πως;

Και να ‘μαι πάλι εδώ… υποκρίνομαι… υποκρίνομαι πως όλα είναι εντάξει μέσα στην αδιαφορία που τους δείχνω… και όμως… υπάρχουν φορές που απλά φαντάζει πως τα στριμώχνω  όλα σε ένα κουτάκι το οποίο όμως, όταν δεν τα χωρά όλα σκάει… και εγώ δεν έχω άλλο μεγαλύτερο κουτί… θα συμβιβαστώ με αυτό. Θάλασσα… όμορφη μου δημιουργία, θάνατε, γέννηση και αναγέννηση. Ο ήχος σου… τόσο μελωδικός, τόσο ήσυχος, μόνο στην απόλυτη ησυχία και ηρεμία μπορεί κάποιος να τον καταλάβει, να τον ακούσει, να γίνει ένα με αυτόν. Λατρεύω και θαυμάζω τόσο πολύ το μεγαλείο σου, σε ευχαριστώ για την απεραντοσύνη σου, ειλικρινά σε ευχαριστώ για όλα όσα μου έχεις προσφέρει, για το μεγάλωμα σου, γιατί είσαι ένας διαφορετικός κόσμος που ακόμη ο άνθρωπος δεν έχει ανακαλύψει και καταστρέψει (πλήρως τουλάχιστον), γιατί ξέρει να μας προσφέρεις ότι χρειαζόμαστε και όχι ότι θέλουμε. Γιατί με κάνεις να πιστεύω πως οι ήχοι σου με κρύβουν απ τα περίεργα βλέμματα και γέλια του είδους μου, απ αυτούς που άλλοτε φαντάζουν υπέροχα σωστοί αλλά τις περισσότερες φορές υπέροχα λάθος, οι περισσότεροι μου προκαλούν αηδία. Ούτε ξέρουν ποιοι είναι, μα κυρίως δεν τους ενδιαφέρει καν να μάθουν… και ξαφνικά όλα μηδενίζονται. Πως;