κρεβάτι τώρα ένας ένας περνάνε από μπροστά σου αφήνοντας τη δικιά τους επώδυνη, αιματηρή κηλίδα.
το σώμα είναι τόσο κουρασμένο και η ψυχή μου τόσο εξαντλημένη. αυτή τη στιγμή νιώθω πως το μόνο που χρειάζομαι είναι ξεκούραση, μα οι σκέψεις βασανίζουν το μυαλό μου μέχρι αηδίας και με κρατάνε μακρυά από την αγκαλιά του Ορφέα. άι στο διάολο πια!
πότε ήταν η τελευταία φορά που είπα πως δεν θα πιω γιατί πάντα με κρατάει μακρυά από το τώρα?
ηλίθια!


κι όμως ακόμη και έτσι η ομορφιά της Αθήνας μου ανοίγεται. τόσο όμορφη και άσχημη συνάμα.
οι άστεγοι πλέον είναι παντού... συνηθίζω να τους αφήνω ένα μπουκάλι νερό και μια τυρόπιτα, μα πλέον είναι τόσο πολλοί που δεν μπορώ...
αφότου βγήκα τρομαγμένη από το μετρό και αηδιασμένη με ορισμένους ανθρώπους είδα ένα ζευγάρι που κοιμόταν αγκαλιά πάνω σε μια κούτα κουλουριασμένο σε μια ζεστή κουβέρτα. αν και τα σώματα  και τα πρόσωπα τους φαίνονταν κουρασμένα και ταλαιπωρημένα μπορούσα να διακρίνω μια δόση ευτυχίας που δεν την έβλεπα στους ανθρώπους μέσα στο μετρό, σε εκείνους τους ανθρώπους που συνέχεια μιλούν για την κρίση και στους νέους που δεν έχουν πάρει χαμπάρι τι γίνεται και τρώνε αλογίστως τα λεφτά των γονιών τους. ήταν λες και αυτή η κούτα και η κουβέρτα ήταν γεμάτες... γεμάτες και οι καρδιές τους.
λίγο παραπέρα ήταν ένας άλλος άστεγος που ακουμπούσε την πλάτη του σε έναν τοίχο, καθιστός και με τα πόδια ξαπλωτά, σχημάτιζε ορθή γωνία κατά κάποιο τρόπο, ένας "κύριος" πέρασε και έπεσε πάνω στα πόδια του, κοιτούσε με μίσος τον άστεγο, λες και ήταν πεινασμένο θηρίο έτοιμο να κατασπαράξει τη λεία του και φωνάζει <<άντε ΓΑΜΉΣΟΥ>>. γιατί? γιατί τόσο μίσος? ΓΙΑΤΊ τόσο μίσος απέναντι σε ανθρώπους και ακόμη χειρότερα σε ανθρώπους που βρίσκονται σε αντίθετα στρατόπεδα με την ζωή?
ίσως να είναι αυτό το ηλίθιο πάθος του ανθρώπου να υπερισχύει πάντα και να νιώθει ανώτερος.
ηλίθιοι άνθρωποι! λες και αυτό είναι ανωτερότητα!