φοβάμαι,φοβάμαι τους ανθρώπους και τις γδυτές σκέψεις τους, τα κρυφά γέλια τους, τα πρόστυχα βλέμματα τους, τα γρήγορα βήματα τους...
με αγχώνουν...
τους ντρέπομαι κιόλας, όλο τους ντρέπομαι. δεν μπορώ να τους κοιτάω στα μάτια, τρέμω και αηδιάζω.
νομίζω πως αν το κάνω θα καταφέρουν να ανοίξουν τα σπλάχνα μου, το συκώτι μου, τη μήτρα μου, τα πνευμόνια μου, το μυαλό μου. θα με κόψουν στα δύο και θα με διαβάσουν με προσοχή, προσπαθώντας να διορθώσουν την κάθε ατέλεια.
μετά... θα με ενώσουν ξανά...
μα... δεν θα είμαι πια εγώ...
Ο καθενας ειναι τελειος με τις ατελειες του.Για αυτο υπαρχουν οι ΣΩΣΤΟΙ(και το τονιζω) ανθρωποι.Ο ενας να συμπληρωνει τις ατελειες του αλλου,και οχι να τις διορθωνει.
ΑπάντησηΔιαγραφήναι αλλά έχεις παρατηρήσει πόσο πολύ έχουν όλοι την ταση να διορθώνουν και να κανουν παρατηρησεις...? ακόμη και εμείς αδυνατούμε πολλές φορές να δεχτούμε τις ατέλεις των άλλων!
ΑπάντησηΔιαγραφήKαι αυτο αγαπητη και χαζουλα μου colorblind λεγεται "να αγαπας!"
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτο ειναι η αγαπη.Να ΜΗΝ σε ενδιαφερουνε οι ατελειες των αλλων!Ακόμα και να σε πειραζουνε ή να τις βλέπεις,να μην κανεις τιποτα για αυτες,γιατι ειναι προσωπικοτητα του αλλου.
Ποσες φορες μου ερχεται σε εμενα να σε βαρεσω στο κεφαλι?ΑΠΕΙΡΕΣ.αλλα τι να κανω,καθε φορα που σε βλεπω,σκαω χαμογελα:D:D:D:D
χαχαχαχαχαχαχ! να σαι καλα!:Ρ
ΑπάντησηΔιαγραφή