πόσο πολύ σιχαίνομαι τους ανθρώπους! ηλίθιοι! αν δεν ήταν τόσο περίεργοι η ζωή όλων θα ήταν πιο όμορφη και ανθρώπινη! αν δεν είχαν ανακαλύψει ότι έχουν ανακαλύψει... όλα θα ήταν τόσο αγνά...

τελικά ποιος ο λόγος ύπαρξης μας; γιατί είμαστε εδώ τόσο μορφωμένοι, πιο έξυπνοι από τα υπόλοιπα είδη; ο σκοπός που είμαστε εδώ είναι για να πραγματοποιούμε τα θελήματα ορισμένων; τι σκατά ζητάμε από την ζωή μας; και γιατί, γιατί ποτέ δεν είμαστε σίγουροι και ποτέ δεν το βρίσκουμε; εμείς είμαστε εγωιστές ή η ζωή πουτάνα;

αγαπημένε Θ.

πως να είσαι άραγε;

τι κάνεις;

είσαι εδώ;

με ακούς καμιά φορά;

με γνωρίζεις;

με αγαπάς;

μερικοί λένε πως η ζωή είναι ένα ταξίδι. πως γίνεται να παρομοιάζουν αυτά τα δύο ανόμοια πράγματα; το ταξίδι το επιλέγεις, τη ζωή όχι...

βρέχει... πόσο πολύ μου αρέσει η βροχή! και είναι αστείο γιατί ενώ βγαίνω έξω και τη χαζεύω οι άλλοι τρέχουν μήπως και βραχούν, μήπως τσαλακωθούν, μήπως ξεθαφτούν. εγώ... εγώ απολαμβάνω να είμαι εκεί έξω... τόσο ελεύθερη, τόσο αγνή, τόσο ανθρώπινη!

η βροχή! η βροχή θ μπορούσε να παρομοιαστεί με τη ζωή, απρόβλεπτη, άλλοτε δυνατή, άλλοτε σιγανή, άλλοτε ευχάριστη και άλλοτε καταστροφική, άλλοι την απολαμβάνουν και άλλοι την σιχαίνονται!