Another brick in the wall

Πόσα πράγματα έχω χάσει στη ζωή μου, επειδή απλώς δεν τους έδωσα σημασία. Κι όμως! Κέρδισα κάτι άλλο που παρατηρούσα, υποσυνείδητα ίσως… έπαιρνα το μάθημα που χρειαζόμουν. Ακόμη και μ’ αυτό που κάνω τώρα! (συνειδητοποιώ). Δεν έχασα τίποτα, παρατηρώ αυτό που χρειάζομαι, την αλήθεια. Παίρνω τα μαθήματα που χρειάζομαι… όλη μας η ζωή αυτό είναι! Μαθήματα! Ο άνθρωπος μέχρι και το δευτερόλεπτο πριν πεθάνει, μαθαίνει…  δεν χρειάζεται να μετανιώνουμε για ΤΙΠΟΤΑ απ όσα έχουμε κάνει, γιατί το καθένα απ αυτά το λιγότερο που είχε να μας προσφέρει είναι ένα μάθημα… τα περισσότερα τα λαμβάνουμε χωρίς καν να το καταλάβουμε, από πολύ μικρά πράγματα. Όλα τους όμως συμβάλουν σε αυτό που είμαστε σήμερα, σ αυτό που ήμασταν και σ’ αυτό που θα γινόμαστε μέρα με τη μέρα. Ο καθένας από εμάς ακριβώς επειδή είναι διαφορετικό και ζει σε μια διαφορετική, τη δική του πραγματικότητα, χρειάζεται διαφορετικά μαθήματα. Αυτός είναι και ένας απ τους λόγους που θεωρώ πως το ελληνικό σύστημα εκπαίδευσης, είναι τουλάχιστον καταστροφικό! Δεν είναι δυνατόν όλοι οι μαθητές να κάνουν το ίδιο, δεν είναι δυνατόν όλοι οι μαθητές απλώς να παπαγαλίζουν κείμενα, χωρίς καν να τα καταλαβαίνουν, χωρίς καν να σκέφτονται τι τους προσφέρει αυτό, όποιο κείμενο κι αν είναι αυτό, τι θέλει να πει… δεν σκέφτονται… και δεν θέλουν οι  ΜΕΓΑΛΟΙ να σκέφτονται… αν το σκεφτείς μας έχουν απόλυτα προγραμματισμένους απ τα παιδικά μας χρόνια, θέλουν να είμαστε όλοι ίδιοι και ηλίθιοι, με 0 κριτική σκέψη και επιλογές.  Αν όλοι οι άνθρωποι μπορούσαν να το δουν αυτό! Τόσα άχρηστα μαθήματα!  Και όλοι έχουν μάθει σ’ αυτό, δεν τους νοιάζει καν να διευρύνουν τους ορίζοντες τους, να δουν τι υπάρχει πέρα απ όλα αυτά!  Και αν το σκεφτείς χώρες, που εσκεμμένα δεν τις αφήνουν να αναπτυχθούν, μπορεί να μην έχουν όλα τα υλικά αγαθά μέσα και αγαθά, αλλά ζουν ειρηνικά, με σχεδόν μηδενικά ποσοστά εγκληματικότητας. Και εμείς; Εμείς που  όλο νομίζουμε πως τα ξέρουμε όλα! Δεν ξέρουμε τίποτα! Κάνουμε όλοι τα ίδια πράγματα, την ίδια καθημερινότητα, που οι περισσότεροι από εμάς σιχαινόμαστε μέχρι αηδίας… και αυτό γιατί; Γιατί σου λένε πως ο στόχος, ο σκοπός της ζωής σου είναι, να τελειώσεις με καλό βαθμό το σχολείο, να περάσεις στο πανεπιστήμιο, να γίνεις κάτι ‘’μεγάλο’’, να βρεις μια καλή δουλειά, να έχεις λεφτά, να παντρευτείς, να αγοράσεις σπίτι, να κάνεις παιδιά, να είσαι νομοταγής, να τρέχεις ουσιαστικά συνεχώς να προλάβεις κάτι, τους ρυθμούς ζωής που έμμεσα σου επιβάλλουν ίσως… και τα κοιτάω όλα αυτά, τα ακούω και λέω «τι ΣΚΑΤΑ;» . εγώ δεν έχω τέτοια σχέδια… πειράζει; Δεν βρίσκω καθόλου ευτυχία σε αυτά… όλα τριγυρνούν γύρω απ το τι θέλουν οι άλλοι να κάνουμε… όποιο κ αν είναι αυτοί, είτε είναι οικογένεια, είτε είναι το ίδιο το κράτος…  μπαίνουμε μόνοι μας στα κλουβιά; Αn γινόταν μία μέρα έτσι απλά… να αφυπνιστούν όλοι! Κοίτα τους ανθρώπους σε άλλες χώρες… δεν μιλώ για τις ‘’μεγάλες’’’… Κόστα Ρίκα για παράδειγμα (που την έχω επισκεφτεί κιόλας)… δεν υπάρχει ζήλια, αντιζηλία, ανταγωνισμός, πόλεμος για το οτιδήποτε, είναι ευχαριστημένοι και ευγνώμονες για όσα έχουν, ξυπνούν με τα πιο φωτεινά χαμόγελα και λένε Pura Vida (pure life), αγαπούν τη γη για όλα όσα τους προσφέρει, γεμίζουν τα σπίτια τους με γέλια και χαρά, η αλληλεγγύη είναι μια απ τις βασικότερες αρχές τους, έχουν μια δουλειά και όχι δουλεία , κάθε μέρα για αυτούς είναι καινούργια και ευχαριστούν που μπορούν να βλέπουν, να νιώθουν τον ήλιο, αυτοί είναι ανθρώπινοι! Εμείς είμαστε απλά άνθρωποι…